γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, πριν ακόμα κάνει την περίφημη «αλλαγή» του κι όταν ακόμα ακροβατούσε μεταξύ του μεγαλοκαθηγητή και του γιος του μπαμπά του, είχε δημιουργήσει μια θεωρία για την ελληνική κοινωνία και την σύγχρονη ελληνική πολιτική πραγματικότητα, αυτήν της «ρευστότητας».
Η θεωρία αυτή θέλει την ελληνική κοινωνία άτυπη, μεταβαλλόμενη και ρευστή για να ανταποκριθεί σε διεθνείς συγκυρίες, εσωτερικές συναισθηματικές φορτώσεις και ρεύματα. Έτσι -και πάντα σύμφωνα με τον Ανδρέα, λόγω αυτής της ρευστότητας στην κοινωνία ο πολιτικός οργανισμός που ορίζεται από το κόμμα και η κυβέρνηση που είναι στην εκτελεστική κορύφωση του κόμματος, ΔΕΝ πρέπει να είναι παγιδευμένα σε ιδεοληψίες, συγκεκριμένες ιδεολογικές λύσεις και στρατηγικές αγκυλώσεις γιατί αν επιλέξουν αυτό το δρόμο σύντομα θα απορριφθούν από τον λαό που τους εξέλεξε.
Αυτές είναι σκέψεις του Ανδρέα από το 1965 και είναι πολλά, ίσως πάρα πολλά, αυτά που μπορείς να επιρρίψεις στον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά πότε κανένας δεν θα μπορέσει να του αφαιρέσει το γεγονός ότι είχε την πιο τεκμηριωμένη γνώση και άποψη περί της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. Με τη θεωρία της «ρευστότητας» ο Παπανδρέου περιέγραφε με τον πιο επιστημονικό τρόπο το γεγονός ότι ένα Ελληνικό πολιτικό κόμμα με απαιτήσεις εξουσίας πρέπει να κάνει την καρέκλα αυτοσκοπό του.
Αυτό έκανε το ΠΑΣΟΚ από ιδρύσεως του μέχρι καταστροφής του από τον Βενιζέλο και δεξιό-δορυφοριοποίησής του από την Φώφη, αυτό έκανε ο πρεσβύτερος Μητσοτάκης και ο νεότερος Καραμανλής και αυτό κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Κι επειδή η ιστορική ειρωνεία είναι άρρηκτος εκφραστής της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας, η απόδειξη των λόγων βρίσκεται αυτή τη στιγμή μέσα στην Νέα Δημοκρατία όπου το κόμμα που εκφράζει την μετριοπαθή δεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό έχει για αντιπρόεδρο ένα κατάπτυστο πολιτικό μίασμα, τον ακροδεξιό τυχοδιώκτη Γεωργιάδη με μόνο επιχείρημα ότι …μαζεύει τους περισσότερους ψήφους στην Β’ Αθηνών!
Μέσα λοιπόν σε αυτό το επίπεδο θεσμών τόσο η υπουργική παραίτηση, η αντικατάσταση των αξιωματικών αστυνομίας και πυροσβεστικής αλλά και ο αναμενόμενος ανασχηματισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από ελιγμούς χειραγώγησης. Ένα παιχνίδι στημένο, που όλοι πλην του απλού κοσμάκη, παίζουν τους ρόλους τους ανάλογα με το σενάριο που οι ίδιοι γράφουν. Παράλληλα η κατανόηση της θεωρίας λειτουργεί και σαν ερμηνευτικός οδηγός για την χορογραφία που στήνουν Τσίπρας και Μητσοτάκης.
Εδώ όμως πρέπει να τονίσω κάτι ακόμα, για μένα πολύ σημαντικό που πιθανώς και να διαφοροποιεί το αποτέλεσμα, το στοιχείο που πάντα εκμεταλλευόταν ο Ανδρέας και κατάφερνε για σειρά ετών και εκλογικών αναμετρήσεων να αποδεικνύεται σαν το πιο αποτελεσματικό του όπλο: ο αιφνιδιασμός. Και μάλιστα να το κάνει χωρίς καμία απολύτως μοραλιστική ένδεια. Με αιφνιδιασμό κατάφερε να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ από το σοσιαλιστικό ΠΑΚ στο κεντροαριστεροδεξιό αχταρμά που παρέδωσε στον Σημίτη, με αιφνιδιασμό άδειασε τον Καραμανλή από την προεδρία και με αλλεπάλληλους αιφνιδιασμούς αποκαθήλωσε όλους τους εσωτερικούς και εξωτερικούς του αντιπάλους συμπεριλαμβανομένου κι ενός …Μητσοτάκη.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδεχτεί μέχρι στιγμής, μακρά ο καλύτερος μαθητής του Ανδρέα Παπανδρέου, σε σημείου που να σε κάνει να βλέπεις την μετεμψύχωση με διαφορετικό μάτι.
Η πρώτη δημόσια απόδειξη του Παπανδρεϊκού δόγματος αιφνιδιασμού από τον Αλέξη βρίσκεται στο 2008 με το άδειασμα, στην κυριολεξία και εν ψυχρώ, του Αλέκου Αλαβάνου. Αλλά κανένας δεν το πρόσεξε γιατί ήταν …εσωτερικό πρόβλημα ενός κόμματος που με δυσκολία άγγιζε το 5%. Το πιο τελευταίο δείγμα αιφνιδιασμού από τον Αλέξη, ήταν οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 όπου η μεν δικαιολογία βρισκόταν στις διαπραγματεύσεις και την αποτυχία Βαρουφάκη αλλά τα πραγματικά αίτια ήταν ο εσωτερικός εμφύλιος που χάρις στην εφεύρεση της λίστας εξελίχτηκε σε ενδοσυριζαϊκό πογκρόμ και εκκαθαρίσεις. Και στις δυο περιπτώσεις ο αιφνιδιασμός λειτούργησε ταχυδακτυλουργικά όπου η αυταπάτη υπηρέτησε σαν παραπέτασμα για τον πραγματικό ελιγμό που στο τέλος άφηνε τον Αλέξη απόλυτο νικητή και κυρίαρχο όλων των παιχνιδιών και εξελίξεων, νυν και επομένων.
Ένας ανασχηματισμός λοιπόν θα είναι πρώτα αιφνιδιαστικός σε χρόνο που να βολεύει τον Τσίπρα και δεύτερο θα είναι αποτέλεσμα γενικότερου σχεδίου εκκαθαρίσεων και χειραγώγησης. Παράλληλα θα είναι μέρος της χορογραφίας ενός χορού που αδυνατεί να σύρει ο Μητσοτάκης αλλά υποχρεωτικά συνοδεύει όπως το πιθηκάκι της ταινίας συνοδεύει το ντέφι του εκπαιδευτή του.
Τέλος ο Αλέξης, σαν άλλος Ανδρέας, σε έναν τέτοιο ανασχηματισμό θα πρέπει να περιμένουμε ότι θα ενισχυθεί περισσότερο από κάθε άλλον δημιουργώντας μια πιο ελεγχόμενη αυλή θαυμάτων, γιατί στο τέλος αυτό δεν είναι υπουργικό συμβούλιο αλλά αυλή από μεσαιωνική ίντριγκα. Μετά από τρία χρόνια εξουσία και μια εκλογική αναμέτρηση εσωτερικών εκκαθαρίσεων δεν υπάρχει πια τίποτα μη-Τσιπρικό στον Σύριζα. Αριστεροί, Ρηγάδες, ΚΚΕ εσωτερικού, κεντροαριστεροί, παλαιοπασόκοι, περιφερειακοί και τάσεις έχουν χαθεί μέσα στη κρεατομηχανή των προεδρικών. Άρα και πάντα στο δόγμα Παπανδρέου, ο ανασχηματισμός όπως ακριβώς και οι παραιτήσεις ή οι απολύσεις αφορούν αποκλειστικά κυβέρνηση και αντιπολίτευση άντε και τα τηλεοπτικά παράθυρα και μιας και δεν μας αγγίζουν θα πρέπει και να μας αφήνουν αδιάφορους.
Τώρα, ο Αλέξης Τσίπρας -σαν άλλος Ανδρέας, αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν είναι ο στρατηγός της αριστερής αλλαγής αλλά ο χειριστής πολίτικων εξελίξεων όπου όχι μόνο εκμεταλλεύεται την ρευστότητα αλλά και την δημιουργεί κατά περιόδους παρασέρνοντας μαζί του συμπολίτευση και αντιπολίτευση με αυτοσκοπό την διατήρηση στην καρέκλα. Ό,τι ακριβώς κάνει κάθε ευσυνείδητος Έλληνας πολιτικός τα τελευταία ξέρω-κι-εγω χρόνια και ονειρεύεται να κάνει ο Κυριακός.
Πάντα στις δικές μας με ρευστές πλάτες και για την Ελλάδα ρε γαμώτο.
ΥΓ1. Σε αναφορά στην ιστορική ειρωνεία που είναι ο άρρηκτος εκφραστής της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας, οι μεγαλύτεροι ψεύτες και τυχοδιώκτες στην ελληνική πολιτική ιστορία έχουν πει τις μεγαλύτερες αλήθειες. Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή της Βούλτεψη, που η μόνη δικαιολογία ύπαρξης της στο σημερινό πολιτικό στερέωμα είναι το γεγονός ότι ο αριστεροεκπαιδευμένος και αριστομορφωμένος πατέρας της …πρόδωσε την αριστερά. Η Βούλτεψη λοιπόν σε μια έκρηξη γλώσσας λανθάνουσας και σε αναφορά για τα αυθαίρετα στο Μάτι, είπε: «Εγώ πιστεύω ότι πρέπει όποιος μιλάει για αυθαίρετα οι άνθρωποι εκεί να του κάνουν μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση. Γιατί τα σπίτια τους δεν ήταν αυθαίρετα». Η απάντηση βρίσκεται σε διαφημιστικές καμπάνιες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 30 χρόνια όπου το ρεζουμέ ήταν: «δήλωσε το [πλήρωσε μας και την εφορία] και σώσε το». Ποιος σχεδιασμός, ποια ρυμοτομία, ποιος νόμος;
ΥΓ2. Δικαιολογημένα φάουλ η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ελένη Αυλωνίτου. Με τον χαρακτηρισμό παπαριές, η κυρία Αυλωνίτου όρισε επιλεκτικά μερικά από αυτά που λέει ο Μητσοτάκης. Κακώς. Λάθος. Από έναν ηλίθιο Κούλη, οι παπαριές δεν είναι θέμα επιλογής αλλά όρος ύπαρξης και στάσης.
ΥΓ3. Στα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται αυτή τη στιγμή, ο Τσίπρας παίζει μουτζούρη και ο Μητσοτάκης κουτσό.
ΥΓ4. Η Σπυράκη μοντέλο για τα ρούχα της Μαρέβα. Η ελληνο-παναμέζικη απάντηση στα ανορεκτικά και ψηλά μοντέλα που έχουν γεμίσει τις παγκόσμιες πασαρέλες.
**************************
Σε διάθεση διακοπών ο Θάνος Ραφτόπουλος, με σκίτσο του.
**************************
Στη φωτογραφία …χωρίς ζιβάγκο και γραβάτα αλλά Ανδρέας.
