γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις τί να κάνεις. Στιγμές κατά τις οποίες απορείς αν η σιωπή είναι πράγματι χρυσός. Στιγμές από αυτές που πάντα ευχόσουν να μην συμβούν, μα τελικά συνέβησαν κι άντε να πας παρακάτω. Ας είμαστε ειλικρινείς: μιλάει ο καθένας και λέει διάφορα. Μα πως να γίνει αλλιώς; Μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία, ακόμη κι αν η κάθε λέξη φαντάζει κενή, σημαίνει πολλά περισσότερα από την πολλοστή σιωπή.
Όταν κοπάσουν οι φλόγες ολότελα θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για ευθύνες. Πρέπει να το κάνουμε. Στα ίσια. Ποιος είχε συμφέροντα από αυτή την κατάσταση; Ποιον εμπόδιζαν οι δασικές εκτάσεις; Κατά πόσο ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα όσα ακούγονται για το ορυχείο βωξίτη στην περιοχή; Επιτέλους, ας μην κρυβόμαστε: ποιος έβαψε τα χέρια του με το αίμα τόσων αθώων; Και στην εξέταση τέτοιων ερωτημάτων απαιτείται βέβαια σύνεση, μα όχι δίχως οργή. Ας γίνει η οργή μας όπλο, μπας και σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί. Όχι άλλη ατιμωρησία, όχι άλλα κροκοδείλια δάκρυα.
Μπορεί σε μια-δυο δεκαετίες, ίσως λιγότερο, τα θύματα της πυρκαγιάς να θεωρηθούν απλά στοιχεία στατιστικής. Δεν το αποκλείω. Τώρα όμως ας τα δούμε όπως είναι: όχι σαν ήρωες, όχι σαν αγίους ή προφήτες. Πρόκειται απλά για θύματα συμφερόντων -ποια είναι αυτά τα συμφέροντα θα το μάθουμε σύντομα. Θύματα με ονοματεπώνυμο. Θύματα για τα οποία θα κλάψει μια συγκεκριμένη μάνα. Θύματα για τα οποία δεν θα υπάρξει μια άκρη στη γη που να φιλοξενήσει τα αδικοχαμένα κορμιά τους. Και ναι, εδώ χωράει οργή. Γιατί δεν μπορείς να εξηγήσεις ήρεμα σε εκείνη τη μάνα γιατί τα παιδιά της πέθαναν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Είναι απλό. Έφταιγε κάποιος ή όχι; Άναψε κάποιος τις φωτιές ή όχι; Έκαψε κάποιος τους ανθρώπους ή όχι;
Εξιλαστήρια θύματα θα βρεθούν, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για αυτό. Ήδη γνωστός ιερέας ξεκίνησε το παραλήρημα, μαζεύοντας τα πυρά. Είναι όμως μόνο ο Αμβρόσιος το πρόβλημα; Πέρα από τις μόνιμα εμετικές του δηλώσεις, δεν παύει να εκπροσωπεί μια μειοψηφία της εκκλησίας. Προφανώς, σε μια σοβαρή χώρα ο κάθε τέτοιος τύπος θα βρισκόταν σήμερα πίσω από τα κάγκελα, να βγάζει από εκεί τα φασιστικά του κηρύγματα. Κι ο Αμβρόσιος είναι πράγματι αισχρός όχι απλά επειδή είναι ρατσιστής, ομοφοβικός ή οτιδήποτε άλλο, αλλά γιατί δεν διστάζει να χρησιμοποιεί μια τέτοια στιγμή για να δηλητηριάσει τις ψυχές ενός λαού που βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Την φωτιά ωστόσο δεν ήταν έβαλε ο Αμβρόσιος.
Καθώς προσπαθείς να βάλεις σε μια τάξη τις σκέψεις σου αυτές τις μέρες, έρχεσαι αντιμέτωπος με εικόνες. Πτώματα αγκαλιασμένα, αφού κανένας θάνατος δεν στάθηκε ικανός να τα χωρίσει. Ένα κοριτσάκι πέφτει στον γκρεμό για να σωθεί από τις φλόγες. Δυο γονείς ουρλιάζουν. Ένας σκύλος αναζητά το αφεντικό του στη θάλασσα. Τα βλέμματα των πυροσβεστών. Ένας γέρος κλαίει μπροστά στο καμένο του σπίτι: για αυτόν φλέγονται κάποιες χιλιάδες αναμνήσεις και κόποι, όχι ορισμένοι τόννοι από μπετόν. Κακώς, μα σκέφτεσαι τί θα γινόταν αν ήσουν εσύ στη θέση τους. Αν για παράδειγμα μέσα σε λίγες ώρες έβλεπες να γίνονται στάχτες οι άνθρωποι που αγαπάς, αν έχανες για όσα πάλεψες, αν ήξερες πως για το υπόλοιπο της ζωής σου έβλεπες εφιάλτες. Αλήθεια, θα το αντιμετώπιζες με ηρεμία;
Σε ετούτες εδώ της ημέρες το λουλούδι ανθίζει μέσα στο μαύρο τοπίο. Η αλληλεγγύη είναι ισχυρή, ο κόσμος σπεύδει να βοηθήσει με όλες του τις δυνάμεις. Κι αυτό είναι όμορφο σίγουρα, ίσως το μόνο όμορφο σε αυτή την τραγωδία. Μα δεν αρκεί για να αποτραπεί μια νέα παρόμοια κατάσταση. Πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε ποιοι ευθύνονται και να τιμωρηθούν όπως τους αναλογεί. Πριν λίγα χρόνια η μισή Πελοπόννησος κάηκε, με αποτέλεσμα αρκετά θύματα. Κανείς δεν πλήρωσε. Σήμερα μπορούμε να συζητάμε για μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες τις σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Μένει να αγωνιστούμε προκειμένου κανένας να μην επωφεληθεί από τις φωτιές εκείνες που έκαψαν τόσους συνανθρώπους μας. Ας γίνει αυτή η φωτιά το έναυσμα να αλλάξουμε τον τόπο. Οι νεκροί μας ζητούν δικαίωση.
