ένα μονόπρακτο του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Η Γραφειοκρατία
Με τη γραφειοκρατία ποιος τα βάζει;
Το θέμα δεν είναι ποιος είσαι και τι κάνεις, αλλά το πώς καταγράφεσαι εσύ,
πώς τα έργα και οι ημέρες σου.
Σε είδα, σε είδα, που λένε και τα παιδιά που παίζουνε «κρυφτό».
Να παίξουμε λοιπόν.
Εμείς θα κρυβόμαστε και συ θα τα …φυλάς.
Τι σημαίνει ότι τώρα βαριέσαι και ότι μονάχα να καταγράφεις θέλεις…
και στο παιχνίδι εμπόδιο βάλθηκες λοιπόν να γίνεις; Κι αφού καταγράφεις,
τι τα κάνεις τα γραφούμενα;
Μη μου πεις, στατιστικές.
Κι ύστερα γιατί όταν παίζουμε, θέλεις όλο εσύ να τα φυλάς;
Μπας και κρύβεις τίποτα άλλο;
Μήπως λες, άσ’τους να νομίζουν ότι κρύβονται μόνο εκείνοι και έτσι εμένα να
με αφήνουν στην ησυχία μου…
Ύστερα με προβληματίζει που ενώ από όλους ακούς τα …σκολιανά σου, εσένα καρφάκι δεν σου καίγεται. Δεν έχεις καν την ευθιξία να αντιδράσεις.
Μόνο… εκεί, εκεί, βούδας τυραννικός, να μας κοιτάς αμίλητη και ανέκφραστη και να καταγράφεις.
Ήθελα να ξερα, αν λείπαμε τι θα έκανες.., ποιον θα ταλαιπωρούσες στο πόδι μας; Τον εαυτό σου μήπως; Και τι να του κατέγραφες;
Ρε μπας και είσαι χαφιές;
Αστόχαστος που είμαι Θεέ μου, τι άλλο θα μπορούσε να ήσουν;
Αλλά σε ποιον να μας κάρφωνες ήθελα να ήξερα.
Ή μάλλον ξέρω. Σε ποιον όμως απ’όλους περισσότερο…
Δεν μιλάς, ε;
Εμ… βέβαια, παίζεις σε διπλό …κρυφτό.
Αν τους μαρτύραγες, τι σόι κρυφτό θα ήταν τούτο;
Όμως έννοια σου κι έχουμε κι εμείς ράμματα για τη γούνα σου.
Αυτό να το καταγράψεις.
Τι χαμογελάς μωρέ; Τόσο αστείο σου φάνηκε; Να σου πω κι άλλα τότε.
«Θα σε θάψουμε ζωντανή».
Ε, σταμάτα να γελάς.
Πω, πω γέλια… Θα πλαντάξεις καημένη. Κι εγώ που σε είχα μόνο για βλοσυρή.
Έλα, έλα, σύνελθε! Φύλα τα τώρα να πάω να κρυφτώ. Τώρα που συνήθισα, τι θα έκανα χωρίς βαρβάρους;
Δε μου λες… Έχεις σκεφτεί να αλλάζαμε για λίγο ρόλους;
Τι πάει να πει δεν ευκαιρείς. Σιγά τη δουλειά που καμώνεσαι πως έχεις.
Αν ήμουν στη θέση σου θα τη ξεπέταγα στο πι και φι.
Τα είπαν και άλλοι, εντάξει, αλλά εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους.
Οκ, όλα συνήθεια είναι, δεν λέμε και τίποτα καινούριο.
Όμως αν δεν δοκιμάσουμε…
Έχω σχέδια εγώ. Μη βλέπεις που κρύβομαι. Ξέρω κι από «ψηφιοποίηση».
Σοβάρεψες, ε;
Έλα, έλα, μην το πάρεις στα σοβαρά. Αυτά γίνονται αλλού. Εγώ δεν θα σε πειράξω. Λίγο μονάχα, λιγουλάκι μωρέ, να νοστιμίσεις. Ύστερα τι κρυφτό θα παίζαμε αν θα ήξερες που κρύβομαι και πότε…
Παρασοβάρεψες, βλέπω.
Ξέρω, θα πεις πως οι μισοί θα μέναν άνεργοι. Πως αν έχεις μάθει μια ζωή να ταλαιπωρείς, τώρα στα γεράματα πως γίνεται ν’αλλάξεις;
Όμως για πάρε και τους άλλους μισούς. Μιαν άσπρη μέρα δεν δικαιούνται, βρε αδερφέ; Μόνο τα μαλλιά τους ν’ασπρίζουνε;
Τι καταγράφεις πάλι;
Σε πόσους ασπρίσαν τα μαλλιά; Είναι αυτό απαραίτητο για τη μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό;
(Ησυχία)
Τα άσπρα δόντια πιάνονται;
Ε, τι να σου πω; Σε βαρέθηκα. Μια ζωή σου μιλάω και συ με γράφεις. Ή με καταγράφεις. Το ίδιο κάνει.
Ρε συ, ξέρεις γιατί δεν πεθαίνω;
Πολύ υποψιάζομαι, τόσο που με έχεις ποτίσει στο πετσί μου, ότι και στον άλλο κόσμο, θα έχει κι εκεί γραφειοκρατία. Και εκεί, πού να κρυφτείς, γαμώτο;
Ενώ, εδώ…
Έλα τώρα, θα παίξουμε;
