Τα τελευταία πενήντα χρόνια ειδικά και μετά την εισβολή και τον διαμελισμό του νησιού, έχουν γίνει εκατοντάδες συναντήσεις, συζητήσεις, διαπραγματεύσεις, προτάσεις ακόμα και δημοψηφίσματα. Αποτέλεσμα; Κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Ενώ λες ότι κάπου πάει το πράγμα ανακαλύπτεις ότι για να πάει κάτι κάπου στο Κυπριακό – όπως έχουμε συνηθίσει να το αποκαλούμε – έχουν γίνει τόσο πολλοί συμβιβασμοί και ελιγμοί που δεν αξίζει καν να το συζητάς ή είναι τόσοι αυτοί και αυτά που «συμβάλουν» στην κάθε αποτυχία ή επιτυχία κάθε διαπραγματεύσιμης ή συμφωνίας που χάνεις τον λογαριασμό στο τέλος.
Αυτές τις μέρες πάλι διαβάζουμε για την αδικαιολόγητη στάση της Άγκυρας που συνειδητά μποϊκοτάρει τις διαπραγματεύσεις. Να σας πω την αλήθεια δεν είμαι σίγουρος αν για όλα φταίει η Άγκυρα, η τρέλα του Ερντογκάν, η αβεβαιότητα του Τσίπρα, τα εσωτερικά της Κύπρου, οι ανταγωνισμοί των Τουρκοκυπρίων ακόμα και με την Άγκυρα ή το Brexit της Μέι. Πιθανώς και να φταίνε όλα μαζί και ταυτόχρονα.
Εγραψα Μέι τώρα, η Τερεζα η κατσαριδούλα. Η εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο. Έτσι λέει. Η Βρετανία ήταν, είναι και θα είναι εγγυήτρια των δικών της συμφερόντων στην Κύπρο αποκλειστικά, αλλά αυτό δεν το λέει. Και έχει πολλά συμφέροντα στην Κύπρο η Βρετανία. Πολλά και όχι μόνο στρατιωτικά ή οικονομικά. Και τώρα μάλιστα με το Brexit που η Μέι μετράει τα κουκιά της, μια πτωχευμένη και σε οικονομική κρίση Κύπρος είναι πολύ χρήσιμη. Και ποτέ δεν έπαψε να βλέπει την Κύπρο σαν αποικία της η Βρετανία. Μην ακούτε τι δηλώνουν οι εκάστοτε Βρετανοί υπουργοί εξωτερικών, αυτοί είναι μόνο βιτρίνα. Το μόνιμο προσωπικό του Βρετανικού ΥΠΕΞ, αυτό που πραγματικά χαράσσει την πολιτική του και την κρατάει αιώνες τώρα σταθερή μετράει. Αυτοί είναι τι λένε. Και γι αυτούς η Κύπρος είναι κομμάτι της αυτοκρατορίας, αποικία τους.
Ξέρετε πότε έκανε μια σοβαρή προσπάθεια να ελευθερωθεί η Κύπρος από την Βρετανία; Όταν μπήκε στην ΕΕ και κυρίως την ήμερα που υιοθέτησε σαν νόμισμα της το ευρώ. Εκείνη την ημέρα φάνηκε η πιθανότητα για μια ανεξάρτητη Κύπρο αλλά, όσο ειρωνικό κι αν ακούγεται, της χαλάσαν το όνειρο οι καινούργιοι της εταίροι που σαν εταίρες φοβήθηκαν τον τραπεζιτικό ανταγωνισμό και το πουγκί τους που με τόσες βίζιτες είχαν μαζέψει.
Η Κύπρος, μαζί με την Γερμανία, ήταν οι χώρες που ωφελήθηκαν περισσότερο από κάθε άλλη με την είσοδο τους στο ευρώ. Η Κύπρος επιτέλους απελευθερώθηκε από τον βάρβαρο και βίαιο προστατευτισμό της Βρετανικής λίρας που έλεγχε όχι μόνο το τραπεζιτικό της σύστημα αλλά ακόμα και τις εισαγωγές και εξαγωγές της. Στην ουσία η Βρετανία κρατούσε μόνιμα και εκβιαστικά την Κύπρο από τον λαιμό με εργαλείο της την λίρα. Και ξαφνικά η Κύπρος υιοθέτησε το ευρώ και ελευθερώθηκε, μέχρι που την πρόδωσαν οι συνεταίροι της γιατί κατάλαβαν ότι η Βρετανία είχε πολύπτυχα συμφέροντα στη Κύπρο με κάποια από αυτά – τα τραπεζιτικά ειδικά – να λειτουργούσαν ανταγωνιστικά προς τις δικές τους τράπεζες και συμφέροντα. Βλέπετε οι καινούργιοι εταίροι της Κύπρου δεν ήθελαν έναν αποκλειστικά Βρετανικό οικονομικό παράδεισο να ανταγωνίζεται τους δικούς τους του Λουξεμβούργου, της Γερμανίας ακόμα και του Βατικανού. Μεγάλες ιστορίες που θυμίζουν και λίγο συνωμοσίες.
Αλλά κι αυτό ήταν και είναι ένα από τα πολλά Βρετανικά συμφέροντα στην Κύπρο. Στο αεροπλανοφόρο τους στην Μεσόγειο και το μάτι στο Σουέζ, που επίσης ακόμα θεωρούν δικό τους.
Και να ήταν μόνο η εγγυήτρια Βρετανία που έχει λόγο από τις σκιές, θα έλεγες πάλι καλά αλλά λόγο από τις σκιές που δεν βλέπει κανένας έχουν και οι Αμερικάνοι, έχουν και οι Ρώσοι που και οι δυο κατά περιόδους έχουν παίξει διάφορους ρόλους στις εξελίξεις στο νησί, όχι πάντα προς το συμφέρον και το καλό των Κυπρίων, και δεν εννοώ ότι υποχρεωτικά αυτό σημαίνει ότι υποστήριξαν την Τουρκία, πολλές φορές και οι δυο χρησιμοποίησαν την κακιά Τουρκία σαν βιτρίνα για τις βρωμίτσες τους στην μεγαλόνησο. Κι η Ελλαδίτσα έχει παίξει το ρόλο της ακόμα και με την απουσία της πολλές φορές, που μπορεί και να μην ήταν τυχαία αλλά αποτέλεσμα πιέσεων από άλλους.
Γι αυτό σας λέω …τι να γράφω τώρα που μόνο για να εκφράσεις αυτό που συνέβει θα χρειαστείς βιβλία πριν φτάσεις σε προσωπικές απόψεις. Αυτό όμως που παρατήρησα τελευταία με τις συνομιλίες στην Ελβετία είναι ότι …δεν υπάρχουν τυμπανοκρουσίες. Υπάρχουν οι συνηθισμένες δηλώσεις εσωτερικής κατανάλωσης από Τουρκία και Ελλάδα αλλά τίποτα ξεχωριστό ή απο τα συνηθισμένα. Τίποτα από κορόνες και βαρύγδουπες δηλώσεις …κι αυτό με τρομάζει. Και μάλιστα τίποτα απολύτως από τον συνήθως λαλίστατο Ερντογκάν ή την σουπιά τον Τσίπρα.
Αυτό που με τρομάζει δεν είναι μια κακή λύση, αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει όλοι και ειδικά οι Κύπριοι εδώ και μια εικοσαετία, ότι καλή λύση δεν θα υπάρξει ποτέ, απλά θέλουν μια λύση. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι όπως και πριν από 44 χρόνια, η Κύπρος θα εξελιχτεί σε ένα ιστορικό πολιτικό-οικονομικό-στρατιωτικό προηγούμενο που θα επηρεάσει γενικότερες εξελίξεις και θα δώσει άλλοθι και δικαιολογία για άλλες πράξεις και καταστάσεις σε μια περίοδο που πάλι αλλάζουν τα σύνορα και αναγεννιέται η αποικιοκρατία με διαφορετικές μορφές.
Ζούμε περίεργες μέρες και ώρες μεγάλων και συγκλονιστικών αλλαγών που δυστυχώς για πολλούς ήταν μέχρι τώρα αδιανόητοι εφιάλτες και θεωρίες συνωμοσίας. Τώρα πολλά από αυτά γίνονται πραγματικότητα και μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζουν αυτή τη στιγμή και ο Τραμπ και το Brexit – για την Ευρώπη. Ο Τραμπ παίζει όχι τον ρόλο που ο ίδιος και οι κολλητοί του ονειρεύτηκαν αλλά αυτόν ακριβώς που δεν θα ήθελαν, γίνονται το σημείο αναφοράς για να ξεκινήσει η αντίδραση και η αντίσταση – από όποια πλευρά κι αν έρχονται, ακόμα και απο αυτήν που θεωρητικά τους ανεδειξε – και όχι το σημείο αλλαγής. Γίνονται ο ορατός εχθρός, ένα ρόλο που και οι ίδιοι σιχαίνονται. Ακόμα και η πολιτική «Η Αμερική Πρώτα», σταδιακά γυρνάει εναντίον τους, γιατί ο Γερμανός συνειδητοποιεί ότι θέλει την Γερμανία πρώτα, ο Γιαπωνέζος θέλει την Ιαπωνία πρώτα και ο Νιγηριανός την Νιγηρία πρώτα και τι θα γίνει όταν σύντομα η Γερμανία πρώτα και η Ιαπωνία πρώτα ή η Ρωσία πρώτα συναντήσει την Αμερική πρώτα; Ο Τραμπ νόμιζε ότι θα λειτουργούσε σαν ο παγκόσμιος ηγεμόνας, ο τσαμπουκάς που όλοι θα κάνανε πέρα στο διάβα του, που το Η Αμερική Πρώτα, θα γινόταν αποδεκτή πραγματικότητα από όλους σε ένα παιχνίδι που θυμίζει ανταγωνισμούς και πολέμους ανάμεσα σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι όταν μιλάμε για παγκόσμιες ισοροπίες και γεοπολιτικές και έχει αρχίσει να φαίνεται το πρόβλημα αλλά το δυστύχημα είναι ότι …δεν θέλει ούτε αυτός ούτε οι γύρω του να το καταλάβουν ακόμα κι αν κανόνια και πύραυλοι έχουν ήδη αρχίσει να ψάχνουν στόχους.
Στην Ευρώπη υπάρχει μια άλλη ανακατάταξη που έχει βρει το Brexit σαν αφορμή και αυτές οι ανακατατάξεις δεν είναι ότι βοηθούν τους ευρωσκεπτικιστές ή τους φιλοευρωπαίους, αυτές οι ανακατατάξεις λειτουργούν σαν τις δυο άκρες του μαγνήτη που στην συνάντησή τους αντί να έλκουν, απωθούν. Οι Βρυξέλλες έχουν αρχίσει να λειτουργούν απωθητικά για πολλούς στην Ευρώπη και μην το περιορίζετε στην δεξιά. Ίσως μάλιστα η αριστερά στην Ευρώπη να έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε περισσότερο ευρωσκεπτικιστής από ό,τι η δεξιά.
Την ίδια στιγμή η Ελλάδα ανακαλύπτει …στερητικά συμπτώματα survivor. Τώρα που τελείωσε η σειρά και τι θα κάνουμε, θα πρέπει να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο και να ασχοληθούμε και με τα παιδιά μας; Και όχι τίποτα άλλο, δεν έχει και κανένα ποδόσφαιρο. Ο Κούλης έχοντας εξαντλήσει ακόμα και την βλακεία του κυνηγάει τον μπούλη τον Καμμένο και η Φώφη ψάχνει το ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ. Α, και ο Μπογδάνος έχασε την δουλειά του στην σύγχρονη και έγκυρη ενημέρωση. Τόσο καλά! Δύστυχη Ελλαδίτσα. Χαμένη και στο παιχνίδι του survivor!!!
***************************
Για άλλη μια Παρασκευή κι όπως πάντα survivor της επικαιρότητας, παρέα μου κρατάει ο Θάνος Ραφτόπουλος.
***************************
Στη φωτογραφία …καλοκαιράκι στην Σκανδιναβία, λίμνη και ήλιος του μεσονυκτίου, έτσι για να σας αλλάξω λίγο την διάθεση!
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
