Έτσι φτάσαμε γύρω στις δυο και οι περισσότεροι καλεσμένοι άρχισαν να αποχωρούν, αφήνοντας μέσα σε μισή ώρα μια μικρή ομάδα η όποια συμπεριελάμβανε εμένα και τον μεθυσμένο Φιλανδό. Αφού λοιπόν με παρατήρησε για λίγα λεπτά και κατάλαβε ότι τώρα τον κοιτούσα κι εγώ, αποφάσισε να με πλησιάσει για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ.
Ξέρετε, ανήκω στους τυχερούς που λόγω δουλειάς, έχω ζήσει και ταξιδέψει σε πολλές χώρες. Έχω βρεθεί σε μέρη με ανθρώπους που το να είσαι λευκός θεωρείται βρωμιά και παραξενιά της φύσης ή ότι είσαι υποδεέστερο πλάσμα. Βλέπετε ο ρατσισμός δεν έχει χρώμα. Έχω ακούσει απαράδεκτα και ρατσιστικά πράγματα για το χρώμα μου, την καταγωγή μου ακόμα και για το τρόπο που περπατώ ή μιλάω. Εκείνο το βράδυ άκουσα ότι πιο ρατσιστικό είχα ακούσει στη ζωή μου, και κάθε φορά που το σκέφτομαι ακούω τη φωνή του μεθυσμένου Φιλανδού στο μυαλό μου. Γι αυτό παραθέτω, σε μετάφραση φυσικά, ακριβώς όπως μου το είπε.
«Αφού είσαι ψηλός, δεν έχεις λιγδιασμένα μαλλιά και δέρμα στο χρώμα της ελιάς, έχεις γαλάζια μάτια και δεν σε είδα να κλέβεις τίποτα, γιατί λες ότι είσαι Έλληνας;»
Αν και είμαι κάλος στις γρήγορες απαντήσεις και καλά εξασκημένος, τίποτα δεν βγήκε από το στόμα μου για πολύ ώρα και όταν αργότερα βλέποντας την ταραχή μου με ρώτησαν τι έγινε, κάλυψα το σοκ μου απαντώντας, «τίποτα σημαντικό, λόγια μεθυσμένου.» Αλλά κι εγώ και εσείς ξέρουμε ότι δεν ήταν λόγια μεθυσμένου αν και ο νεαρός Φιλανδός ήταν μεθυσμένος.
Η ιστορία με τη μικρή ξανθιά Μαρία με τα γαλάζια μάτια έχει πολλές παράλληλες ιστορίες που έχω την αίσθηση ότι παραβλέπουμε ακόμα και ηθελημένα. Και μάλιστα, αυτοί που παραβλέπουν πιο έντονα αυτό που συμβαίνει, είναι αυτοί ακριβώς που θα έπρεπε να το εντοπίσουν και να το αναφέρουν, οι δημοσιογράφοι και οι αναλυτές.
Αφήνοντας στην άκρη ότι από πληροφορίες και φωτογραφίες, – που την ώρα που γραφώ αυτό το κείμενο διαρρέουν στον τύπο και στο ιντερνέτ – φαίνεται ότι οι γονείς της μικρής δεν είναι ούτε Σουηδοί, ούτε Φιλανδοί, αλλά παιδί Βουλγάρων τσιγγάνων. Εδώ όμως έχουμε ένα παιδί που γεννήθηκε σε ελληνικό νοσοκομείο και δεν εμφανίζεται πουθενά. Έχουμε ένα παιδί που υπήρξε αντικείμενο συναλλαγής όσο και αν – πάλι σύμφωνα με όσα διαρρέουν – το ίδιο το παιδί να είχε καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης με τους νέους «γονείς». Έχουμε αστυνομίες και φυλλάδες με δαιμόνιους «δημοσιογράφους», σε όλη την Ευρώπη, να ψάχνουν σε καταυλισμούς τσιγγάνων παιδάκια που δεν είναι «με λιγδιασμένα μαλλιά και δέρμα στο χρώμα της ελιάς».
Οι τσιγγάνοι έλληνες «γονείς» της μικρής Μαρίας έχουν εγκληματήσει και με την κομπίνα που έκαναν με τα επιδόματα και ποιος ξέρει με τι άλλο και θα τιμωρηθούν ανάλογα και σύμφωνα με το κοινό δίκαιο. Αλλά σε μια κοινωνία που υποπτεύεται τους Ρόμα και τους τσιγγάνους ό,τι και να κάνουν – και κατ’ εμένα πολλές φορές αυτό ακριβώς είναι που έχει οδηγήσει στην παραβατικότητα – από την αρχή είπαν την αλήθεια σχετικά με το παιδί και κάνεις δεν τους πίστεψε. Αν απέφυγαν κάποιες λεπτομέρειες ήταν λογικό για καθαρά για λόγους άμυνας σε μια κοινωνία, επαναλαμβάνω, που είναι απαρχής εχθρική εναντίων τους. Παράλληλα, διαβάζοντας τα τελευταία νέα νιώθω την απογοήτευση των πολλών που η Μαρία δεν είναι ούτε Σουηδή ούτε Φιλανδή, αλλά Βουλγάρα …τσιγγάνα. Το πώς και το γιατί η Μαρία βρέθηκε στα χέρια αυτών των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα σειράς παραβάσεων που το κράτος και το σύστημα δεν είναι αμέτοχο, απεναντίας σε πολλές περιπτώσεις είναι συμμέτοχος και συνοδοιπόρος. Και δυστυχώς αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο αλλά πανευρωπαϊκό που το έχω δει και ζήσει και με τους Ρόμα της Φιλανδίας.
Έχω μιλήσει και στο παρελθόν για την αγάπη μου στην ακριτική Ορεστιάδα. Εκεί λοιπόν υπάρχει μια περιοχή έξω από την πόλη που οι ντόπιοι την αποκαλούν τα «κατσιβέλικα». Είναι καταυλισμός ελλήνων τσιγγάνων. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει το κράτος ακόμα και η τοπική κοινωνία πολλές φορές αυτούς τους ανθρώπους είναι σαν να είναι ξένο σώμα για να μη προσθέσω ότι για τους πολλούς θεωρούνται «Τούρκοι», αδιάφορα με το γεγονός ότι οι περισσότεροι έχουν γεννηθεί στην περιοχή και δεν έχουν γνωρίσει τίποτα έξω από τον Έβρο. Αυτό σαν μικρό δείγμα για τα στραβά με τους έλληνες τσιγγάνους.
Ξέρετε τι με τρομάζει περισσότερο στη περίπτωση της μικρής Μαρίας με τα ξανθά μαλλιά; Ότι τώρα που ανακαλύψαμε ότι δεν είναι Σουηδή ή Φιλανδή αυτό που την περιμένει είναι πολύ χειρότερο και σκοτεινό από αυτό που θα ζούσε με τους Έλληνες «θετούς» γονείς της. Δυστυχώς σε μια δημοκρατική κοινωνία, που προβάλουμε τις ανοχές μας, αποτυγχάνουμε να δείξουμε ανεκτικότητα σε αυτούς που δεν θέλουν να ζήσουν όχι παραβαίνοντας τους νόμους αλλά αδιαφορώντας για τους κοινωνικούς κώδικες που θεωρούμε νόμους και τους σπρώχνουμε στην παραβατικότητα και σε συνέπεια στη παρανομία.
Και όλα αυτά είναι απλά η αρχή μιας τόσο το τι όσο και το πως έγινε η ιστορία της Μαρίας σηκώνει πολύ συζήτηση. Και άλλη τόση συζήτηση υπάρχει και για την αντιμετώπιση στην Ελλάδα – αλλά και σε όλη την Ευρώπη – κοινωνικών μειονοτήτων και το πώς αντί με τη βία το κράτος να προσπαθεί να τους προσαρμόσει σε κανόνες που δεν είναι νόμοι θα πρέπει να βρεθεί ο μέσος δρόμος που να βοηθήσει την συνύπαρξη πέρα από διακρίσεις και στερεότυπα.
Και μιας και μιλάμε για διακρίσεις το μυαλό μου πήγε στον Άδωνη. Ξέρετε, τον υπουργό δημόσιας υγείας. Άλλη μια Δευτέρα μέσα αλλά αυτή ήταν και μια Δευτέρα χαμένη. Αλλά όχι και εντελώς χαμένη. Αλλά πριν σας εξηγήσω γιατί δεν πήγε εντελώς χαμένη ένα πράγμα που το κουβαλάω και θέλω να δω αν το πρόσεξε κανένας άλλος. Από τις πρώτες σκηνές είδα ότι ο Άδωνις έπαιρνε πόζες στη κάμερα που θύμιζαν ρωμαίο αυτοκράτορα. Μα τι είπα; Τι Ρωμαίο αυτοκράτορα, τον Ντούτσε μου θύμιζε. Πως το λένε, ότι οι πρώτες εντυπώσεις είναι και οι σωστές; Ε, ο λειψός Έλληνας Ντούτσε γρήγορα με επιβεβαίωσε.
Προσέξατε ότι κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του όλο και ζήταγε από κάποιους να του ζητήσουν δημόσια συγγνώμη; Λοιπόν με τον Άδωνη έχω κάνει ένα τρομακτικό λάθος και νομίζω ότι ήρθε η ώρα, να του ζητήσω δημόσια συγγνώμη.
Τον Άδωνη Γεωργιάδη τον θεωρούσα ένα γραφικό, μερικές φορές αστείο και ημιμαθή οπορτουνιστή που στη συγκεκριμένη στιγμή χρησιμοποιήθηκε από τον Σαμαρά για να αναλάβει τη βρώμικη δουλειά να περάσει τα επαίσχυντα μέτρα και να ζήσει και την συνέπεια των πράξεων του σε μια ελπίδα ότι αυτό δεν θα χάλαγε την βιτρίνα του Αντωνάκη. Του ζητώ δημόσια συγγνώμη. Αυτά είναι μόνο όσα ο Άδωνις πιθανώς να θέλει να βλέπουμε. Τώρα ξέρω ότι είναι ένα φασιστάκι του κερατά και που ο Σαμαράς τον μεταχειρίζεται για να καταστρέψει όλα όσα έφτιαξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όσο για το εις –ακι (φασιστάκι) μπορεί να κοιτάξει σε όποιο από τα περίφημα λεξικά του κοντά στο λήμμα «αριστερός» και θα βρει την σημειολογία του, ξέρει αυτός!
Τώρα θα μου πείτε πως το λες αυτό. Κάθε φορά που κάποιος τόλμαγε να ρωτήσει κάτι, το πρώτο που του έλεγε ήταν, εσύ είσαι ΣΥΡΙΖΑ, εσύ είσαι ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και λυπάμαι που κανένας δεν γύρισε να του πει, κι εσύ είσαι ρουφιανάκι. Για φανταστείτε σε μια αντίστοιχη συνέντευξη, ας πούμε του Κακλαμάνη, ο Άδωνις στο ακροατήριο και όταν επιχειρούσε να κάνει ερώτηση, ο Κακλαμάνης να τον διέκοπτε και να του έλεγε, εσύ είσαι του Καρατζαφέρη. Ανεξάρτητα με το ποιος είναι ο Άδωνις εκείνη τη στιγμή τελείως φασιστικά και με τη λογική της συνολικής ευθύνης, στη συνείδηση των θεατών και ακροατών θα είχε συνδεθεί με κάτι άλλο και έτσι ό,τι και να έλεγε θα έχανε τη σημασία του. Ένας βουλευτής που ορκίστηκε να τηρεί και να φυλάει το σύνταγμα θα έπρεπε να ξέρει ότι οι προσωπικές ιδέες και απόψεις προστατεύονται και δεν κρεμιούνται σαν ταμπέλα και δη υπό τη μορφή ταμπέλας ντροπιάσματος και φτωχοποίησης.
Οι άνθρωποι που πήγαν στη συγκεκριμένη συνέντευξη ήταν πρώτα από όλα επιστήμονες, με παρελθόν, παρόν και μέλλον στην επιστήμη τους. Τόσο οι ερωτήσεις τους όσο και η παρουσία τους δεν ήταν κομματική αλλά τουλάχιστον σε μένα φάνηκε παρουσία επιστημόνων με ανησυχία για ένα κλάδο που αρέσει δεν αρέσει στον Άδωνη, δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα. Γι αυτό άλλωστε τελείως σημειολογικά τα λαμόγια της υγείας τους αποκαλούμε επιόρκους και όχι απατεώνες.
Τόσο οι ερωτήσεις τους όσο και τα παραδείγματα που έφεραν – και τις περισσότερες φορές ήταν και είναι παραδείγματα δημοσιοποιημένα και γνωστά σε όλους μας – δεν ήταν κομματικοποιημένα αλλά ή σκληρή αλήθεια που αντιμετωπίζει ο καθένας μας που χρειάστηκε ιατρική ή νοσοκομειακή βοήθεια. Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί τα ράντζα, τις ελλείψεις, το γλέντι ιδιωτικών συμφερόντων και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μιλάει για υγιή περίθαλψη στην Ελλάδα του σήμερα.
Ο άνθρωπος ελλείψη επιχειρημάτων απαντούσε μόνιμα με το Ντούτσε σταλίκι που έχει υιοθετήσει, εσύ είσαι …ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε ξέρω εσένα είσαι ΣΥΡΙΖΑ, νομίζοντας ότι εξωραΐζει τον ευνουχισμό της δημόσιας υγείας. Αυτός ο άνθρωπος τολμά να κάθεται στη καρέκλα που κάθισε ο Σπυρίδων Δοξιάδης και ο Γεώργιος Γεννηματάς και δεν έχει πέσει ακόμα κάτω. Αλλά για να σταθούμε μια στιγμή στον Σπυρίδων Δοξιάδη. Υπουργός Κοινωνικών υπηρεσιών (έτσι λεγόταν τότε το υπουργείο υγείας) των πρώτων μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων επί Κωνσταντίνου Καραμανλή και Γεωργίου Ράλλη. Αν κατά τύχη δεν το ξέρει ο Άδωνις ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ο ιδρυτής και θεμελιωτής της Νέας Δημοκρατίας και όχι ο Σαμαράς που θέλει ο Άδωνις να προσευχόμαστε.
Ο καθηγητής παιδιατρικής Σπυρίδων Δοξιάδης λοιπόν ήταν ο πρώτος που είχε την ιδέα εφαρμογής εθνικού συστήματος υγείας και μάλιστα έβαλε τα θεωρητικά θεμέλια σε αυτό που αργότερα ο Γεώργιος Γεννηματάς έκανε πράξη και τώρα καταστρέφει ο Άδωνις. Από τους πρώτους στην Ευρώπη που έκανε αντικαπνιστική εκστρατεία και ίδρυσε την Ελληνική Εταιρεία Ιατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας κυνηγώντας αμείλικτα τους επιόρκους. Η συμβολή του ιατρού Δοξιάδη στην παιδιατρική και ειδικά σε θέματα σπαστικών και αυτιστικών παιδιών είναι απλά ανεκτίμητη. Το όνομα Σπυρίδων Δοξιάδης έχει ήδη γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία της ελληνικής ιατρικής. Και σε αυτή τη καρέκλα σήμερα κάθεται ο …Άδωνις! Ο και, εσύ είσαι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε ξέρω!
Αλλά δεν θα ταίριαζε ένας Σπυρίδων Δοξιάδης στον Σαμαρά, θα ταίριαζε; Ενώ ο Άδωνις πάει με όλα. Ο Άδωνις είναι αυτό ακριβώς που απέτυχαν να γίνουν Μιχαλολιάκος και Παππάς και λοιπά παράσιτα. Ένας χρυσαυγήτης πολιτικά ορθός. Γι αυτό αν και θα του ταίριαζε του Άδωνη η ένταξη του στη Χρυσή Αυγή, τουλάχιστον σε επίπεδο πρακτικής, λογικής και θεωρίας περισσότερο, πήγε στο κόμμα του Καρατζαφέρη στην αρχή – ποιος άλλος θα τον έπαιρνε τότε – και στη πρώτη ευκαιρία στη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά με αποτέλεσμα μαζί με τον Βορίδη να γίνουν τα μοναδικά success stories του Σαμαρά.
Αλλά εδώ κολλάει μια άλλη ερώτηση, τι σχέση έχει η Νέα Δημοκρατία που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τη Νέα Δημοκρατία όπως τη διαμορφώνει ο Αντωνάκης Σαμαράς με τον Άδωνη, τον Βορίδη και σύντομα το Βαγγέλα;
*******************************************************************
Έχω γράψει και στο παρελθόν ότι είμαι διαβητικός με πρόβλημα καρδιάς και ένα άσχημο περιστατικό υγείας πριν από λίγα χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι είμαι χρόνια ασθενής με την συνεχή ανάγκη φαρμακευτικής αγωγής. Πριν από τρία χρόνια περίπου αντιμετώπισα ένα περίεργο πρόβλημα με συνεχείς πόνους και ναυτίες που ανησύχησαν όπως είναι φυσικό το γιατρό μου. Μετά από δυο μέρες παραμονής στο νοσοκομείο και συνεχόμενες εξετάσεις που δεν έδειχναν τίποτα ιδιαίτερο και με σε μια συζήτηση με το γιατρό μου του είπα ότι την τελευταία φορά που πηρά το φάρμακο για την κάρδια μου ο φαρμακοποιός μου έδωσε ένα άλλο που με διαβεβαίωσε ότι έκανε ακριβώς την ίδια δουλειά αλλά ήταν φθηνότερο.
Ποτέ δεν είχα δει μέχρι τότε Φιλανδό γιατρό σε τέτοια κατάσταση και όταν αργότερα επικοινώνησε με τον φαρμακοποιό από το κινητό του έμαθα καινούργιες φιλανδικές βρισιές. Ο γιατρός και φίλος μου, μου εξήγησε τι είναι τα περίφημα γεννόσημα και γιατί η κυβέρνηση τα προωθεί πολλές φορές σε αντίθεση με τους γιατρούς για καθαρά λογιστικούς λογούς που ναι μεν το κράτος πληρώνει λιγότερα, αλλά και με την υποψία ότι το κέρδος των βιομηχανιών αλλά και των φαρμακοποιών είναι μεγαλύτερο. Και φυσικά μου τόνισε ότι το φάρμακο το «γράφει» ο γιατρός και αυτός έχει και την ευθύνη του ασθενή και όχι ο φαρμακοποιός.
Εγώ γιατρός δεν είμαι, και πολλά από αυτά μου φαίνονται κινέζικα αλλά και οι πόνοι και οι ναυτίες σταμάτησαν δυο μέρες μετά την επιστροφή μου στο αρχικό φάρμακο που μου είχε «γράψει» ο γιατρός μου και σας βεβαιώνω ότι δεν έχω κανένα ζόρι με τα «επώνυμα» φάρμακα και ούτε καταλαβαίνω τη λογική που παρέθεσε ο όψιμος και γιατρός λειψός Ντούτσε στη συνέντευξη του.
*******************************************************************
Αν όλα τα πουκάμισα είναι ίδια κύριε υπουργέ υγείας γιατί δεν αγοράζεις πουκάμισα από τις λαϊκές και φόρας χειροποίητα με χρυσά μανικετόκουμπα;
*******************************************************************
Καψή μου καψερέ, φωτιά στα μπατζάκια σου με τις φωτιές που έβαλες και αυτά που έκαψες. Κάρβουνο μαυρίλα πίσω σου αφήνεις, γιατί σύντομα …αφήνεις!
*******************************************************************
Αντωνάκη, το έργο «ο χοντρός και ο λιγνός μια άνοιξη» το ξέρεις;
*******************************************************************
Κι αν πάει ο Βαγγέλας πρώτος στο επικρατείας, η Ντόρα που θα πάει Αντωνάκη μου;
*******************************************************************
Α, η Ντόρα το ξέρει;
*******************************************************************
Κι εσύ με το τσεκούρι, στα ψιλά μου ξέφυγες πάλι αλλά …τικ-τακ τικ-τακ η ώρα σου έρχεται!
