γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Επιτέλους μόνοι. Τρία και πλέον χρόνια αλλά τα σκίσαμε τελικά. Αναπνέουμε τώρα. Η γκεμπελική επέλαση των αριστερών λαϊκιστών δεν ορρωδεί προ ουδενός.
Εμφορούμενοι από ένα στυγνό ιδεοληπτικό ατομισμό παρέβλεψαν, όπως πάντα έκαναν τους πολίτες, καθότι με περιθωριακή κουτοπονηριά υφάρπαξαν την ψήφο των πολιτών, αφού πρώτα δαιμονοποίησαν τους άλλους. Μερκελιστές, νεοφιλελεύθερους, μνημονιακούς και πόσα ακόμη από την προπαγάνδα του πεζοδρομίου.
Το “εμείς” τα υπέγραψε όλα. Οι πολιτικοί καιροσκόποι και οι πασαλείφτες του προοδευτισμού δεν είχαν αυταπάτες, γνώριζαν. Κανένα ηθικό πλεονέκτημα. Στην πράξη, έχοντας απόλυτη εμμονή με την εξουσία, αδιαφορούν για τα πραγματικά γεγονότα, τα οποία είναι εξαιρετικά απλά και ζοφερά συνάμα για την χώρα, καθότι προτίμησαν τις αριστερές δοξασίες, το μαξιλάρι ασφαλείας και όχι την πιστοληπτική γραμμή.
Επενδύσεις λοιπόν δεν έρχονται, πως θα μπορούσε άλλωστε, οι αγορές ομολόγων παραμένουν αρνητικές με αποδόσεις που φτάνουν το 4,5% στο δεκαετές ομόλογο, υπερδιπλάσιο των ”κακών” εταίρων, το χρηματιστήριο που αντανακλά το σφυγμό της οικονομίας καταρρέει σταθερά, η κατανάλωση είναι εξαιρετικά υποτονική και η ανάπτυξη κατά το 1ο εξάμηνο υπολείπεται του αναθεωρημένου στόχου του έτους. Επιπλέον, η υπερφορολόγηση της τελευταίας τριετίας, όπως την κατέγραψε ο ΟΟΣΑ, δεν επιτρέπει καμία αισιοδοξία. Οι μόνες επενδύσεις που θα προκύψουν θα είναι εκείνες του ξεπουλήματος του υπερταμείου των 99 ετών. Βλέπεις οι αγορές δεν καταλαβαίνουν από πολιτική διαπραγμάτευση.
Έτσι, δεν είναι τυχαίο που η παροχολογία βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των αγορών και των δανειστών. Και τώρα που οι κακοί ξένοι μας άφησαν χρόνους και ήσυχους, τα σύννεφα ξαναπυκνώνουν, διότι η διαφύλαξη και ανακύκλωση των παθογενειών της κρίσης επανέρχονται. Λαϊκισμός, παροχολογία, πόλωση. Αλλά πόσα επιδόματα να μοιράσεις, πόσες φρούδες παροχές να σκορπίσεις, πόση αύξηση στον κατώτερο μισθό να υποσχεθείς και πόσες φοροαπαλλαγές, όταν έχεις ψηφίσει ήδη τη δραστική μείωση του αφορολόγητου; Όταν η λιτότητα και η αφαίμαξη που επέβαλες εξαθλίωσαν ό,τι είχε απομείνει; Όταν “πάντα ταύτ έχειν αλόγως και αμέτρως”, πόσο απώτερο μέλλον νομίζεις πως μπορείς να δώσεις άφρονα;
Το νέο αφήγημα βρίσκει το λαό ευνουχισμένο από την εξαπάτηση και το ψέμα, χωρίς ελπίδα και χωρίς προσδοκία για το αύριο. Η φάμπρικα των παροχών δεν πείθει πλέον τους πολίτες, ούτε μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Έτσι με τη λαγνεία της προσφοράς στους “αδύναμους”, πέφτει η αυλαία στην τελευταία παράσταση υποσχέσεων και παροχών. Είναι αλήθεια πως οι πολίτες ξεχνάνε εύκολα, το καλό όμως είναι πως δεν ξεχνάνε εντελώς. Η σύγκρουση με την πραγματικότητα προμηνύεται σφοδρή.
