γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Στις 5 Φεβρουαρίου 1919 γεννήθηκε ένας πολιτικός που τάραξε τα πολιτικά νερά από τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στην κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου όταν πρωθυπουργός ήταν ο πατέρας του, ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Ένας πολιτικός που είχε την αύρα της Αμερικής, τον κοσμοπολιτισμό της. Ένας ευφυής πολιτικός που είχε δεχθεί μία άλλη κουλτούρα διαφορετική από την ελληνική, μία κουλτούρα κοσμοπολίτικη.
Μετά την δικτατορία ίδρυσε ένα κίνημα που εδραιώθηκε για πολλά χρόνια στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και την στιγμάτισε με τα τολμηρά σχέδια του.
Στις πρώτες εκλογές που συμμετείχε το 1974 το ΠΑΣΟΚ πήρε 13,58% γιατί τότε ήταν νωπή ακόμη η χούντα και, όπως έλεγε και ένα σύνθημα εκείνης της εποχής, «Καραμανλής ή τανκς». Ο Παπανδρέου απογοητεύτηκε και εκείνο το αποτέλεσμα τον πίκρανε πολύ. Αλλά δεν το άφησε έτσι, διάβασε τι επικρατούσε τότε στην Ελλάδα και το κλίμα δεν ευνοούσε αυτά που έλεγε και διακήρυττε ο τότε Ανδρέας. Ο Καραμανλής βάζει την χώρα μας στην ΕΕ το 1979, αλλά το 1981 έρχεται η «αλλαγή». Ο κόσμος επιλέγει Παπανδρέου και όχι Ράλλη.
Η Ελλάδα από το 1981 αλλάζει σελίδα και αρχίζει μία δεκαετία που ήταν η πρώτη που κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ και στιγμάτισε για πολλά χρόνια την μεταπολίτευση της Ελλάδας. Ο Παπανδρέου βάζει στο «χρονοντούλαπο» την δεξιά και όπως έλεγε το τότε σύνθημα του ο «λαός στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση». Από το 1985 επιχειρείται η αλλαγή και στα οικονομικά, γιατί έχουν πει στον Παπανδρέου να προσέξει τα οικονομικά και τοποθετεί τον Σημίτη στο υπουργείο Οικονομικών. Η δεύτερη τετραετία στιγματίζεται από θετικά αλλά και από ένα αρνητικό. Τα θετικά ήταν ότι υπήρξε η εθνική συμφιλίωση, άλλαξε το οικογενειακό δίκαιο, θεσμοθετήθηκε και ο πολιτικός γάμος. Το αρνητικό της δεύτερης θητείας ήταν το σκάνδαλο Κοσκωτά και αυτό που στοίχισε στον Παπανδρέου τις εκλογές. Το 1989 ξεσπάει το σκάνδαλο και στις εκλογές που γίνονται σχηματίζεται κυβέρνηση με την ΝΔ και το ΚΚΕ. ΤΟ ΚΚΕ πίεζε να παραπεμφθεί ο Ανδρέας στο ειδικό δικαστήριο. Τότε είχαμε και τη γνωστή ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι «έναν πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις φυλακή, αλλά σπίτι του». Αλλά ο Παπανδρέου επιστρέφει δικαιωμένος το 1993 και κερδίζει την ΝΔ στις εκλογές που προκάλεσε η φυγή του Σαμαρά ύστερα από τη διαφωνία του με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για το Μακεδονικό.
Ο Ανδρέας έχοντας πρόβλημα υγείας αφήνει την τελευταία πνοή στις 23 Ιουνίου 1996. Τότε η πρωθυπουργία δεν έμεινε για πολύ ακέφαλη, ο Σημίτης κερδίζει τον Τσοχατζόπουλο για μία ψήφο. Σκεφτείτε τι γλίτωσε η Ελλάδα.
Η Ελλάδα από το 1996 και μετά πετυχαίνει πάλι πολλά θετικά. Καταφέρνει και μπαίνει στο ευρώ το 2002, κάνει το Ελσίνκι και βάζει την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχοντας ανοιχτό το Κυπριακό, ενώ οι άλλοι υποστήριζαν να τελεσιδικήσει πρώτα το Κυπριακό και πετυχαίνει τις διαφορές που έχουμε με την Τουρκία να λύνουμε κάποιες στο διεθνές δικαστήριο.
Το ισχυρό χτύπημα του ΠΑΣΟΚ και αυτού του χώρου ήταν το 2010 όταν αναγκάστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου από τα γαλανά νερά του Καστελόριζου να ανακοινώσει την είσοδο της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης. Μετά ήρθαν οι διπλές εκλογές του 2012 και εκεί ήρθε το τέλος του δικομματισμού όπως τον ξέραμε από το 1974 και μετά. Το ΠΑΣΟΚ έφτασε σε ιστορικό χαμηλό ποσοστό στο 4%.
Τώρα όμως θα πρέπει να βρει ξανά την ταυτότητα του. Θα πρέπει να επανέλθει στις ρίζες του. Έχει μαγιά αυτός ο χώρος. Αλλά πολλοί στην Ελλάδα και όχι μόνο φοβούνται την Συριζοποίηση της Σοσιαλδημοκρατίας.
Θα επιβεβαιώσουν ίσως την ρήση της Μελίνας το 1989 «Ανδρέα δεν αρέσουμε πια». Πέρασαν πολλά χρόνια, οι επιδοτήσεις τελείωσαν και μαζί τα νυχτολούλουδα στα μπουζούκια.
Ο Ανδρέας έχει φύγει εδώ και 23 χρόνια, αλλά η κληρονομιά που άφησε είναι ισχυρή και για αυτό παλεύουν πολλοί να την οικειοποιηθούν. Άλλωστε ο Παπανδρέου εισήγαγε νέες λέξεις στο ελληνικό λεξιλόγιο και είναι ο πολιτικός που έμεινε γνωστός με το μικρό του όνομα.
