γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Παρότι οι βουλευτικές εκλογές μονοπωλούν το ενδιαφέρον, εντούτοις σημαντική κινητικότητα παρατηρείται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η αποτελεσματικότητα στα αστικά κέντρα είναι κρίσιμη και διαφοροποιείται από την περισσότερο ωφελιμοθηρική συμπεριφορά της περιφέρειας, όπου η διάκριση αστικών και λαϊκών στρωμάτων υφίσταται.
Στο Δήμο Τρικκαίων, αντικειμενικά ο νυν Δήμαρχος Δημήτρης Παπαστεργίου θα επανεκλεγεί. Ο αστικός πληθυσμός, η εξωστρέφεια και το εμφανές πλέον έργο, στηρίζουν την επιλογή των πολιτών. Παραφωνία λαϊκισμού προς ώρας, προσπάθειες επίδοξων υποψηφίων, ψηφοθηρικού προσεταιρισμού επαγγελματιών και μάλιστα της εστίασης, τη στιγμή που στις παρέες συζητείται το πόσες φορές άλλαξαν οι κατάλογοι στις γιορτές.
Λαϊκότερα στρώματα κυριαρχούν στους Δήμους της Πύλης και Φαρκαδόνας, ενώ στον Μετεώρων η “άνωθεν” καλή μαρτυρία διευκολύνει το πέρασμα. Ο σημερινός εκλογικός νόμος είναι αδυσώπητος. Στο Δήμο Πύλης λοιπόν, όταν η απροθυμία και η ανυπαρξία στελεχών βαπτίζεται ζήτημα συνοχής, η σύμπραξη για την πολιτική επιβίωση είναι μοιραία. Λίγο η αδιαφορία, λίγο η καθημερινότητα και περισσότερο η αντιπολιτευτική ανυπαρξία, συντέλεσαν στην αναγκαστική ομογενοποίηση, παρά τους παλαιότερους διαξιφισμούς.
Η σύνδεση δείχνει ευεπίφορα επαγγελματική – πελατειακή και η υπέρβαση αδύνατη. Ένας καφκικός εφιάλτης επιθυμίας και απελπισίας, για έναν μύχιο ερωτικό πόθο στον κόρφο της εξουσίας. Η ελιτίστικη μακαριότητα της αλαζονείας ωστόσο, αδυνατεί υπεροπτικά να παρακάμψει τα στοιχεία της πρωτογενούς βιωματικής λαϊκότητας του αντιπάλου.
Παρά την επιστήμη, η άμβλυνση του μεταφυσικού στη λαϊκότητα παραμένει μυστήριο και επιπλέον στην πολιτική 1+1 δεν αθροίζουν δύο. Ο Κώστας έχει τον πρώτο λόγο στο Δήμο. Στα ατού του δεν συμπεριλαμβάνονται η ευφράδεια λόγου, η σπιρτάδα και η αποκέντρωση ρόλων, παρά η μετριοφροσύνη, η εργατικότητα και η λαϊκότητα. Στοιχεία που συναντά κανείς στον πιθανό υποψήφιο Σπύρο Σαπουνά στη Φαρκαδόνα. Οι πρότερες διοικήσεις εκεί, πολυδιασπασμένες, υπερφίαλες και εγωκεντρικές, περισσότερο όξυναν τις κοινωνικές και προσωπικές τους έριδες, παρά βελτίωσαν την καθημερινότητα των πολιτών. Από φαντομάδες μάλιστα της ευγενούς κοινωνίας χόρτασαν. Και αν ο προηγούμενος ευτύχησε από αντιπάλους, η περίπτωση του Σ. Σαπουνά στη Φαρκαδόνα συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία της πρωτογενούς λαϊκότητας με την επιστημοσύνη παραμάσχαλα.
Συνδυασμός που κολακεύει το λαϊκό στοιχείο, ως «ένας από εμάς», αποτελώντας παράλληλα εγγύηση κατανόησης των δυσκολιών του εγχειρήματος. Ένα κυριολεκτικά πολυσυλλεκτικό “εργαλείο” χωρίς έπαρση και υπεροψία, με ομάδα έτοιμη. Η αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να θεωρείται δεξιός ή αριστερός μεσσιανισμός, παρά αποτέλεσμα συνοχής και σκληρής δουλειάς. Οι περιπτώσεις του Καλογιάννη στη Λάρισα και του Μπέου στο Βόλο είναι χαρακτηριστικές.
Οι καιροί ευνοούν τους εργατικούς και όχι τους υπερόπτες.
