Σήμερα, η ελληνική κοινωνία είναι σε ποσοστό τουλάχιστον 80% εθισμένη στον κρατισμό. Μισθοί, συντάξεις και επιδόματα υπό την προστασία του «λεφτόδενδρου», στημένες δουλειές σε ημετέρους που χρηματοδοτούν το κόμμα ή βολεύουν και την εκλογική πελατεία κ.ο.κ. Όταν ο Έλληνας λέει ότι θέλει μια αξιοπρεπή δουλειά έχει στο μυαλό του κυρίως το Δημόσιο, ή μια «αριστοκρατική» θέση στον ιδιωτικό τομέα υπό την κάλυψη του προστάτη-πολιτικού.
Την ίδια στιγμή λαμβάνοντας υπόψιν τη διεθνή εμπειρία και κυρίως τις 20 πιο αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη, βλέπουμε ότι θεμέλιος λίθος είναι η φιλελευθεροποίηση της οικονομίας με αυστηρό εποπτικό ρόλο από το Κράτος. Σε τέτοιες χώρες παρατηρούμε ότι είναι σε υψηλά επίπεδα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, οι επενδύσεις και οι αποταμιεύσεις, το επίπεδο των συστημάτων Υγείας και Παιδείας, ενώ είναι σε πολύ χαμηλό βαθμό η γραφειοκρατία, η πολυνομία και η διαφθορά.
Αυτό το… κακό σύστημα του φιλελευθερισμού που επιτρέπει σε όλα τα… λουλούδια να ανθίσουν αλλά με αυστηρούς κανόνες και στο πλαίσιο ενός υγιούς ανταγωνισμού, είναι κάτι που βρίσκεται μακριά από τη φύση τόσο του εγχώριου πολιτικού συστήματος όσο και του εκλογικού σώματος. Κανείς δεν θέλει την αξιολόγηση στο Δημόσιο, γιατί κάποια παράσιτα θέλουν να εξακολουθούν να τρέφονται από τη σαπίλα. Κανείς δεν θέλει την απελευθέρωση αγαθών και υπηρεσιών, γιατί τότε δεν υπάρχει το συντεχνιακό μέσο πίεσης (ή αν θέλετε ακόμη και… εκβιασμός) για την επίτευξη ιδίου οφέλους.
Λοιπόν, είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε το… ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Μετά από δεκαετίες κρατισμού που οδήγησαν στη χρεοκοπία, έρχεται το Μνημόνιο, για να θέσει σε νέες βάσεις τη δομή και την οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Αυτό δεν αρέσει στους περισσότερους, αλλά πρέπει να ανατραπούν όλα αυτά που στο παρελθόν αποτέλεσαν συστατικά στοιχεία της χρεοκοπίας. Η αριστερή προσέγγιση για τον τρόπο λειτουργίας του Δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού τομέα έχει χρεοκοπήσει και περνάει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Τα άλματα που έχουν γίνει διεθνώς έγιναν γιατί υπήρχαν ηγεσίες που δεν υπολόγισαν συντεχνιακά συμφέροντα και ευνόησαν την προσέλκυση επενδύσεων. Οι επενδύσεις αυτές έφεραν τη βελτίωση των δεικτών ευημερίας και θωράκισαν τις κοινωνίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα πάντα λειτουργούν… ιδανικά. Σίγουρα όμως, είναι απείρως καλύτερα σε σχέση με τα χρεοκοπημένα κομμουνιστικά συστήματα της συντήρησης και της εξαθλίωσης, την τύχη των οποίων όλοι γνωρίζουμε πλέον.
Ένα κράτος που θέλει να σταθεί στα πόδια του, νοικοκυρεύει το δημόσιο ταμείο, εξαλείφει τις εστίες δημιουργίας ελλειμμάτων, προχωρά σε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, καθιστά το επιχειρηματικό περιβάλλον άκρως φιλικό πατάσσοντας τη γραφειοκρατία, την πολυνομία και τη διαφθορά. Επιπλέον, δημιουργεί σταθερό φορολογικό πλαίσιο για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Ένα τέτοιο κράτος συντρίβει τους βολεμένους, καταπολεμά τα παράσιτα των συντεχνιών τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα και δημιουργεί τις προϋποθέσεις βελτίωσης των δεικτών ευημερίας για τις παρούσες, αλλά κυρίως για τις μελλοντικές γενεές. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πολιτικός ενδιαφέρεται για τις επόμενες γενιές, ενώ ο πολιτικάντης για τις επόμενες εκλογές.
Για όλα τα παραπάνω είναι… εξαιρετικά κακός ο φιλελευθερισμός! Είναι δεδομένο ότι η συντριπτική πλειονότητα βρίσκεται σε εκ διαμέτρου αντίθετη φάση. Τα πάσης φύσεως παράσιτα είναι προφανές ότι δεν θέλουν να βγάλουν τα… μάτια με τα χέρια τους. Έτσι, δίνουν μάχη οπισθοφυλακής. Χρέος μιας σοβαρής εθνικής πολιτικής είναι η διαμόρφωση των κατάλληλων συνθηκών ώστε στο μέλλον να μην ζήσουμε νέες οδυνηρές εμπειρίες σε μια… Ψωρο(καρανικο)κώσταινα που δεν θα έχει καμία τύχη!
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Λουκά Γεωργιάδη πατήστε εδώ!
