Παράλληλα έχει μειωθεί πολύ και η σχέση μου με το φατσοβιβλίο, που κι εκεί αυτή η εναλλαγή απύθμενης μιζέριας, εικονικής ευτυχίας και πραγματικής βλακείας με έχει κουράσει. Αλλά πότε-πότε ρίχνω μια ματιά, μπας κι έχω κανένα μήνυμα από κάποιο φίλο ή συμβαίνει κάτι που θα χρειαζόταν να το δω. Έτσι την προηγουμένη βδομάδα κάποια στιγμή βρέθηκαν στα εισερχόμενα πέντε-έξη μηνύματα με τον ίδιο τίτλο: προδότη. Τώρα να πω ότι κάτι τέτοιο δεν το έχω ξαναδεί, ψέματα θα είναι. Κάθε φορά που γράφω κάτι για τους μικροτσούτσουνους της Χρυσής Αυγής διάφοροι αποφασίζουν να μου σπάσουν τα πόδια και με προειδοποιούν με μηνύματα που με αποκαλούν προδότη και εχθρό της Ελλάδας. Αλλά αυτά είναι ανώνυμα μηνύματα ή από σελίδες αγνώστων γνωστών με σβαστικές και this is Sparta.
Αυτά, τα τωρινά, ήταν με ονοματεπώνυμο και μάλιστα φίλων και γνωστών από Ελλάδα. Φίλων που με ξέρουν δεκαετίες. Έτσι όπως καταλάβατε είδα κι εγώ την δήλωση του Καζάκου.
Πρώτον, η αναφορά του Καζάκου ήταν θεωρητικά για τους νεομετανάστες και όχι για μας τις …παλιοσειρές. Δεύτερον, ο Καζάκος, τουλάχιστον όπως διευκρίνισε μόνος του άμεσα, αναφερόταν στις κυβερνήσεις που διώξανε αυτά τα παιδιά με τον χαρακτηρισμό και όχι στους μετανάστες νέους αλλά και να μην το είπε έτσι …εδώ κολλάει το τρίτο. Τρίτον, ο Καζάκος είναι 82 χρονών και αυτό από μόνο του του δικαιολογεί να λέει ό,τι θέλει. Δεν είναι το ακαταλόγιστο της ηλικίας αλλά ο πολλές φορές ανεξέλεγκτος συναισθηματισμός της ηλικίας κι όποιος έχει γύρω του ή έχει ζήσει από κοντά ηλικιωμένους ανθρώπους, ξέρει πολύ καλά γιατί μιλάω. Οι υπόλοιποι …ρωτήστε να μάθετε.
Όσοι ζούμε στο εξωτερικό, εκτός από εκείνη τη γενιά που την μοιρολόγησε ο Καζαντζίδης, έχουμε ακούσει κατά περιόδους το «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε», ειδικά μετά τη διάδοση του ιντερνέτ, και είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσουμε να το ακούμε με την ίδια συχνότητα. Το ιντερνέτ ήταν επανάσταση σταθμός για όλους τους μετανάστες και αποδήμους όλων των εθνικοτήτων σε όλο το κόσμο. Από εκεί που περιμέναμε την χθεσινή εφημερίδα, αν είχε πτήση η Ολυμπιακή και τηλέφωνο μια φορά στις δυο βδομάδες, σήμερα έχουμε άμεση ενημέρωση και βιντεοτηλέφωνα. Η απόσταση σε επίπεδο εξέλιξης είναι χαοτική και έγινε μέσα σε πολύ λίγο χρόνο.
Αυτό σημαίνει ότι μπορώ να παρακολουθώ τις εξελίξεις ζωντανά και μάλιστα, ξανά χάρις στο ιντερνέτ, να προβάλω και την άποψη μου. Και κάπου μεταξύ του «παρακολουθώ ζωντανά» και «εκφράζω την άποψη μου» αρχίσαν τα «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε», «εσύ δεν ζεις εδώ, δεν ξέρεις», «εσύ περνάς καλά εκεί που είσαι», «εσύ έφυγες και μας άφησες εμάς να βασανιζόμαστε» που σιγά-σιγά γίνανε και φανερά ή καλά κρυμμένα «ρε προδότη». Ουσιαστικά με το που εμείς οι απόδημοι αρχίσαμε και να εκφράζουμε άποψη, μπήκε ελληνόμετρο. Πόσο Έλληνας είσαι.
Περίεργο αυτό το ελληνόμετρο. Να σας πω κάτι, θα μπορούσα να γράψω βιβλίο γι’ αυτές τις ανοησίες αλλά δεν υπάρχει λόγος, γιατί αν έχετε βγάλει ελληνόμετρο …δεν μετράτε, δεν θ’ αλλάξετε ποτέ. Αλλά θα σας πω γι’ αυτά τα νέα παιδιά που έχουν έρθει στο εξωτερικό αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια. Είναι παιδιά που τιμούν την Ελλάδα, Έλληνες κι όχι Ελληνάρες. Οι περισσότεροι είναι παιδιά που τα καμαρώνουμε όλοι μας και που έχουν καταφέρει να ανατρέψουν πρότυπα και στερεότυπα. Είναι επιστήμονες, είναι δουλευταράδες με φιλότιμο αλλά είναι και άνθρωποι που ξέρουν τα δικαιώματα τους, που τα υποστηρίζουν και τα διεκδικούν. Δεν είναι η μιζέρια του Καζαντζίδη κι ούτε τα καμάκια της Μυκόνου. Πολλοί έχουν έρθει με οικογένειες και μικρά παιδιά και αυτοί είναι ακόμα καλύτεροι. Είναι παιδιά με αξιοπρέπεια και για να διατηρήσουν αυτήν τη αξιοπρέπεια τους έφυγαν από την Ελλάδα.
Είναι παιδιά που έφυγαν από μια χώρα με μια κοινωνία άρρωστη, εγωκεντρική και μίζερη, έτοιμη να βάλει ταμπέλες, μια χώρα που για να επιβιώσεις πρέπει να κοροϊδέψεις, να κλέψεις, να αρπάξεις, να πατήσεις στον άλλον. Μια χώρα που για να επιβιώσεις πρέπει να είσαι νταβατζής, πολίτικος, τηλεπερσόνα, μεγαλοκαλλιτέχνης, μεγαλογιατρός ή μεγαλοδικηγόρος, βολεμένος μικροαστός του καναπέ. Αν παρατηρήσατε μόνο αυτοί δεν έχουν σκεφτεί να φύγουν από την Ελλάδα των μνημονίων και μάλιστα είναι αυτοί που κουνάνε το δάχτυλο.
Από το Φινλανδικό Κουόπιο μέχρι το Σουηδικό Μάλμο, τα νοσοκομεία έχουν γεμίσει με Ελληνίδες νοσοκόμες και γιατρούς κι όλοι μιλανε με τον καλύτερο τρόπο γι’ αυτά τα παιδιά. Μηχανικοί που στην Ελλάδα θα τους είχε ο κάθε αλήτης εργολάβος που δεν έχει βγάλει το δημοτικό αλλά με κομπίνα και κανένα πολιτικό γνωριμία, έχει βρεθεί με λεφτά, να υπογράφουν τα σχέδια και να τρέχουν στη πολεοδομία για 300 ευρώ το μήνα, εδώ φτιάχνουν γέφυρες και γραφίστες που σχεδιάζουν τα παιχνίδια που χαζοπαίζετε στο τηλέφωνο σας που αν είχαν μείνει στην Ελλάδα θα δουλεύαν ντελίβερι σε καμιά πιτσαρία. Όλα αυτά τα παιδιά έχουν έρθει με μια σακούλα ελπίδες και εδώ φτιάχνουν όνειρα. Στην Ελλάδα δεν τους επέτρεπαν να έχουν ούτε ελπίδες.
Και μην τολμήσει να μιλήσει κανένας για την κατάσταση και τα μνημόνια, γιατί αυτό δεν είναι καινούργιο. Γι’ αυτό έφυγα κι εγώ πολύ πριν από αυτά τα παιδιά. Τα μνημόνια απλά κάνανε την απελπισία ανάγκη και τις μερικές εκατοντάδες χιλιάδες.
Αυτά τα παιδιά τιμούν κάθε μέρα την Ελλάδα, όχι γιατί κάποιος από τον καναπέ του με την φραπεδιά του έχει βάλλει ελληνόμετρο, αλλά επειδή κάθε μέρα αντιμετωπίζουν και νικάνε στερεότυπα που όλοι εσείς οι καναπεδάτοι του Καζαντζίδη φτιάξατε. Και φτιάχνουν μια νέα ζωή γεμάτη όνειρα.
Κατά τα άλλα Τσίπρας και Κούλης, το απόλυτο ελληνόμετρο και οι δυο τους!
Περαστικά σας!
***************************************************
Να πω ότι το είχα γράψει για τις εκλογές στην Βρετάνια; Να μην το πω. Για άλλη μια φορά, τα μηδενικά σχεδόν ποσοστά του UKIP αποδεικνύουν κάτι που φωνάζω από την αρχή, η συμβολή των φασιστών του Φάρατζ στο Brexit ήταν όπως τα ποσοστά του κόμματος του, μηδενική. Τα ΜΜΕ τον κάνανε Καρντάσιαν και καλά να πάθουν.
***************************************************
Για μια ακόμα Παρασκευή, ευχαριστώ το Θάνο Ραφτόπουλο που με σκίτσο του «γράφει» για όλα αυτά που δεν έγραψα!
***************************************************
Στη φωτογραφία, ο ήλιος του μεσονυχτιού. Καλοκαίρι, Σκανδιναβία και ο ήλιος δεν δύει!!! Ίσως η μεγαλύτερη μαγεία!!!
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
