Είμαστε μια χώρα με τους χειρότερους δείκτες ανταγωνιστικότητας και επιχειρηματικότητας σχεδόν σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή επικράτεια. Στους πίνακες της Διεθνούς Ανταγωνιστικότητας του World Economic Forum βολοδέρνουμε μεταξύ της 60ης-130ης θέσης σε τομείς που αποτελούν κράχτες για την προσέλκυση επενδύσεων. Αλλά και γι αυτό μας φταίνε οι ξένοι…
Είμαστε επίσης από τις πιο διεφθαρμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εδώ θα ισχυριστεί κάποιος παθητικά και μεμψίμοιρα ότι φταίνε το «μπαξίσι» και το «ρουσφέτι» που μας άφησε ως κατάλοιπα η σκλαβιά μας από τον Οθωμανικό Ζυγό επί 368 συναπτά έτη. Η πολυνομία και κατ΄ επέκταση η αναπόφευκτη γραφειοκρατία ήρθαν και… κούμπωσαν ώστε το ρουσφέτι και το μπαξίσι να εξακολουθούν να αποτελούν στάσεις ζωής και συμπεριφοράς για επιπλέον 195 χρόνια από τότε που απελευθερωθήκαμε από τους Οθωμανούς Τούρκους. Μάλλον για έναν μέσο ανόητο Έλληνα και γι αυτό φταίνε οι… κακοί ξένοι. Εδώ παίζει και η λέξη Siemens για παράδειγμα και «καθάρισε το ματς» ο Ελληναράς!
Για οτιδήποτε συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα φταίνε οι ξένοι. Αυτοί φταίνε που χρεοκοπήσαμε, αυτοί φταίνε που μας δανείζουν, αυτοί φταίνε για την ημιαναρχία στη δημόσια διοίκηση, αυτοί φταίνε για το μπάχαλο στην Υγεία και την Παιδεία, αυτοί για την κάκιστη εικόνα της επιχειρηματικότητας, αυτοί, αυτοί, αυτοί… Έχουμε εμπεδώσει ως η… εξυπνότερη φυλή του πλανήτη ότι εμείς αρμενίζουμε καλά και ο γιαλός είναι στραβός. Είμαστε ένας λαός χωρίς εθνική αυτογνωσία, ποτισμένος από τον παρασιτισμό, διαπνεόμενος από την κουτοπονηριά και γαλουχημένος από το υπέρτατο… αγαθό της εύκολης ευημερίας με δανεικά, που μας έφερε στη χρεοκοπία!
Για την κατάσταση αυτή, φέρει τεράστια ευθύνη ο ελληνικός λαός. Αυτός που εκλέγει λαϊκιστές και ανεύθυνους. Ανεπάγγελτους και ανεπίδεκτους μαθήσεως ή εργασίας. Αυτός που εκλέγει πολιτικούς με συντεχνιακές αντιλήψεις γιατί τον βόλεψαν ή προσδοκά ότι θα τον βολέψουν. Γι αυτό έχουμε πάντα στο προσκήνιο τα «τζάκια», «παιδιά του κομματικού σωλήνα», εκπροσώπους προστατευμένων και εν πολλοίς παρασιτικών συντεχνιών του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα. Το… δηλητήριο έχει διαποτίσει παντού την ελληνική κοινωνία, η οποία αποφεύγει την αυτοκριτική και αναζητά ενόχους για… σταύρωση. Πουθενά δεν φαίνονται οι τεχνοκράτες, οι άνθρωποι της παραγωγής, αυτοί που επιχειρούν και καινοτομούν. Αυτοί που δίνουν δουλειές και ξέρουν να κυβερνούν… καράβια. Δεν υπάρχουν επιτυχημένοι επιχειρηματίες που να μπορούν να βγουν μπροστά, γιατί ο καπιταλιστής είναι… κακός και θα θέλει «να βάλει χέρι στα λεφτά του κοσμάκη» ή «να τον σύρει στον εξαθλίωση για να του πιει τον ιδρώτα». Με τέτοια ανόητα όσο και ηλίθια συνθήματα γαλουχήθηκαν τρεις γενιές κατά τα τελευταία 35 χρόνια και φαίνεται ότι αυτό θα περάσει και στο DNA τουλάχιστον άλλων δύο.
Η πραγματική μάστιγα λοιπόν είναι ο ίδιος ο κακός μας εαυτός. Αυτός που θέλει το βόλεμα μέσω του ανεπάγγελτου πολιτικού ή του συντεχνιακού παράγοντα. Οι δημιουργικοί άνθρωποι υπομένουν. Πληρώνουν φόρους και είναι υποχρεωμένοι να ταλαιπωρούνται από ένα Κράτος με χαρακτηριστικά σοβιετίας. Αυτοί δίνουν μάχη με τον χρόνο για να κρατήσουν όρθιες τις επιχειρήσεις τους και δεν έχουν ούτε λεπτό για να βγουν δυναμικά στο προσκήνιο της πολιτικής. Είναι θέμα επιβίωσης της χώρας όμως να έρθουν στο προσκήνιο οι επιχειρηματίες, τα στελέχη, οι καινοτόμοι άνθρωποι, οι πεφωτισμένοι και γενικώς όσοι αισθάνονται ότι δεν έχουν εξαρτήσεις από το Κράτος και μπορούν να προσφέρουν. Εξαιρετικά δύσκολο να κερδίσεις ένα τέτοιο στοίχημα. Πρέπει όμως να γίνει η αρχή. Ξέρουμε όλοι ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι έτοιμος να ακούσει αλήθειες, ούτε επιθυμεί σε μεγάλο βαθμό τους άριστους και τους επιτυχημένους. Θέλεις πολιτικούς σαν τα… μούτρα του. Μέτριους ή βολικούς. Έτσι ώστε να μπορούν οι ίδιοι να πάρουν μια θέση στον… ήλιο. Αυτόν τον ήλιο τον πράσινο που φεγγοβόλησε για πολλούς αλλά όχι για όλους… Έχουν ακόμη την αμυδρά ελπίδα ότι μπορεί να… κοκκινίσει αυτός ο… ζωοδότης ήλιος και να κερδίσουν από εκεί ότι έχασαν από τον… πράσινο. Όλα αυτά βεβαίως, έλαβαν χώρα με φόντο το… γαλάζιο της θάλασσας. Ο ήλιος και η θάλασσα μπορεί να είναι κράχτες για τον τουρισμό μας. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι δεν ισχύει το ίδιο για τις επιλογές μας. Αυτές είναι… μαύρες!
