γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Στα πρώτα μνημόνια τη θεραπεία της άρρωστης ελληνικής οικονομίας την είχανε αναλάβει τα λογής Ζάππεια, στα λόγια βέβαια, ενώ της φαντασιόπληκτης κοινωνίας ο κανένας.
Σήμερα λοιπόν περισσότερο παρά ποτέ και ενώ η σχέση των κομμάτων με την κοινωνία είναι ολέθρια, υποθέτει κανείς, πως με τόσο συνωστισμό και με τέτοια σφριγηλή αυτοπεποίθηση δια την σωτηρία του έθνους, θα αδράξουν την ευκαιρία οι υποψήφιοι της κεντροδεξιάς ώστε να διαφωτίσουν ενδελεχώς για το φάρμακο της επόμενης ημέρας. Με δράση υποθέτω κύρια στην κοινωνία και στο δρόμο και όχι στα πανηγύρια και στις ραχούλες. Γιατί είναι άτοπο, να ασκούν αντιπολίτευση πολιτικά ραμολιμέντα.
Επιπλέον, πρώην, όπως ο Μιχάλης και Νίκος, δεν αρκούν για την άνοιξη, όσο καλά και να τα λένε. Δια των φωτογραφιών, των post στα social και με τον κομματικό λόγο του σφυγμού της ημέρας, δουλειά δε γίνεται. Επιπλέον υπάρχουν οι γυρολόγοι, οι αστεροειδείς, οι εραστές του ενοικίου και εκείνοι που πατριωτικά ταυτίζονται στο φαντασιακό ασυνείδητο των πολιτών με τον Καραμανλή ή τον Βενιζέλο. Στον πηγαιμό έχουν βαθιές τσέπες οι τελευταίοι. Τόσο καλά δηλαδή. Ίσως θα πρέπει να μπούνε στη θέση τους. Ο καιρός εγγύς άλλωστε, καθότι μετά την 83η ΔΕΘ, όλο και κάτι θα προκύψει. Θα μπορούσαν να στηλιτεύσουν την κυβέρνηση, να επικοινωνήσουν το πρόγραμμα ή την αλλαγή νοοτροπίας στην καθημερινότητα, κατόπιν τα κακώς κείμενα της χώρας, φτάνοντας ως την επανίδρυση, δυσαρεστώντας ίσως κάποιους.
Η αλήθεια δεν είναι πάντα ευχάριστη. Παρθενογένεση δεν υπάρχει, ενώ στο παρελθόν γίνανε απίστευτες αθλιότητες με διαφθορά και πελατειακό κράτος. Η αιδήμονα σιγή περιττεύει λοιπόν. Είναι η ώρα λοιπόν των τολμηρών μεταρρυθμιστικών πολιτικών και γι’ αυτό απαιτούνται πρόσωπα που δεν θα αρθρώνουν αγοραίο πολιτικάντικο λόγο, αλλά θα ξεβολεύουν από τον περιρρέοντα λαϊκισμό και τις μυθοπλασίες. Πρόσωπα που δεν θα κοιτάζουν να αξιοποιηθούν ή να βολέψουν ημέτερους σε νοσοκομεία, υπουργεία και μετακλητές θέσεις. Δεν χρειάζονται επίσης εγωκεντρικοί και genius νάρκισσοι που κατατρύχονται από εμμονές για το βουλευτιλίκι, ολοφυρόμενοι στα πλαίσια των αρίστων, η πολλαπλασιαστική γελοιότητα των οποίων βρίσκει εφαρμογή στο λαό. Και δυστυχώς είναι αρκετοί. Απαιτείται λοιπόν ένα κοινωνικό όραμα των προσώπων, που θα έχει στο επίκεντρο τον πολίτη, πέρα από κατεστημένες πρακτικές. Οι εφιάλτες και τα φαντάσματα όμως οσμίζονται την εξουσία και αδημονούν. Δεν φτάσαμε στο τέλος του δρόμου. Η στασιμότητα σκιαγραφεί το πρόβλημα. Ώρα λοιπόν οι μνηστήρες να διαφωτίσουν και να δεσμευτούν ενώπιον των πολιτών.
