Μέχρι πριν ένα χρόνο, η Ελλάδα θεωρείτο ο «αδύναμος κρίκος», ο κακοπληρωτής και το ανεύθυνο μέλος την Ευρωζώνης. Ορισμένοι μάλιστα, θεωρούσαν την Ελλάδα ως υπεύθυνη για την κατάσταση του κοινού νομίσματος. Μέχρι τώρα, πολλοί μιλούσαν για «πλήρη αποτυχία» της Ελλάδας.
Τα πράγματα, είχαν διαφορετική εξέλιξη χάρη στην προσπάθεια που μέχρι σήμερα έχει γίνει. Σήμερα, η Ελλάδα παραμένει στο ευρώ και η κατάστασή της διαρκώς σταθεροποιείται. Κανείς πλέον δεν ποντάρει στο Grexit. Και το ίδιο το ευρώ μοιάζει σταθερότερο και ισχυρότερο. Δεν έχει, ασφαλώς, ξεπεράσει ορισμένα δομικά του προβλήματα, αλλά κανείς δεν θεωρεί πια μονόδρομο τη διάλυσή του.
Αντιθέτως, η Ελλάδα είναι πια «θωρακισμένη». Πιάνει τους στόχους της στο πρόγραμμα της δημοσιονομικής της προσαρμογής και σύντομα θα πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα. Αλλά και στο ίδιο το πρόγραμμα γίνονται αλλαγές, προκειμένου να γίνει πιο αποτελεσματικό και πιο βιώσιμο, ενώ το τραπεζικό μας σύστημα κεφαλαιοποιείται, ώστε να μπορέσει να υπάρξει ανάκαμψη.
Η Ελλάδα έχει εξασφαλίσει την ομαλή της χρηματοδότηση για τα επόμενα χρόνια, κυρίως όμως έχει επιτύχει μέσα σε λίγους μήνες μεταρρυθμίσεις που δεν είχαν γίνει για δεκαετίες.
Κι όλα αυτά μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς ύφεσης, που συμπληρώνει φέτος τον έκτο συνεχή χρόνο της και μιας διογκωμένης ανεργίας για όλους τους Έλληνες. Μιας ανεργίας, η οποία έχει φθάσει το 27% στο σύνολο και έχει ξεπεράσει το 60% για τους νέους και τις παραγωγικές ηλικίες μέχρι 24 ετών.
Πολλοί έχουν την απορία τι κρύβεται πίσω από αυτή τη «διακριτική» στάση της Τρόικα;
Πράγματι είναι η πρώτη φορά που η τακτική αξιολόγηση του προγράμματος δεν συνδέθηκε με «νέα μέτρα» ή άλλες δραματικές ανακοινώσεις. Κι αυτό διότι παρατηρείται πρόοδος σε πολύ κρίσιμους τομείς και οι εταίροι μας αντιλαμβάνονται πλήρως, ότι παρά τις πολιτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, εκπληρώνει ένα μεγάλο ποσοστό από τις δεσμεύσεις της.
Η εκπλήρωση των υποχρεώσεών μας θα ήταν αδύνατη και η σημερινή προοπτική της ανάκαμψης θα ήταν ανέφικτή και μακρινή, χωρίς τις θυσίες του ελληνικού λαού τα τελευταία αυτά χρόνια. Το πιο σημαντικό όμως είναι, ότι πλέον, οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο και τα πράγματα αλλάζουν.
Σήμερα, όμως, πολλοί είναι αυτοί που απορούν. Γιατί ποια άλλη δημοκρατική χώρα θα μπορούσε, μέσα σε τόσο ασταθείς συνθήκες, να επιτύχει τόσο πολλά;
Το συμπέρασμα είναι ότι, η Ελλάδα έχει πληρώσει ένα πολύ μεγάλο αντίτιμο με τη λιτότητα γιατί δεν είναι μόνο η τήρηση των αριθμών αλλά και η ευημερία των λαών, και εκεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, δίνει ακόμα εξετάσεις. Τα χειρότερα, όμως, είναι πίσω μας και μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον με ελπίδα. Είμαι βέβαιος ότι θα καταφέρουμε.
