Ένα ξεδοντιασμένο από δεκαετίες και απαξιωμένο συνδικαλιστικό όργανο διέγραψε μέλη του από την συμμετοχή τους στις οργανωμένες απεργίες του χώρου τους, γιατί για οτιδήποτε άλλο η ΕΣΗΕΑ τις τελευταίες δεκαετίες έχει αποκλειστικά διακοσμητικό ρόλο και είναι καθόλα ανύπαρκτη.

Ο λόγος που όλοι οι δημοσιογράφοι θέλουμε να είμαστε μέλη ενός ανάλογου συνδικαλιστικού οργάνου, ξέχωρα από το πρεστίζ και την επιβεβαίωση που δίνει η δημοσιογραφική ταυτότητα, την νομιμότητα και την ευκαιρία πρόσβασης σε μέρη που δεν θα μπορούσαν μη δημοσιογράφοι – από πρωθυπουργικά γραφεία μέχρι τα παρασκήνια συναυλιών – είναι κάτι που οι πολλοί δεν γνωρίζουν αλλά που παίζει τεράστιο ρόλο στην εξάσκηση του επαγγέλματος. Νομική κάλυψη.

Η δημοσιογραφία – και αυτό ισχύει σε όλο το κόσμο – είναι ο κλάδος που πάσχει περισσότερο από όποιον άλλο από νομικά προβλήματα. Ο αναγνώστης νομίζει ότι όταν ακούσουμε ή μας πουν κάτι θα πρέπει να το κυκλοφορήσουμε αμέσως. Αυτό δεν γίνεται. Πρέπει να έχουμε αδιάσειστα στοιχεία πριν παρουσιάσουμε κάτι, στοιχεία που θα μπορούσαν να σταθούν σε δικαστήριο. Εγώ, όπως και όλοι μας, έχω γίνει παραλήπτης κατά περιόδους πληροφοριών ασύλληπτων που αφορούν πρόσωπα και πράγματα ακόμα και στην Ελλάδα. Πληροφορίες που θεωρητικά θα μπορούσαν να καταστρέψουν καριέρες. Αλλά, χωρίς στοιχεία. Μου είπε ο ξάδελφος της Μερόπης που της είπε ο γείτονας της που δουλεύει απέναντι …αυτό στοιχεία δεν είναι και δεν μπορεί να σταθεί σαν τίποτα περισσότερο από κουτσομπολιό όσο έμπιστος κι αν είναι ο πληροφοριοδότης. Δυστυχώς το 90% των πληροφοριών που μας έρχονται είναι αυτής της μορφής. Έτσι κάθε τι που δημοσιεύεται είναι θεωρητικά ελεγμένο για να αποφύγουμε τις μηνύσεις.

Παρόλα αυτά συχνά θεωρώντας ότι τα στοιχεία θα μπορούσαν να είναι η βάση για μια πιο συστηματική έρευνα, πιθανώς από εισαγγελείς ή αστυνομίες, όλοι μας έχουμε δημοσιεύσει κάτι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα αποφύγεις και τα νομικά προβλήματα, όσο σίγουρα κι αν είναι τα στοιχεία σου. Απλό ελληνικό παράδειγμα ο Τσοχατζόπουλος. Η αποκάλυψη των σκανδάλων ξεκίνησε από δημοσιεύματα στο τύπο και έρευνες δημοσιογράφων. Ο Τσοχατζόπουλος μήνυσε τους πάντες, ανεξαιρέτως και σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα απαίτησε και χρηματική αποζημίωση. Η μεγάλη ειρωνεία, την περίοδο που η δίκη Τσοχατζοπούλου έπαιρνε καταδικαστική γι’ αυτόν πορεία και που δικαιωνόντουσαν οι ερευνητές δημοσιογράφοι που είχαν αποκαλύψει τα σκάνδαλα, την ίδια ακριβώς περίοδο σε άλλες δικαστικές αίθουσες δημοσιογράφοι δικαζόντουσαν από μηνύσεις του Τσοχατζοπούλου.

Έχω αρκετές προσωπικές ιστορίες με νομικές επιπλοκές αλλά μια πριν από μερικά χρόνια είναι η πιο οδυνηρή. Μετά την κυκλοφορία άρθρου μου σε περιοδικό της Ευρωβουλής με θέμα τα Σκόπια και μια ανάλυση για θέματα διαφθοράς με στοιχεία από ΜΚΟ που συνεργάζομαι, η ένωση Σκοπιανών των ΗΠΑ και κάποιος συγγενής του τότε πρωθυπουργού των Σκοπίων – με κυβερνητική θέση – μου έκαναν μήνυση με τη λογική ότι συμμετείχα σε μια …ελληνοκεντρική συνομωσία για να δυσφημίσω στο συνταγματικό όνομα των Σκοπίων. Βράσε το αυγό και κούρευτο, γιατί σε κανένα απολύτως σημείο του άρθρου μου δεν ανέφερα τίποτα απολύτως για το όνομα και πάντα αναφερόμουν στα Σκόπια σαν ΦΥΡΟΜ που είναι και η επίσημη ονομασία του κράτους. Ουσιαστικά η μόνη ελληνική σχέση με το άρθρο μου ήταν το …όνομα μου. Η μήνυση ήταν προσωπική και κατατέθηκε στις Βρυξέλλες και όχι στο τόπο παραμονής μου. Η υπόθεση κράτησε γύρω στα τέσσερα χρόνια λόγω συνεχομένων αναβολών εκ μέρους των μηνυτών.

Στο τέλος όχι απλά αθωώθηκα αλλά ο πρόεδρος στην απόφαση του επέπληξε τους μηνυτές για το απαράδεκτο της μήνυσης τους. Ναι αλλά εγώ, για πάνω από τέσσερα χρόνια έπρεπε να φροντίσω να είμαι νομικά καλυμμένος για μια δίκη που εξελισσόταν σε άλλη χώρα μακριά από εμένα. Αν δεν υπήρχε το συνδικαλιστικό μου όργανο που σε συνεργασία με το αντίστοιχο βελγικό με κάλυψε, εγώ ένοχος ή αθώος, ήμουν χαμένος. Δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να μπορέσω να αντιμετωπίσω αυτή τη κατάσταση οικονομικά, που άλλωστε αυτός νομίζω ότι ήταν ο κυρίως στόχος των μηνυτών, αφού ήξεραν ότι πολεμούσαν μια χαμένη υπόθεση έτσι κι αλλιώς.

Νομικά προβλήματα αντιμετωπίζουμε όλοι μας και όλοι μας ξέρουμε ότι η επόμενη μήνυση μας περιμένει στην επόμενη γωνιά. Αυτός λοιπόν είναι ο κυριότερος λόγος που είμαστε μέλη του συνδικαλιστικού μας οργάνου, η προστασία. Και αυτή η προστασία δεν περιορίζεται στη νομική κάλυψη αλλά και στην προστασία μας σαν εργαζόμενοι μέσα στον εργασιακό μας χώρο, στη μισθολογική μας προστασία και πάλι τη νομική προστασία σε διαφορές μας με την εργοδοσία. Αυτά όλα με την ίδια λογική που το συνδικάτο των μεταλλουργών προστατεύει τα δικαιώματα των μεταλλουργών. Εδώ κρατήστε μια σημείωση, στο θέμα θα επανέλθω σύντομα.

Οι υποχρεώσεις μας προς το συνδικάτο περιορίζονται σε μια φράση που τα λέει όλα: «τα μέλη υπόσχονται να υπηρετούν τον επαγγελματικό και ηθικό κώδικα του επαγγέλματος και να μην προκαλέσουν ζημιά στη φήμη του δημοσιογραφικού σώματος και του επαγγέλματος γενικά.» Αυτή η τόσο απλή πρόταση δεν είναι τόσο αόριστη όσο πιθανώς να φαίνεται σε πρώτη ματιά, μάλιστα σε αντίθεση με τα περισσότερα επαγγέλματα προβάλλει την ηθική. Δεν μπορεί σαν δημοσιογράφος που καταγγέλλεις τη κλοπή και τη διαφθορά να κλέβεις. Δεν χρειάζεται να στο πει ο άλλος κατά λέξη για να το καταλάβεις. Δεν μπορεί σαν δημοσιογράφος να υπηρετείς και να καλύπτεις συμφέροντα όταν η αποστολή σου είναι να τα ξεσκεπάζεις. Δεν μπορεί να προωθείς τη βία, τη διαφθορά, το ψέμα. Δεν μπορείς να γράφεις με ύφος ρατσιστικό ή να προβάλεις διακρίσεις, πολύ περισσότερο εκμεταλλευόμενος τη δύναμη που σου δίνει το μικρόφωνο ή η οθόνη δεν μπορείς να προπαγανδίζεις και να επιβάλλεις ιδέες και απόψεις. Δεν χρειάζεται να τα γράψει κανένας λέξη-λέξη, είναι θέμα ηθικής. Αν δεν τηρείς κάποια στοιχειώδη θέματα ηθικής τότε δεν είσαι δημοσιογράφος, υπάρχουν άλλα ονόματα που δεν έχουν σχέση με τη δημοσιογραφία. Δεν μπορείς να είσαι υπάλληλος εταιρίας ή υπουργείου και να υποτίθεται την ίδια ώρα ότι ελέγχεις και κρίνεις την εξουσία και το χρήμα. Καταστάσεις τέτοιες προκαλούν «ζημιά στη φήμη του δημοσιογραφικού σώματος και του επαγγέλματος γενικά», με αποτέλεσμα ένα από τα πιο γνωστά συνθήματα στην Ελλάδα να είναι το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Κάποιοι έδωσαν το δικαίωμα για να ειπωθεί αυτό το σύνθημα.

Ναι, συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι έχουν γίνει συχνά στόχος του αναγνωστικού κοινού αλλά ποτέ όλοι οι δημοσιογράφοι όπως γίνεται τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα. Ενώ δεν έχω κανένα λόγο να κρύψω τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα εδώ, στην Ελλάδα τις περισσότερες φορές με ενοχλεί η αντίδραση που θα είναι ή επιθετική ή φόβου. Και ναι, οι παραβάτες τιμωρούνται. Άμεσα. Όχι μετά από …εννέα μήνες. Από μόνη της η καθυστέρηση δείχνει σκοπιμότητα. Και θέλετε και κάτι άλλο, προσβάλει όλους τους δημοσιογράφους. Κάποιος παρέβει τις αρχές του συνδικαλιστικού του οργάνου και τιμωρείται μετά από εννέα μήνες με …επίπληξη; Το άλλο ανέκδοτο με τον Τοτό το ξέρετε;

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί – και συνεχίζουν να συμβαίνουν ακόμα κι αυτή τη στιγμή – σημεία και τέρατα με δημοσιογράφους που όχι απλά προκάλεσαν ζημιά στο δημοσιογραφικό σώμα αλλά το διαπόμπευσαν. Δεν θα πω τίποτα για το «δημοσιογραφικό» ήθος του κυρίου με το μπαζούκας ή του άλλου με τον παπαγάλο, που δυστυχώς έκαναν και σχολή για νέους δημοσιογράφους, αλλά για μια περίπτωση που με προσβάλλει ακόμα και προσωπικά. Μια «κυρία» δημοσιογράφος όχι απλά απέκρυψε σοβαρή είδηση σε παράβαση κάθε κανόνα δημοσιογραφικής δεοντολογίας και ηθικής αλλά το έκανε για να εξυπηρετήσει όχι απλά πολιτικά συμφέροντα αλλά πολύ συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο. Και στη συνέχεια αμείφθηκε με βουλευτική έδρα που εξασφάλισε με την εύνοια του ιδίου πολιτικού προσώπου που υπηρέτησε. Και μάλιστα τη πράξη της απόκρυψης της είδησης την ομολόγησε θρασύτατα, δημόσια. Η «κυρία» δεν παρέβει κανένα νόμο και δεν είναι η μόνη «δημοσιογράφος» ή άσχετη που έχει ευνοηθεί με βουλευτική έδρα. Ακόμα κι η Τσιτσιολίνα έγινε βουλευτής κάποια στιγμή. Αυτή όμως παρέβει τον επαγγελματικό και ηθικό κώδικα του επαγγέλματος και προκάλεσε ζημιά στη φήμη του δημοσιογραφικού σώματος και του επαγγέλματος γενικά.

Εκείνο το βράδυ λοιπόν που η συγκεκριμένη «κυρία» ομολόγησε, αν αυτό συνέβαινε στη Σκανδιναβία εγώ θα περίμενα από το συνδικαλιστικό όργανο που αντιπροσωπεύει εμένα και 25,000 συναδέλφους, όχι απλά να την διαγράψει από τα μητρώα του δια βίου, αλλά και να έχει απαιτήσει την δημόσια συγγνώμη της από όλους τους συναδέλφους που θίγονται από την αντιεπαγγελματική, ανήθικη και διεφθαρμένη συμπεριφορά της. Και φυσικά, τέλος να ζητήσει την εκούσια παραίτησή της από την βουλευτική υποψηφιότητα. Αυτά στη Σκανδιναβία. Στην Ελλάδα η ΕΣΗΕΑ κατάλαβε τι έλεγε ο Καψής μετά από …εννέα μήνες.

Φαντάζομαι κάποιοι θα εντυπωσιαστήκατε με τον αριθμό 25,000 μέλη στο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων όταν η Σκανδιναβία ολόκληρη έχει λίγο περισσότερο πληθυσμό από την Ελλάδα και η ΕΣΗΕΑ έχει λίγο πάνω από 3,000 μέλη. Αυτό έχει σχέση με το συνδικάτο των μεταλουργών που σας έγραψα να σημειώσετε προηγουμένως. Όπως στο συνδικάτο μεταλλουργών το συνδικάτο των δημοσιογράφων εδώ δεν είναι ένα κλειστό κλαμπ με …δόκιμα μέλη που γίνονται μόνιμα αφού γλείψουν τον παππά της ενορίας και μαστιγωθούν για μερικά χρόνια από τους αρχιερείς μέχρι να γίνουν δεκτοί στον υποτίθεται αντιπρόσωπο τους και υπερασπιστή τους αν τους εγκρίνει μια παρεούλα, αποτέλεσμα ενδοπολιτικών ζυμώσεων. Αυτό είναι το κλειστό κλαμπ των παρθένων κυριών του αγίου Βερυκίου που συναντιούνται κάθε δεύτερο Σαββάτο στις πέντε για να πιούνε τσάι και όχι συνδικαλιστικό όργανο επαγγελματιών. Στους 25,000 συμπεριλαμβάνονται όλοι όσοι τιμούν και υπηρετούν τη δημοσιογραφία, συμπεριλαμβανομένων και μπλόγκερ. Μάλιστα και μπλόγκερ. Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα στην Ελλάδα, γιατί τα ειδησεογραφικά μπλόγκς στην Ελλάδα είναι σκλαβοπάζαρα για να βγαίνουν τσάμπα εφημερίδες και περιοδικά. Και κανένας δεν υπερασπίζεται ή έστω μιλάει γι’ όλα αυτά τα παιδιά, σκλάβους. Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Δεν μιλάνε οι δημοσιογράφοι. Γιατί; Γιατί δημοσιογράφοι – μέλη της ΕΣΗΕΑ – είναι οι ιδιοκτήτες αυτών των ειδησεογραφικών μπλόγκς. Μάλιστα χτες διάβασα κάπου – και ειλικρινά εύχομαι να μην είναι αλήθεια – ότι σε τέτοιο δημοσιογραφικό μπλογκ με ιδιοκτήτη δημοσιογράφο οι αμοιβές σε αυτά τα παιδιά που κάνουν έστω copy-paste, είναι το εξευτελιστικό ποσό των 20 ευρώ το μήνα. Και μετά διαβάζω άρθρα δημοσιογράφων στην Ελλάδα ενοχλημένων που τους φωνάζουν αλήτες, χαφιέδες και ρουφιάνους.

Θα μου πείτε τι σε έπιασε σήμερα και τα έβαλες με την ΕΣΗΕΑ ή μήπως ξαφνικά αποφάσισες να υπερασπιστείς τον Πρετεντέρη; Θα σας πω. Πρώτο από όλα τώρα που γράφω, τα ελληνικά ΜΜΕ έχουν απεργία και έτσι δεν ακούω υστερικές φωνές να στρεβλώνουν τη πραγματικότητα και να σε κάνουν να νιώθεις ότι τέλος έφτασε και δεν έχεις προλάβει ούτε να κατουρήσεις. Μετά εγώ αγαπάω αυτό που κάνω και δεν το είδα ποτέ σαν επάγγελμα, άλλωστε πιστεύω ότι μπήκα στο χώρο κατά λάθος, γελοιογράφος ήθελα να γίνω και ποτέ δεν συστήνομαι σαν δημοσιογράφος, παρόλο ότι είμαι μέλος του συνδικάτου. Πιστεύω ότι η δημοσιογραφία πρέπει/επιβάλλεται να διέπεται από κανόνες ηθικής γιατί είναι ένας από τους πυλώνες της δημοκρατίας και δημοκρατία χωρίς ηθική δεν υπάρχει. Ναι, συμφωνώ ότι υπάρχουν πολλά λάθος στην Ελλάδα και η διαφθορά έχει μπει σε κάθε κομμάτι της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής αλλά ταυτόχρονα απαιτώ από αυτόν που είναι στο προμαχώνα της δημοκρατίας να είναι πάνω από όλα δημοκράτης. Και αυτό δεν το λέω σαν δημοσιογράφος αλλά σαν πολίτης. Δεν μπορεί να λειτουργήσεις δημοκρατικά ακόμα και σαν έθνος όταν η ενημέρωση σου είναι στρεβλωμένη και εδώ το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Μόνο ένα δημοκρατικό συνδικαλιστικό κίνημα μέσα στο δημοσιογραφικό χώρο που όχι να φαίνεται αλλά πραγματικά να είναι δημοκρατικός, θα μπορέσει να ξαναδώσει σε όλους τους δημοσιογράφους πίσω την αξιοπιστία και την αξιοπρέπεια τους.

Δεν μπορεί να κοιτάζεις τα εξώφυλλα των αθλητικών εφημερίδων και να βλέπεις άρθρα «δημοσιογράφων» να μοιάζουν ανακοινώσεις συγκεκριμένων παραγόντων και να εκπνέουν φανατίλα, μίσος και ρατσισμό. Που είναι η ΕΣΗΕΑ εκεί; Δεν μπορείς να έχεις εξώφυλλο πολιτικής εφημερίδας που να προωθεί κατάφορο ψέμα. Δεν μπορείς να έχεις τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων να προπαγανδίζει. Δεν μπορείς να έχεις δημοσιογράφο που να βάζει είδηση κάτω από το μαξιλάρι της. Η εκδημοκράτιση και κάθαρση της Ελληνικής δημοσιογραφίας δεν είναι δουλειά κανενός υπουργού, κανενός Παππά, αριστερού, δεξιού ή ουρανοκατέβατου. Αυτό είναι εσωτερική υπόθεση των δημοσιογράφων που πρέπει επιτέλους να απαιτήσουν δημοκρατία και να θυμηθούν τους λόγους που τους έβαλαν σε αυτό το χώρο. Τους πραγματικούς δημοσιογράφους δεν τους έβαλαν στο χώρο τα λεφτά. Ίσως και να είναι το μόνο επάγγελμα που θέλει και μια δόση ρομαντισμού. Αυτό να θυμηθούν και φτάνει.

**************************************************

Σήμερα δεν ασχολήθηκα με την Τσιπροαδωνικουληάδα αλλά με αυτούς ασχολούμαστε σχεδόν κάθε άλλη Παρασκευή, οπότε …διάλλειμα από αυτήν την αηδία, σήμερα άλλες αηδίες.

**************************************************

Αυτές τις μέρες γίνεται μεγάλη συζήτηση σε όλο το κόσμο για το θέμα των λιστών από τον Παναμά. Μάλιστα μιλάνε για τη διαρροή του αιώνα και το σκάνδαλο που θα αλλάξει το πολιτικό χάρτη σε όλο το κόσμο. Τρίχες! Και η παραίτηση του Ισλανδού πρωθυπουργού δεν αλλάζει το πολιτικό χάρτη κανενός.

Αυτό που κανένας δεν φαίνεται να θέλει να ρωτήσει είτε πρόκειται για λίστες Λαγκάρντ, είτε για λίστες Παναμά είναι πως μεταφέρθηκαν αυτά τα χρήματα και ποιος έκανε τον μεσολαβητή για να φτιαχτεί αυτή η offshore. Γιατί μη μου πείτε ότι υπάρχει κανένας που να πιστεύει ότι ο Πούτιν ή σύμβουλος του Σαμαρά, βάλανε ένα πρωί μαύρο κουστούμι, μαύρα γυαλιά, βαλίτσα με εκατομμύρια ευρώ δεμένη με αλυσίδα στο καρπό και πήραν την επόμενη πτήση για Παναμά με σκοπό να είναι πίσω το βράδυ για βραδινό. Αυτό έγινε σαφώς είτε από ελληνικές τράπεζες (Πειραιώς, Alpha, Εθνική ή δεν ξέρω ποια άλλη, με γραφεία στο Λουξεμβούργο ή στην Ελβετία) ή από ξένες με γραφεία στην Ελλάδα. Πάντως τα ίχνη ξεκινάνε από Ελλάδα. Γιατί λοιπόν δεν ξεκινάνε τις ερωτήσεις από εκεί που ξεκινάνε τα ίχνη;

Όταν λες ότι το 60% των καταθέσεων χάθηκε μεταξύ 2001-2014 γιατί δεν πας να σπάσεις τη πόρτα και το κεφάλι αυτού του γελοίου του Στουρνάρα μέχρι να σου δώσει όλα τα στοιχεία με διευθύνσεις και τηλέφωνα και περιμένεις να εγκριθεί η λίστα Λαγκάρντ ή η λίστα Παναμά;

Βλέπετε πόσο βρωμάει κι αυτό το ψάρι;

**************************************************

Για άλλη μια Παρασκευή παρέα μου κρατάει ο Θάνος Ραφτόπουλος με μια πολύ hasta la vista ΕΣΗΕΑ εικόνα.

**************************************************

Στη φωτογραφία …όταν υπήρχε μόνο ο ρομαντισμός.

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!