γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Ένα καθοδικό σπιράλ εσωστρέφειας, φθοράς και αποσύνθεσης χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να πει κανείς πως δεν έχουν αρχές τις οποίες εξακολουθούν να ασπάζονται. Το πρόβλημα είναι πως τις κατέστησαν εξαιρετικά εύπλαστες, λάστιχο στην καθομιλουμένη.
Περισσότερο μάλιστα όταν χωρίς κανένα ίχνος ντροπής μπροστά στην συνειδητή αυταπάτη και στον ωμό κυνισμό, επιδιώκουν μια νέα ουτοπία. Γιατί πραγματικά τα ράμματα είναι πολλά.
Στη μια περίπτωση της κα Αχτσιόγλου, κατά της κανονικότητας και επομένως υπέρ του κοινωνικού μπάχαλου, στην άλλη ένας καταδικασμένος με 13-0 από τους ανώτατους δικαστές, για μια σειρά αντιθεσμικών και αντισυνταγματικών ενεργειών, ενώ η τρίτη περίπτωση είναι ταυτισμένη με την υπερφορολόγηση και την καταστροφή της μεσαίας τάξης.
Τέλος η περίπτωση του Τζουμάκα τονίζει απλά την πολιτική κατάντια του χώρου και είναι ανάξιος γραφίδας. Μετά από πολλαπλές ήττες διαπραγματεύονται μια πολιτική αναδόμηση περιχαρακωμένοι στα στενά πλαίσια του αριστερισμού, με θέσεις συχνά αντιφατικές και αντιτιθέμενες μεταξύ τους, επιζήμιες για την κοινωνία. Μια κοινωνία που τους γύρισε επανειλημμένα την πλάτη εξαιτίας της διχαστικής και συγκρουσιακής ρητορικής τους.
Ωστόσο ακόμη δεν αντιλαμβάνονται τα ζητήματα που η αποσύνθεση θέτει για λογαριασμό της κοινωνίας. Στην εποχή των πηγών ανοικτού κώδικα, όπου πλέον οι πολίτες αλληλοεπιδρούν στη βάση κοινών προβλημάτων που προκαλούν ανασφάλεια και κινδύνους, όπως η κλιματική κρίση, η γεωπολιτική, η οικονομική και υγειονομική κρίση πρόσφατα, οδηγούμενοι στην εξεύρεση συναίνεσης πέρα από εξωτερικά κοινωνικά χαρακτηριστικά, οι επίδοξοι του ΣΥΡΙΖΑ στέκουν στην κοινωνία αναζητώντας ένα περιβάλλον ταξικού εγκλεισμού, με όρους περασμένων δεκαετιών.
Ένας μιλάει για ταξική κοινωνία, άλλος αερολογεί για σοκ συλλογικότητας, ένας τρίτος για μοντέλα συμπεριληπτικής ανάπτυξης και προοδευτικής φορολογικής μεταρρύθμισης, όταν εξουθένωσαν φορολογικά τη μεσαία τάξη. Η συστηματική άρνηση της πραγματικότητας, του ρεαλισμού του λαού δηλαδή, τους οδηγεί να βλέπουν την κοινωνική δημοκρατική επιλογή ως ηγεμονία, όταν αυτή οφείλεται στη δική τους ιδεολογική αδυναμία και αποσάθρωση.
Προγραμματικό λόγο εκσυγχρονισμού δεν ακούσαμε, αρκεί πάλι να φύγει ο Μητσοτάκης. Στην πραγματικότητα η κυβερνώσα Αριστερά υπό την ιστορική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, έκλεισε τον κύκλο της καθώς η παρακμή και η αποσύνθεση αφορά το όλον.
Απαιτείται μια πολιτική ρευστοποίηση. Μια ρευστοποίηση που θα αφορά τις λογής συνιστώσες, συλλογικότητες και ομάδες που διεκδικούν ρόλο και λόγο. Ρευστοποίηση που θα οδηγήσει στην πλήρη αποσύνθεση προκειμένου να προκύψει κάτι νέο, έντιμο και ειλικρινές έναντι των πολιτών.
Νικόλαος Χρ. Γκίκας
