γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος.
Εδώ και δεκαετίες, από το 1982, με ευθύνη του ΠαΣοΚ, δημιουργήθηκαν διακομματικά συνδικαλιστικά φέουδα που λυμαίνονται το δημόσιο (κυρίως) και επί πολλά χρόνια ταλαιπώρησαν την κοινωνία, την οικονομία, το κράτος και τελικά τον τόπο.
Δεκαετίες ολόκληρες ανέβαζαν και κατέβαζαν κατά το δοκούν τους διακόπτες της ενέργειες, ταλαιπωρούσαν και ταλαιπωρούν το επιβατικό κοινό, καταλαμβάνουν πλοία, τρένα, γραφεία κι ότι του φανεί του Λωλοθοδωρή!
Υπό αυτή την έννοια, δεν είναι διόλου παράξενο ότι οι συνδικαλιστές των καθηγητών, η ΟΛΜΕ, στηρίζουν τις καταλήψεις. Ούτε ότι χαλάνε τον κόσμο, επειδή η υπουργός Παιδείας φέρνει νόμο με τον οποίο δεν θα μπορούν να κλείνουν τα σχολεία για ν’ ασκούν συνδικαλισμό, αλλά αυτό να το κάνουν Σαββατοκύριακα.
Συνδικαλιστές: παρεάκι απαξιωμένων! Βγείτε και ρωτήστε δέκα πολίτες τη γνώμη τους για τους συνδικαλιστές. Ε, οι… έντεκα θα σας απαντήσουν με τα χειρότερα λόγια! Πολύ περισσότερο για τους συνδικαλιστές της Παιδείας. Οι οποίοι ενώ γνωρίζουν ότι ο τομέας τους είναι ένας από τους μεγάλους ασθενείς της χώρας, εκείνοι αναμασούν Αριστερά τσιτάτα και τους φταίνε οι υποδομές των σχολείων ή οι … στρατιωτικοί εξοπλισμοί ή το ΝΑΤΟ ή ό,τι …διατάξει το ΚΚΕ κι η Αριστερά γενικά… Μαζί τους και οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, οι δεξιοκομμουνιστές!
Φτάσαμε στο σημείο συνδικαλιστές και μερίδα καθηγητών ν’ αρνούνται την πληροφορική, την ενημέρωση για τις ψηφιακές ή τεχνολογικές εξελίξεις, την διαρκή τους επιμόρφωση. Κι όπως αρνούνται ταυτοχρόνως την αξιολόγηση, ανελκύονται και το μόνο που κάνουν είναι ν’ αναπαράγουν ξεπερασμένες και αποστεωμένες μεθόδους διδασκαλίας .
Κι όποιος πολιτικός πάει ν’ αναδεύσει το τέλμα, του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Απεργίες, στήριξη καταλήψεων, διαβολή και πάει λέγοντας. Τα έκαναν παλιά στον Τρίτση, αργότερα στον Κοντογιαννόπουλο, στη Διαμαντοπούλου, στη Γιαννάκου, τώρα στην Κεραμέως.
Βολεμένοι στην ακινησία, δεν θέλουν να μεταρρυθμιστούν και να δουν το μέλλον. Οι περισσότεροι καθηγητές, μη τυχόν και τους πούνε …φασίστες, ακολουθούν το κοπάδι της μηδενικής ευθύνης και μηρυκάζουν τις ανοησίες των συνδικαλιστών.
«Με αξιολογούν καθημερινά οι μαθητές» μου έλεγε προσφάτως καθηγήτρια της Φυσικής της κόρης μου. Την οποία αδυνατούσε να κατανοήσει η τάξη κι αναγκαστικά τα παιδιά κατέφυγαν σε φροντιστήριο για να μη μείνουν πίσω….
Αυτή η καθηγήτρια (απλά ως παράδειγμα την αναφέρω), μ’ αυτή την αντίληψη, είναι συνυπεύθυνη για όσα είδαμε προσφάτως στις εισαγωγικές εξετάσεις. Τις κόλλες με τα μηδενικά, τα πεντάρια ή την κατακρήμνιση των βάσεων σε σχολές που άλλοτε «έφτυνε αίμα» ο μαθητής για να διαβεί το κατώφλι τους.
Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, η κατάντια. Κι όσο όλοι εμείς οι γονείς, δεν μιλάμε και δεν αντιδράμε στις παρακμιακές λογικές, τόσο η κατάσταση θα γίνεται χειρότερη. Όσο αδιαφορούν οι γονείς κι αφήνουν τους συλλόγους γονέων έρμαια στις διαθέσεις της Αριστεράς και του ΚΚΕ, τόσο η κατάσταση θα μένει (τουλάχιστον) στάσιμη.
Τώρα, λοιπόν, αν τούτη η κυβέρνηση με την μεγάλη αποδοχή και σ’ αυτό το ζήτημα (συνδικαλιστές και παιδεία) δεν προχωρήσει σε κομβικές μεταρρυθμίσεις, θα είμαστε όλοι άξιοι της τύχης μας. Αν αυτή η κυβέρνηση με το πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει δεν προχωρήσει σε τομές και ρήξεις με τη μούχλα, ποιος θα το κάνει; Αν αυτή η κυβέρνηση δεν καθιερώσει εδώ και τώρα το σύστημα αξιολόγησης των καθηγητών, ε ας κλείσουμε το «μαγαζί» κι ας μην αναρωτιόμαστε ή μελαγχολούμε για όσα συμβαίνουν στην πολύπαθη παιδεία μας…
