Όταν ήμουν μικρότερος, είχα κάμποσους λόγους να φοβάμαι. Μην ξεχνάμε πως όλα τα παιδιά φοβούνται τον «μπαμπούλα». Τώρα όμως; Τώρα που μεγάλωσα; Τώρα που έμαθα πως ο μπαμπούλας και πολλά άλλα ήταν απλά κολπάκια των μεγαλύτερων για να μας τρομάζουν και έτσι να πέσουμε νωρίς για ύπνο, να φάμε όλο το φαγητό μας και να μην κάνουμε φασαρία; Τώρα που μεγάλωσα τι έμαθα τελικά; Έμαθα πως πάντα θα υπάρχει κάτι να μας τρομάζει… και για να μην κάνουμε φασαρία, και για να τρώμε όλο μας το φαΐ (αν είμαστε από τους τυχερούς που εργαζόμαστε για 500 ευρώ τον μήνα), αλλά πάνω απ’ όλα για «να πηγαίνουμε νωρίς για ύπνο». Με ό,τι συνεπάγεται αυτό!
Στο βίντεο με τους άντρες των ΜΑΤ που κλέβουν το περίπτερο, μέτρησα 40 (ίσως και παραπάνω) μηχανές, που τις καβαλούσαν κάποιοι «πραίτορες» με γκλοπ και τρομοκρατούσαν, με τις «ξερογκαζιές» και τις κόρνες, κραδαίνοντας τα γκλοπ τους στον αέρα. Τώρα, αυτά τα παιδιά που καλούνται να κάνουν τη δουλειά τους και ίσως να μην παίρνουν παραπάνω χρήματα από μένα, δεν με περνάνε 2-3 χρόνια στην ηλικία. Ίσως να τους περνάω εγώ καμιά δεκαπενταριά. Μπορεί και είκοσι.
Η αίσθηση, όμως, η ίδια. Μπροστά σε αυτή τη θέα, γίνομαι πάλι ένας φοβισμένος δεκαπτάχρονος που ψάχνει τρόπο να γυρίσει γρήγορα στη μητέρα του. Εκεί όλοι οι φόβοι φεύγουν.
…Η θέα. Αυτή η θέα πάντα με τρόμαζε.
το άρθρο δημοσιεύθηκε και στο protagon.gr
