Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε έναν λόγο διχαστικό και γεμάτο από κάλπικες υποσχέσεις, με χρονοδιαγράμματα αμφιβόλου αξιοπιστίας που ,ωστόσο ήταν αρκετά για να παρασύρουν τον ταλαιπωρημένο, από τις πολιτικές λιτότητας ελληνικό λαό. Τότε έθεσε το δίλημμα λιτότητα ή ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθως, σήμερα ο κύριος Τσίπρας και ο εναπομείνας Συνασπισμός παραμένει πιστός σε αυτήν την τακτική και πυροδοτεί το πολιτικό κλίμα προκειμένου να αποπροσανατολίσει το εκλογικό σώμα από το πραγματικό διακύβευμα.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδείξει εμπράκτως την ικανότητα του στο επικοινωνικό κομμάτι και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε ακόμη και τώρα, μετά από μια δύσκολη περίοδο για αυτόν , με προδοσίες και εσωκομματικές συγκρούσεις που τελικά οδήγησαν σε διάσπαση το κόμμα του , καταφέρνει και παραμένει σταθερός στην πρώτη θέση (όπως τουλάχιστον δείχνουν οι περισσότερες δημοσκοπήσεις που διεξήχθησαν τις τελευταίες μέρες) και διατηρεί ένα μικρό προβάδισμα.
Ποια είναι τελικά, η τακτική του Αλέξη Τσίπρα και με ποιον τρόπο αποφεύγει την κατάρρευση;
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της προπαγάνδας που εντοπίζεται στον πολιτικό λόγο του Τσίπρα, είναι το στοιχείο του διχασμού που σπέρνει στην κοινωνία και που κορυφώνεται, μέσω της αναζήτησης και τέλος του εντοπισμού ενός εσωτερικού εχθρού. Τον Ιανουάριο, ο εσωτερικός εχθρός ήταν οι αποκαλούμενοι από την Αριστερά και άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις, «Γερμανοτσολιάδες, προσκυνημένοι, μερκελιστές» οι οποίοι συνασπίζονταν γύρω από το πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά. Σήμερα πράττει το ίδιο, με την διαφορά ότι τώρα ο εχθρός είναι το (κατά αυτόν) «παλιό». Παρουσιάζεται, ως το άφθαρτο παιδί με το γλυκό χαμόγελο που όλοι έπεσαν πάνω του να τον κατασπαράξουν και τον παρέσυραν , ενώ αυτός δεν φέρει καμία ευθύνη για την τραγική κατάληξη της διακυβέρνησης του.
Η αιτία που οδηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν την στρατηγική δεν είναι άλλη, από την ίδια τους την πολιτική ατζέντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που μπορεί να μην κυβέρνησε τα τελευταία 40 χρόνια, αλλά πρεσβέυει ό τι πιο παλιό και σάπιο αυτής της περιόδου. Είναι ένα κόμμα του βαθέος κρατισμού, γύρω από το οποίο έχουν συγκεντρωθεί όλα τα εξέχοντα στελέχη του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ. Υποστηρίζει τα συνδικάτα , απορρίπτει τις μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα και αυξάνει τους φόρους στον ιδιωτικό, στραγγαλίζοντας την επιχειρηματικότητα. Αποστρέφεται οτιδήποτε έχει σχέση με την Ανάπτυξη και την απελευθέρωση της δημιουργικότητας της αγοράς αφού ανέλαβε να συνεχίσει μια συνταγή γνώριμη και δοκιμασμένη. Ο Λαϊκισμός συνοδευόμενος από ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις ημετέρων, πρωτασταττούν στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ο νόμος Κατρούγγαλου, άλλωστε, είναι ένα μικρό δείγμα του συστήματος αυτού το οποίο και ενστερνίζεται καθ΄ολοκληρίαν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την δεκαετία του ΄80. Αυτό το νέο, το άφθαρτο , το αδοκίμαστο που λανσάρει ο Αλέξης Τσίπρας είναι η «πανώλη» που μαστίζει επί 40 έτη τον δημόσιο βίο.
Ο Δρόμος αυτός δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το πραγματικά νέο. Σημασία στην πολιτική δεν έχουν οι ταμπέλες και τα ονόματα, αλλά οι θέσεις και οι πολιτικές που ακολουθούνται. Σε παγκόσμιο επίπεδο ο δρόμος του Τσίπρα έχει απορριφθεί εδώ και δεκαετίες. Μια χώρα του δυτικού κόσμου όπως η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να προχωρήσει μπροστά, υιοθετόντας όλα εκείνα τα στοιχεία που διαμορφώνουν την σύγχρονη και παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Οι μεταρρυθμίσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις, το άνοιγμα της αγοράς, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων, η φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και οι επενδύσεις, είναι ο ένας και μοναδικός δρόμος για την Ελλάδα. Αυτό είναι το πραγματικά νέο το οποίον σίγουρα δεν εκπροσωπείται από τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του.
Οι πολίτες σε αυτές τις εκλογές έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο δρόμους, όχι το παλιό και το νέο του Τσίπρα, αλλά το πραγματικά νέο και το πραγματικά παλιό. Η επιλογή τους αυτή, θα καθορίσει την πορεία της Ελλάδας για τα επόμενα δύσκολα χρόνια και η κρισιμότητα των στιγμών επιτάσσει σύνεση, λογική και μετριοπάθεια προκειμένου να βγεί επιτέλους ο τόπος από το τέλμα και να ανακουφιστεί ο καταδυναστευμένος ελληνικός λαός.
