γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Μετά την κοινωνική κατάρρευση από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η κεντρώα φιλελεύθερη πρόταση που ενσάρκωνε ο Κυριάκος ήταν μια αναπόδραστη πολιτική ορθοδοξία. Η κανονικότητα σερβιρίστηκε στους εξαθλιωμένους πολίτες με μια ποικιλία οραμάτων εξευρωπαϊσμού, φιλελευθεροποίησης, φοροαπαλλαγών και ούτω καθεξής.
Η υποτιθέμενη κοινή λογική ήταν το ζητούμενο. Ωστόσο το μοντέλο καπηλείας του πολιτικού κέντρου, δείχνει όλο και περισσότερο αναποτελεσματικό και μη βιώσιμο. Υποτίθεται πως θα προωθούσε την ισότητα, αλλά αύξησε τα ταξικά χάσματα σε υπερθετικό βαθμό. Η στέγη έγινε αδύνατη, η καθημερινότητα δύσκολη, οι άνθρωποι εγκλωβίζονται σε κακοπληρωμένες επισφαλείς θέσεις εργασίας χωρίς μέλλον και τα εισοδήματα δεν επαρκούν για αξιοπρεπή διαβίωση. Φάνταζε ο λαός στην εξουσία αλλά οδήγησε στη μείωση της συμμετοχής των πολιτών στους θεσμούς.
Η σύγκρουση πλέον εστιάζει στις υποτιθέμενες κεντρώες πολιτικές των νεοφιλελεύθερων δεξιών και αριστερών φραξιών, προκειμένου να επιβάλλουν τις κυρίαρχες υπερεθνικές πολιτικές. Πολιτικές που παρέχουν ένα κέλυφος προστασίας στον καπιταλισμό, ελπίζοντας στην ανάπτυξη, ώστε να αναδιανείμουν κατόπιν τα έσοδα. Συνοψίζονται δηλαδή σε φοροαπαλλαγές για τους εύπορους, επιδόματα pass για τους φτωχούς και σε μια διαρκώς λεηλατούμενη μεσαία τάξη που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα.
Παράλληλα θεωρούν τους αξιακούς περιορισμούς των κοινωνιών ως οπισθοδρόμηση, αντικαθιστώντας τες με δικές τους ιδεολογικές εκτιμήσεις που βλάπτουν δραματικά την κοινωνία, όπως γλαφυρά περιγράφει ο Rob Henderson τις πεποιθήσεις πολυτελείας στο «Troubled. February 2024».
Έτσι η προσκόλληση στον άκρατο ατομισμό έναντι της οικογενειακής αλληλεγγύης, συνθλίβει τα λαϊκά στρώματα και διαλύει τον κοινωνικό ιστό. Τα πολιτικά και πολιτισμικά δεδομένα που αποτελούσαν την άγκυρα σταθερότητας και ειρήνης καθίστανται αναλώσιμα, ενώ η αναδιάρθρωση του κοινωνικού γίγνεσθαι απαξιώνει αρχές και αξίες, επιβάλλοντας λογής ελευθεριακούς ακτιβισμούς χάριν διαφορετικότητας, όπως ο γάμος ομοφυλοφίλων των LGBD ιδεολογιών, η ευθανασία και η ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Αυτή η μεγάλη αφύπνιση των νεοφιλελεύθερων κεντρώων έγινε μια μεγάλη απογοήτευση.
Οι άνθρωποι στη Δύση επαναστατούν ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, στην απώλεια συνόρων, στην απώλεια του πολιτισμού και της ταυτότητας. Ωστόσο οι νεοφιλελεύθερες φράξιες αδυνατούν να κατανοήσουν την τεράστια αλλαγή στην κοινωνία, αποδοκιμάζοντας συχνά τη δημοκρατική επιλογή των πολιτών.
Επιλογή που δεν προκύπτει από κάποιο κόμμα, συνδικάτο ή διανοούμενους καθοδηγητές, παρά από το ολιστικό αίσθημα της αποξένωσης, της οικονομικής δυσπραγίας και της κοινωνικής και πολιτιστικής περιφρόνησης. Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Ιταλία, Πορτογαλία και εσχάτως η Ελλάδα κινούνται στον αστερισμό της απομυθοποίησης της κεντρώας αυταπάτης.
Πέντε χρόνια μετά ένα τεράστιο χάσμα χωρίζει και τις εγχώριες άρχουσες ελίτ από το λαό.
