Guest

Η «ψυχή» μας και η ιστορία μας

 

Έτσι λοιπόν όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου αναφερόμενος στο «μακεδονικό» είπε το περίφημο «το όνομα είναι η ψυχή μας», δεν με παραξένεψε καθόλου. Το θεώρησα φυσιολογική συνέχεια του «η Μακεδονία είναι μία, και είναι ελληνική», του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το οποίο, κατά πολλούς, κρύβει και… επεκτατικές βλέψεις. Και φυσικά όταν ο Παπανδρέου, αλλά και οι όλοι οι πρωθυπουργοί και πολιτικοί έλεγαν «όνομα» εννοούσαν και όσα ακολουθούσαν το όνομα…

Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο χώρος που εκτεινόταν σήμερα ανήκει σε τρία διαφορετικά κράτη. Στην Ελλάδα, στην ΠΓΔΜ και στη Βουλγαρία, με το 51% να ανήκει στη χώρα μας. Αυτό γεωγραφικά. Ιστορικά, πολιτισμικά, ηθικά, η Μακεδονία είναι μία. Και είναι ελληνική. Γιατί κανείς, όσα χρήματα κι αν ρίξει στην προπαγάνδα, δεν μπορεί να αλλάξει ότι οι Μακεδόνες ήταν δωρικό ελληνικό φύλο. «Μάκεδνοι» (στην αττική διάλεκτο) στην όψη, δηλαδή επιμήκεις, υψηλοί. Ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Φίλιππος Β΄ ήταν τρεις φορές ολυμπιονίκης. Που σημαίνει ότι απέδειξε στην ελλανόδικο επιτροπή ότι η καταγωγή του ήταν ελληνική, καθώς στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες μόνο Έλληνες είχαν το δικαίωμα να μετάσχουν. Και το Φιλιππείο στην Αρχαία Ολυμπία, δίπλα από το ιερό της Άλτεως που ήταν αφιερωμένο στον Δία, φιλοξενούσε χρυσελεφάντινα αγάλματα της Μακεδονικής Δυναστείας. Δηλαδή στον πιο ιερό τόπο των συνελλήνων, την Αρχαία Ολυμπία, ένα από τα βασικά ιερά ήταν μακεδονικό. Ξεκίνησε να το οικοδομεί ο Φίλιππος Β’ και το ολοκλήρωσε ο Μέγας Αλέξανδρος.

Ο Μέγας Αλέξανδρος, τον οποίο η προπαγάνδα της συριζαϊκής ΕΡΤ θέλησε να παρουσιάσει (ευτυχώς δεν επέμεινε) ως «κατακτητή των Ελλήνων», (λες και οι Σπαρτιάτες που νίκησαν τους Αθηναίους στον Πελοποννησιακό πόλεμο, δεν ήταν Έλληνες) τα αφιερώματά του, μετά τη νίκη στο Γρανικό Ποταμό, στους Έλληνες –δικούς του- Θεούς, τα προσέφερε, υπό την επιγραφή «Οι Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων», οι οποίοι, ως γνωστόν, δεν τον ακολούθησαν στην εκστρατεία του κατά των Περσών. «Οι Έλληνες», όχι οι «Μακεδόνες»… γιατί ο Αλέξανδρος Έλληνας ένιωθε, γιατί Έλληνας ήταν και στην καταγωγή και στην παιδεία. Και την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό μετέφερε στα πέρατα της οικουμένης. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε όταν οι μαθητές του Χριστού του ανήγγειλαν «Κύριε έχουν έλθει κάποιοι Έλληνες και θέλουν να σε δουν», Εκείνος απάντησε ότι «ήλθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου» (Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου). Κι αυτό γιατί τα ελληνικά, την μητρική του γλώσσα, ήταν η κυρίαρχη γλώσσα, αυτή που μετέδωσε στα πέρατα του κόσμου ο Αλέξανδρος.

Αυτά είναι ιστορικές αλήθειες και δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει οποιαδήποτε προπαγάνδα. Η Μακεδονία, και ό,τι εκπροσωπεί σε ιστορία και πολιτισμό διαχρονικά (γιατί η ιστορία εξελίσσεται), για κάθε άνθρωπο που γνωρίζει ιστορία, ήταν και είναι ελληνική.

Θα περιμένατε δίπλα από το «ήταν και είναι» να προστεθεί το εύλογο «και θα είναι» ελληνική. Δυστυχώς αυτό είναι δεν μπορούμε να το πούμε, πλέον και η ευθύνη γι’ αυτό ανήκει αποκλειστικά σε δύο πολιτικούς. Τον Αλέξη Τσίπρα και το πολιτικό του δεκανίκι Πάνο Καμμένο.

Εκείνο που δεν έχουν καταλάβει οι δύο συγκυβερνώντες είναι ότι με την απόφασή τους να αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως Μακεδονία και – το κυριότερο- να αναγνωρίσουν «μακεδονική» εθνότητα και γλώσσα, η ελληνική κυβέρνηση, στην ουσία αλλάζει την ιστορία. Γιατί όντως η Μακεδονία και ό,τι εκπροσωπεί σε ιστορία και πολιτισμό ήταν και είναι μέχρι σήμερα ελληνικά, αλλά στο μέλλον κάποιοι άλλοι, που δεν έχουν καμία σχέση, ούτε με την ιστορία, ούτε με τον πολιτισμό των Ελλήνων Μακεδόνων, θα χρησιμοποιούν το όνομά μας για να προσδιορίσουν όχι το γεωγραφικό χώρο που κατοικούν, αλλά για να προσδιορίσουν την εθνότητά τους (η οποία είναι σλαβική) και τη γλώσσα τους (η οποία είναι ένα κράμα σερβοβουλγαρικών).

Μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, η ελληνική κυβέρνηση έδωσε το δικαίωμα σε ένα σλαβικό φύλο που κατοικεί σε ένα γεωγραφικό τμήμα της Μακεδονίας, να παράγει ιστορία στο όνομα της Μακεδονίας. Σε 100 χρόνια από σήμερα (δηλαδή σε τέσσερις γενιές, όσες έχουν περάσει από την απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Θράκης από τον τουρκικό και βουλγαρικό ζυγό) όταν σε έναν νέο μαθητή οποιουδήποτε ευρωπαϊκού σχολείου μιλά κάποιος για τη Μακεδονία, είναι 100% βέβαιο ότι θα μιλά για τα Σκόπια. Στη συνείδησή του θα υπάρχει «μακεδονικό» έθνος και γλώσσα, γιατί αυτό θα υπάρχει και σε όλα τα σχολικά βιβλία όλου του κόσμου, με την άδεια της Ελλάδος. Και η αντίληψη που θα υπάρχει, όταν θα επισκέπτεται αυτός ο μαθητής τη Βόρειο Ελλάδα, θα είναι ότι η Ελλάδα κατέχει ένα τμήμα της Μακεδονίας!

Μα, θα μου πείτε, «στη Συμφωνία των Πρεσπών, υπάρχει υποσημείωση ότι η Μακεδονία των Σκοπίων δεν έχει σχέση με την αρχαία ελληνική Μακεδονία».

Αλήθεια, βαυκαλιζόμαστε; Ξέρετε ποτέ περίπτωση που η ιστορία να γράφτηκε με κάποια υποσημείωση;

Πρόκειται για ένα ιστορικά θανάσιμο λάθος σε βάρος της Ελλάδος. Την Κωνσταντινούπολη τη χάσαμε με πόλεμο. Τη Σμύρνη με πόλεμο. Τη Μακεδονία με μια… υπογραφή!

Το χειρότερο, βέβαια, όλων είναι ότι ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε ο κ. Καμμένος έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της εθνικής απώλειας. Γιατί τα εδάφη ίσως να ανακτώνται. Η απώλεια της ιστορίας και του πολιτισμού, δεν μπορεί να αλλάξει, τουλάχιστον με ειρηνικά μέσα. Και όταν προσφέρεις το βασικό κομμάτι της ιστορίας σου σε κάποιους που δεν τους ανήκει, τότε είναι σαν να προσφέρεις την «ψυχή» σου. Και ο μεν Φάουστ έδωσε την ψυχή του στο διάβολο για να ζήσει αιώνια. Οι Τσίπρας και Καμμένος προσέφεραν την «ψυχή» της Ελλάδος για να επιβιώσουν στην εξουσία για λίγους ακόμα μήνες… Τόσο φτηνοί… Τόσο ανιστόρητοι… Τόσο μικροί και ξεδιάντροποι…

Είναι δεδομένο ότι ο κ. Τσίπρας με την ψήφο στήριξης του κ. Καμμένου έπραξε ό,τι δεν τόλμησε ποτέ να σκεφθεί κανένας Έλληνας πολιτικός, πολύ περισσότερο δε, να πράξει: Άλλαξε την ιστορία… προς όφελος των Σκοπίων! Έτσι θα μείνει στην ελληνική ιστορία. Μια μαύρη σελίδα που, ελπίζουμε, να μην υπάρξει ξανά πολιτικός να μιμηθεί.



Προηγουμενο ΑρθροΕπομενο Αρθρο

Πρώην Βουλευτής Ηλείας, πρώην Υφυπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας

Γεννήθηκε στο Βαρθολομιό Ηλείας το 1962. Έγγαμος με τη Σοφία Χίντζιου και πατέρας δύο αγοριών.

Επάγγελμα:
Δημοσιογράφος.


Κοινοβουλευτικές δραστηριότητες

Εξελέγη βουλευτής του Νομού Ηλείας με τη Ν.Δ. για πρώτη φορά το Μάρτιο του 2004 και επανεξελέγη το 2007, το 2009 και το 2012. Από τον Ιανουάριο έως το Οκτώβριο του 2009 διετέλεσε Υφυπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας. Από το 2004 έως το 2007 μετείχε ως Γραμματέας στη Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου και ως Μέλος στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Προστασίας Περιβάλλοντος και στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Περιφερειών. Τον Οκτώβριο του 2007 εξελέγη Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της Κ.Ο. της Νέας Δημοκρατίας. Από το  2007 έως και τον Ιανουάριο του 2008 μετείχε ως Μέλος στην Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου και στην  Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Προστασίας Περιβάλλοντος και Ειδική Επιτροπή Περιφερειών. Το 2009 και μετά μετέχει στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων.


Πολιτικές - κοινωνικές δραστηριότητες

Διετέλεσε πολιτικός συντάκτης στην ΕΡΤ και στις εφημερίδες Απογευματινή, Ελεύθερος (1998-1993) και Εστία (1984). Αρχισυντάκτης στην Απογευματινή της Κυριακής (1999-2002). Αρθρογράφος στις εφημερίδες του Πύργου Πατρίς και Πρώτη (2002). Συνεργάτης στην εφημερίδα Εξπρές, μηνιαία περιοδικά και σε επαρχιακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς καθώς και στην εκδιδόμενη από το κόμμα της Ν.Δ. εβδομαδιαία εφημερίδα Νέα Πορεία (1980-1981). Από το 1980 συνεργάτης του Γραφείου Τύπου της Ν.Δ. και εκ των επιτελικών στελεχών του από το Μάρτιο του 1997.

Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου ΗΣΑΠ (1989).

Εκ των συγγραφέων της σειράς βιβλίων «Ελλήνων Χρόνος» και «Ελληνισμός και Ορθοδοξία». Έχει γράψει επίσης το βιβλίο «Η Ηλεία στην Ελλάδα της Ευρώπης και της Aνάπτυξης».

Μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), της Ένωσης Κωνσταντινοπολιτών Ηλιούπολης και του Ομίλου «Πολιτεία Ήλιδας Ολυμπίας».

Ενεργό στέλεχος της ΟΝΝΕΔ από το 1976 και στέλεχος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ του Οικονομικού της Νομικής (1983-1988).

Η «ψυχή» μας και η ιστορία μας

γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.

Ποτέ δεν ψήφισα τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ανέκαθεν πίστευα ότι η συγκεκριμένη οικογένεια είχε μια έμφυτη ροπή στον λαϊκισμό. Ποτέ, όμως, δεν αμφισβήτησα τον πατριωτισμό του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Θεωρούσα πάντα ότι όλοι, από όποιο πολιτικό ή κομματικό μετερίζι και αν αγωνιζόταν ο καθένας από εμάς, για την ίδια πατρίδα αγωνιζόμασταν.

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο