Μία μαθήτρια από το Αφγανιστάν, παρέλασε ως σημαιοφόρος στο πλατεία Συντάγματος της Αθήνας με μαντήλα στο κεφάλι.
Δεν ήταν φυσικά η μόνη ή η πρώτη μαθήτρια από την κοινότητα μεταναστών στην χώρα μας. Απλά λόγω της θρησκείας της προκάλεσε τις περισσότερες αντιδράσεις.
Πολλοί αναρωτήθηκαν πώς μπορεί να κρατάει την Ελληνική σημαία με τον σταυρό, μια μουσουλμάνα. Άλλοι θεώρησαν πως την σημαία πρέπει πάντα να την κρατάει ένας Έλληνας, γιατί ελληνικό αίμα χύθηκε για να ελευθερωθεί η χώρα.
Κάποιοι πίστεψαν πώς μια μουσουλμουμάνα δεν θα έπρεπε ποτέ να παρελάσει σε μια εθνική επέτειο, αφού οι πρόγονοι μας πολέμησαν ηρωικά για να πατάξουν το Ισλάμ από την Ελλάδα.
Νομίζουν πως μουσουλμάνοι μετανάστες ή πολίτες, δεν θα πρέπει να έχουν εμφανή ρόλο στην ελληνική κοινωνία.
Προφανώς αγνοούν το γεγονός πως η Ελλάδα, αλλά και η Ευρώπη έχουν αλλάξει και συνεχίζουν να εξελίσσονται. Και φυσικά έχουν ξεχάσει τον ρόλο και την επιρροή που έχει παίξει η Ευρώπη, στον σχηματισμό της μοντέρνας Ελλάδας.
Πως κινήματα και πολιτικές η κοινωνικές εξελίξεις στην ήπειρό μας, οδήγησαν στην δυνατότητα της χώρας μας να αποκτήσει την ανεξαρτησία της, κάτι που πρωτύτερα θα ήταν ακατόρθωτο.
Και τώρα που η Ευρώπη μεταμορφώνεται ως κοινωνία, εμείς επιμένουμε σε παλιά μίση και προκαταλήψεις.
Επίσης το ότι η Ελλάδα έχει ήδη την δική της μουσουλμανική μειονότητα Ελλήνων πολιτών, που είχε την ίδια αντιμετώπιση για δεκαετίες, όπως το οποιοδήποτε κορίτσι από το Αφγανιστάν και για τον ίδιο λόγο.
Επιπλέον, ξεχνούν ότι η επανάσταση του ’21, δεν ξεκίνησε αρχικά από την επιθυμία για ανεξαρτησία από τον Οθωμανικό ζυγό, αλλά ήταν ένα κίνημα για καλύτερων βιοτικών συνθηκών όλων των κατώτερων, φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων. Που φυσικά αποτελούνταν κυρίως από μη μουσουλμάνους, αλλά όχι αποκλειστικά. Και σίγουρα όχι μόνο από Έλληνες χριστιανούς.
Αργότερα φυσικά το κίνημα αυτό οδήγησε στην κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και την δημιουργία πολλών νέων κρατών στα Βαλκάνια. Ενός αυτών και η Ελλάδα.
Μια χώρα που οφείλει την ύπαρξη της τόσο στον δικό της ηρωισμό, αλλά και την εκάστοτε πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική ιδεολογία της ευρύτερης περιοχής και ειδικά της Ευρώπης, πώς μπορεί τώρα να αγνοεί την κατεύθυνση που ακολουθεί σχεδόν το σύνολο της Ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Ειδικά όταν είναι πλέον φανερό πώς οι ανοιχτές οικονομίες και κοινωνίες στην ήπειρο μας, παρ’ όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, πετυχαίνουν γρηγορότερη και μεγαλύτερη ανάπτυξη σε όλους τους τομείς.
Όχι πως δεν έχουν τις αποτυχίες τους και τα λάθη τους. Είναι γεγονός πως πολλοί από τους Ισλαμιστές βομβιστές στις πρόσφατες επιθέσεις στην Γαλλία και το Βέλγιο, είχαν γεννηθεί στις χώρες αυτές.
Αλλά προέρχονταν κυρίως από φτωχές περιοχές των Βρυξελλών, του Παρισιού ή άλλων πόλεων της Γαλλίας, και από οικογένειες που δεν είχαν ενταχθεί πλήρως στην κοινωνία τους.
Ίσως όχι μόνο από δική τους επιλογή. Όταν ένας νέος δεν αισθάνεται αποδεκτός στην χώρα που γεννήθηκε, και όταν οι κοινωνική ανισότητα και η έλλειψη ευκαιριών τον καθιστούν στο περιθώριο της κοινωνίας αυτής, τότε είναι πιο εύκολο να δεχτεί εξτρεμιστικές ιδεολογίες.
Το συμπέρασμα από αυτό το παράδειγμα για έναν σκεπτόμενο άνθρωπο, δεν είναι ότι όλοι οι μουσουλμάνοι θα γίνουν εξτρεμιστές, αλλά ότι ίσως για να μην γίνουν, θα πρέπει να ενταχτούν ισότιμα και έμπρακτα στην κοινωνία όπου γεννήθηκαν.
Παρόλο που η Ελλάδα ακολουθεί και αντιγράφει την Ευρώπη, έχει ευτυχώς το προτέρημα του να μελετά και να μαθαίνει από τα λάθη των άλλων χωρών και να μην τα επαναλαμβάνει. Θεωρητικά τουλάχιστον.
Γιατί αν ακολουθήσουμε αυτήν την νοοτροπία, του να απορρίπτουμε τα νέα αυτά παιδιά εξ’ αιτίας της καταγωγής τους, τότε δεν θα αργήσουμε να έχουμε τα ίδια προβλήματα που έχει η Γαλλία σήμερα.
Αν όμως μάθουμε από τα λάθη της Γαλλίας στην ένταξη και αφομοίωση των μεταναστών στην κοινωνία της, τότε ίσως να μην ακολουθήσουμε το δικό της παράδειγμα.
Η Ελλάδα χρειάζεται όχι μόνο να κρατήσει τα δικά της παιδιά, αλλά και να προσελκύσει νέους από άλλες χώρες με ικανότητες, μόρφωση και την απαραίτητη κατάρτιση για να δημιουργήσουν στην Ελλάδα ένα πλήρως ευέλικτο εργατικό δυναμικό.
Άτομα με την αφοσίωση, εξυπνάδα και δίψα για μόρφωση και επαγγελματική και κοινωνική εξέλιξη είναι απαραίτητα στην χώρα μας, είτε κατάγονται από Έλληνες γονείς ή όχι.
Αυτά τα παιδιά θα είναι χρήσιμα σε μελλοντική, μοντέρνα Ελληνική κοινωνία. Εάν τα απορρίψουμε θα κάνουμε μεγάλο λάθος.
Ίσως να μην θελήσουν να μείνουν στην χώρα μας για πάντα και να γυρίσουν στις πατρίδες τους, ή να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες μετά την μόρφωση και την κατάρτιση που θα τους προσφέρει η Ελλάδα.
Όπου και να καταλήξουν όμως, πάντα θα έχουν μαζί τους το πώς τους φερθήκαμε. Αν τους ταΐσουμε με μίσος, αυτό θα έχουν για την χώρα μας, είτε παραμείνουν στην Ελλάδα είτε φύγουν.
Αν τους δώσουμε αποδοχή και μόρφωση όμως, αυτό θα πάρουν μαζί τους όπου και να πάνε. Θα υπάρχουν παιδιά σε όλο τον κόσμο, που θα μιλούν την ελληνική γλώσσα και θα έχουν ελληνική παιδεία.
Και αναλόγως με τον τρόπο που τους φερθήκαμε, θα αγαπούν την χώρα μας και θα την υπερασπιστούν στην διεθνή τους καριέρα, ή θα την καταχαρακώσουν.
Εάν παραμείνουν στην χώρα μας, θα γίνουν πολίτες με σεβασμό και αγάπη για την Ελλάδα, νομοταγείς, που εποικοδομητικά θα προσφέρουν στην κοινωνία μας σε οικονομικό, πολιτιστικό και πολιτικό επίπεδο.
Βοηθώντας έτσι στον εκμοντερνισμό και την αλλαγή της πολύ συντηρητικής, κατά την άποψή μου, ελληνικής κοινωνίας.
Αν παραμείνουν και τους βάλουμε σε ένα γκέτο, για να μην εμφανώς απειλούν την ελληνικότητά μας, τότε δεν θα αργήσουμε να έχουμε τα φαινόμενα της Γαλλίας.
Διλήμματα και συζητήσεις όπως αυτές, για το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας είναι απαραίτητες και εποικοδομητικές, και φυσικά πολύ φυσιολογικές.
Όλες οι προηγμένες Δυτικές, δημοκρατικές χώρες ακολούθησαν τους ίδιους προβληματισμούς και κρίση ταυτότητας, και συνεχίζουν να αναθεωρούν τις κοινωνικές τους δομές.
Τα παιδιά αυτά εξετάζουν και προκαλούν χωρίς να το θέλουν τις δικές μας αξίες, θεσμούς, δομές και πολιτισμό. Ας μην τα κάνουμε θύματα, αλλά ας τους φερθούμε ως ευκαιρίες για κοινωνική εξέλιξη, στην μεταμόρφωση της χώρας μας σε μία μοντέρνα, προοδευτική Ευρωπαϊκή κοινωνία.
Ας μάθουμε από τα λάθη άλλων χωρών και ας παίξουμε και εμείς τον ρόλο μας στην ιστορία της σύγχρονης ανθρωπότητας, ως μια χώρα ανοιχτή που έδωσε και όχι που μόνο πήρε.
Γιατί μην ξεχνάμε, πώς υπήρξαμε και ακόμα είμαστε μια χώρα μεταναστών, με κοινότητες σε όλες στις ηπείρους του πλανήτη. Και όπως εμείς καμαρώνουμε για τα παιδιά μας που προοδεύουν σε άλλες χώρες, ας μην στερήσουμε τις ίδιες ευκαιρίες και αντιμετώπιση σε άλλους συνανθρώπους μας.
Τέλος, αμφιβάλλω εάν οι πρόγονοι μας που πολέμησαν για ελευθερία και δημοκρατία, θα επιθυμούσαν να δουν μια χώρα κλειστή, αποκομμένη από την υπόλοιπη Ευρώπη, την στιγμή που αυτοί θυσιάστηκαν για να γίνει η Ελλάδα σαν την υπόλοιπη ήπειρο.
