γράφει ο Λάρκος Λάρκου.
Αίφνης για όλα φταίνει ο Έιντε! Ο νορβηγός πολιτικός έτρεξε τις συνομιλίες για το κυπριακό ως απεσταλμένος δύο ΓΓ του ΟΗΕ στην εποχή Αναστασιάδη-Ακιντζί. Ναύαγιο. Τι γίνεται τώρα; Ευθύνεται για το «χαμένο» πρακτικό της 4ης Ιουλίου, ευθύνεται γιατί έδινε «αισιοδοξία» ότι πάμε σε λύση, ευθύνεται γιατί παραπληροφορούσε τον ΓΓ. Για οτιδήποτε πήγε στραβά βρέθηκε ο τέλειος ένοχος!
Εσχάτως ο πρόεδρος Αναστασιάδης ρίχνει ξανά τις ευθύνες στο νορβηγό για το «χαμένο» έγγραφο της 4ης Ιουλίου, ενώ ο πρόθυμος υπεξ τον συνάντησε στο Μόναχο! Η αμερικανίδα διπλωμάτης Τζέιν Χολ Λουτ, που διαδέχθηκε τον εκ Νορβγηγίας απεσταλμένο, συμφωνεί μαζί του, ότι δεν υπάρχει κανένα πρακτικό «4ης Ιουλίου». Δεν βλέπω καμμιά κριτική στη βλοσυρή κυρία Λουτ…
Θυμίζω:
Στις 23 Ιουλίου 2017 το ελληνικό Υπεξ σε ανακοίνωσή του λέει ότι «απ’ ό,τι φαίνεται ο κ. ‘Ειντε προβαίνει σε δηλώσεις ως κάποιος που έχει πρόθεση να παραιτηθεί από μεσολαβητής του ΟΗΕ ενόψει της, ως φαίνεται, πιο ικανοποιητικής θέσης του Εκπροσώπου Τύπου της τουρκικής Κυβέρνησης».
Επίσης ο πρώην Έλληνας υπεξ Ν. Κοτζιάς στις 23 Ιουλίου 2017 σε συνέντευξή του στον «Φιλελεύθερο» είπε: «Το γνώριζε ότι έλεγε ψέματα, αλλά δεν τον πείραζε ότι πιανόταν στα πράσα. Ευτυχώς υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση όταν προσπάθησε να εμφανίσει σε έγγραφο τις δικές του θέσεις ως δικές μας».
Ο Έσπεν Έιντε στις 22 Ιουλίου 2017 σε συνέντευξη στον Απ. Ζουπανιώτη στο ΚΥΠΕ σημειώνει πως «αν κάτι αποτύχει, όλοι πρέπει να σκεφτούν τι πρέπει να κάνω για να το βελτιώσω, αντί να τρέχω και να πω ότι όλοι οι άλλοι έκαναν τα λάθη. Πρέπει να πω ότι αισθάνθηκα πως είμαστε πολύ καλά προετοιμασμένοι».
Από τα σημαντικά κείμενα που διακινούνται στο facebook ξεχώρισα μια ανάρτηση του Α. Μαρκίδη-απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Κληρίδη «Η Κατάθεσή μου», τόμος 3, σελ 85-86. Την μεταφέρω:
«Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1971, η κυρία Σουλιώτη ανέφερε την συζήτηση που είχε με τον κ. Ταφάλ, Ειδικό Αντιπρόσωπο του ΓΓ του ΟΗΕ στην περίδο 1967-1974. Ο κ. Ταφάλ είπε ότι οι Έλληνες, δυστυχώς, δεν είχαν ποτέ μια ξεκάθαρη πολιτική γραμμή, αντίθετα με τους Τούρκους που την ακολούθησαν με συνέπεια και δίχως παρεκκλίσεις. Οι Έλληνες έκαναν συνεχώς «ζιγκ-ζαγκ» και κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει ή να καταλάβει ποιά ήταν η πραγματική μας πολιτική γραμμή και ποιοι οι στόχοι μας. Έτσι, οι Έλληνες ποτέ δεν είχαν μια πολιτική ή ένα σχέδιο δράσης, που να τους επιτρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες, παρά μόνο μια τακτική «αντίδρασης», η οποία εξηρτάτο από τις ενέργειες των Τούρκων. Εν συντομία, ποτέ δεν «καθοδηγήσαμε», είπε, παρά μόνο «καθοδηγούμαστε» πάντα από την τουρκική πρωτοβουλία. Αυτή η κατάσταση απέβη επιβλαβής για την ελληνική πλευρά».
Στο σήμερα: η Τζειν Χολτ Λουτ είναι ο 28η στη σειρά απεσταλμένη του ΟΗΕ από το 1964. Γιατί, όμως, η ε/κ πλευρά «σκοτώνει» τους απεσταλμένους;
Πρώτο, γιατί στην ε/κ κοινωνία έχει κυριαρχήσει εδώ και χρόνια η πίστη ότι όποιος δεν σκέφτεται όπως εμάς, είναι «αντίπαλός» μας, κατά συνέπεια, χρειάζεται να τον κάνουμε πέρα.
Δεύτερο, σε μια κοινωνία που δέχεται καθημερινούς ψεκασμούς αναδεικνύεται συχνά η αντίληψη ότι όλοι μάς επιβουλεύονται, ότι κανένας δεν μας καταλαβαίνει, ή ότι όποιος δεν μάς καταλαβαίνει είναι αυτόματα «φιλότουρκος».
Τρίτο, όσοι κτυπούν τους απεσταλμένους του ΟΗΕ, το κάνουν για να κρύψουν τις δικές τους αποτυχίες ή τη δική τους αδυναμία να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις, Όσες πολιτικές δυνάμεις συμπαθούν τη συντήρηση του status quo, ενοχλούνται από την παρουσία κάθε απεσταλμένου του ΟΗΕ γιατί αυτός (και ο κάθε απεσταλμένος είτε του ΟΗΕ, είτε της ΕΕ όπως ο Βαν Νούφελ ή όπως παλαιότερα ο Σερζ Αμπού) γνωρίζουν πολλά, και αυτό, ίσως, να τους καθιστά «επικίνδυνους».
Τέταρτο, οι τακτικισμοί, η διγλωσσία, το ροκάνισμα του χρόνου, οι βερμπαλισμοί, ισοδυναμούν με ώθηση στη στασιμότητα. Είναι γι’ αυτό που τα τελευταία χρόνια ολοένα και λιγοστεύουν οι πραγματικοί φίλοι της Κύπρου. Ενδιαφέρονται, αντιλαμβάνονται, σιωπούν αποχωρούν. Γι’ αυτό το λόγο το κυπριακό πλέον απασχολεί ελάχιστους στη διεθνή σκηνή. Ουδείς θέλει να μπει στη μακρά λίστα του «νεκροταφείου των ταχυδρόμων» όπως ο Ταφάλ, ο Ανάν, ο Ντε Σότο, ο Ντάουνερ, ο Έιντε. Η Τζέιν Χολ Λουτ είναι η τελευταία ταχυδρόμος.
Ο Ταφάλ μάς διάβασε μια χαρά. Είτε μιλούσε για το 1971, είτε για το Μπούργκενστοκ το 2004, είτε για το Μοντ Πελεράν το 2016, είτε για το Κρανς Μοντάνα το 2017, η ουσία είναι ίδια: «Έκαναν συνεχώς «ζιγκ-ζαγκ» και κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει ή να καταλάβει ποιά ήταν η πραγματική μας πολιτική γραμμή, και ποιοι οι στόχοι μας…»
