γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Ακούμε τον φασισμό να χτυπάει την πόρτα του διπλανού μας και βγάζουμε αναστεναγμούς ανακούφισης «ουφ, ευτυχώς δεν είναι για εμένα».
Βλέπουμε να στοχοποιούνται δημοσιογράφοι που ασκούν κριτική στο σύστημα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, να αναγράφονται συνθήματα στις πόρτες ή στους τοίχους των σπιτιών τους και αδιαφορούμε.
Βλέπουμε υπουργό να βγάζει στο διαδίκτυο την διεύθυνση του σπιτιού ενός παγκοσμίως διακεκριμένου επιστήμονα επειδή, μέσω της επιστημονικής του έρευνας, τόλμησε να ασκήσει έλεγχο στην κυβέρνηση υποστηρίζοντας ότι θα είχαν σωθεί ζωές αν είχε εκκενωθεί το Μάτι, και μας φαίνεται φυσιολογική η συγκεκριμένη πράξη αλλά και η απειλή επειδή, προφανώς, προέρχεται από συγκεκριμένο άτομο.
Βλέπουμε το εθνικό πρακτορείο ειδήσεων, που εκπροσωπεί τη χώρα μας διεθνώς, να μετατρέπεται σε μαγειρείο με ειδικότητα fake news, που πλήττουν την αξιοπιστία της αντιπολίτευσης και δεν αντιδρούμε με την ένταση που θα έπρεπε.
Βλέπουμε να «οικοδομείται» μια άλλη Ελλάδα με υλικά, το ψέμα και τη χυδαιότητα και το ανεχόμαστε;
Τι έχει συμβεί άραγε;
Η εξήγηση που δίνουν ορισμένοι ότι τάχα μας… «ψεκάζουν» μόνο σε επιθεώρηση του Μάρκου Σεφερλή θα μπορούσε να σταθεί, αν και θα το σκεφτόταν πλέον κι ο ίδιος να χρησιμοποιήσει μια τέτοια δικαιολογία που ξεπερνά τα όρια της γελοιότητας.
Η έλλειψη αντιδράσεων από την κοινωνία και η ανακούφιση «ουφ, ευτυχώς δεν με αφορά» αποτελεί ίσως κοινωνικό φαινόμενο που πρέπει να εξηγηθεί από ειδικούς επιστήμονες.
Εκείνο που μπορεί να πει κανείς, διαπιστωτικά, είναι ότι όσο μεγαλώνει η φτώχεια και η ανέχεια, όσο εντείνεται η ανάγκη επιβίωσης και στην επιφάνεια, σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε κοινωνία, βγαίνουν ζωώδη ένστικτα. Ξεφεύγουμε από την κοινωνικότητα, από την αγέλη, και κλεινόμαστε στους εαυτούς μας. Γινόμαστε μοναχικοί λύκοι με μόνο στόχο όχι την ευζωία που προκύπτει από την ευημερία της κοινωνίας, αλλά την προσωπική επιβίωση.
Τα ζωώδη αυτά ένστικτα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τα καλλιεργεί εντέχνως, απευθυνόμενη σε έναν λαό κοινωνικά απαίδευτο που τον κρατά όμηρο μέσα από επιδοματικές πολιτικές και ψέματα. Ενισχύει την ατομικότητα και πολεμάει την ιδέα της συντροφικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης αλλά και την ιδέα της άμιλλας ή του ανταγωνισμού. Επιδιώκει να ασκεί την εξουσία της σε ένα λαό ταπεινωμένο, άβουλο και ελεγχόμενο, παρά σε πολίτες υπερήφανους με γνώμη και βούληση.
Και μη πει κανείς ότι ο Πολάκης δεν είναι ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι απλά και μόνο ένας υπουργός. Η αντίληψη αυτή είναι λάθος. Ο Πολάκης είναι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η έκφραση της αντίληψης, της νοοτροπίας και της αισθητικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ο Πολάκης, ως πρόσωπο, αποτελεί επιλογή του κ. Τσίπρα όχι μόνο για να διοικήσει το χώρο της υγείας. Είναι και η προσωπική του επιλογή πέρα από την πολιτική. Ο Τσίπρας τον Πολάκη διαλέγει ως παρέα για να πάει διακοπές. Για να περάσει μια ώρα χαλάρωσης σε ένα ουζάδικο ή τσιπουράδικο. Και άντε να δεχθούμε ότι στην πολιτική μπορεί μερικές φορές αναγκάζεσαι να κάνεις παρέα με πρόσωπα που ίσως δεν πάνε στα «χνώτα σου». Στην προσωπική σου ζωή όμως δεν πιέζεσαι από κανέναν για να κάνεις παρέα με τον έναν ή τον άλλον υπουργό. Τα πρόσωπα που θα πλαισιώσουν την προσωπική σου ζωή είναι δική σου και μόνο επιλογή. Και ο κ. Τσίπρας έχει ως προσωπική επιλογή να κάνει παρέα με τον κ. Πολάκη.
«Όμοιος ομοίω αεί πελάζει…», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες.
«Δείξε μου τους φίλους σου να σου πως ποιος είσαι», λένε οι νεότεροι Έλληνες.
Η φασίζουσα νοοτροπία Πολάκη να στοχοποιεί κόσμο και να δείχνει με το δάχτυλο πρόσωπα που θεωρεί εχθρούς του, όπως τον κ. Συνολάκη, είναι νοοτροπία Τσίπρα. Σίγουρα η νοοτροπία αυτή δεν διακατέχει το σύνολο των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η σιωπή τους σε τέτοιου είδους συμπεριφορές τους καθιστά συνεννόχους.
Πρέπει να καταλάβουν πως όταν ο φασισμός χτυπά την πόρτα του διπλανού μας, σύντομα θα έλθει και η δική μας σειρά. Τότε όμως δεν θα υπάρχει διπλανός μας για να μας στηρίξει. Γιατί όταν αυτός ήθελε τη δική μας στήριξη εμείς βγάζαμε αναστεναγμούς ανακούφισης «ουφ, δεν είναι για μένα». Ποτέ όμως δεν ξέρεις πότε θα χτυπήσει η δική σου πόρτα…
