Στη προσπάθειά μας να αποδείξουμε την ανώτερότητά μας και έτσι να δικαιολογήσουμε τις απαιτήσεις μας για ευνοϊκή προδιάθεση των ξένων στην υποστήριξη των εθνικών μας θεμάτων, απαριθμούμε αυτά, που σαν λαός, αρχαίος και νέος, προσφέραμε στην ανθρωπότητα. Ξεκινάμε με τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το Μεγαλέξαντρο, με το ρόλο της Ελληνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας σαν ο κυματοθραύστης των ασιατικών επιδρομέων εναντίον της Ευρώπης, και καταλήγουμε με τις θυσίες μας και τη ηρωϊκή μας αντίσταση εναντίον του φασισμού και του ναζισμού στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων. Και με μια παράξενη λογική, θεωρούμε όλες αυτές τις προσφορές μας σαν εθνική επένδυση, που για όσο υπάρχει Ελληνικό Έθνος, η επένδυση αυτή θα πρέπει αενάως να μας αποδίδει μερίσματα. Και επειδή δεν τα βλέπουμε συνεχώς να έρχονται, επιδιδόμαστε σε παράπονα, σε κατάρες, και σε ύβρεις.
Παράδειγμα αυτής της αντίληψης που έχει επικρατήσει στη ψυχή του Έλληνα, ότι ο κοσμος πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν του τις εθνικές μας ευαισθησίες, διαβάζω στον ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ της Νέας Υόρκης, της 17 Ιουνίου 2009, ένα άρθρο της κυρίας Αλίκης Γιωτοπούλου- Μαραγκοπούλου, (Ομότιμη καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου, πρόεδρος του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου για τα δικαιώματα του ανθρώπου), με τίτλο Ελλάδα-Κύπρος-Τουρκία και ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ., ότι στη τελετή για την 65η επέτειο της συμμαχικής απόβασης στη Νορμανδία την 6ην Ιουνίου 1944, είχαμε μια πολύ “οδυνηρή εμπειρία”, διότι, γράφει, ο Πρόεδρος Ομπάμα ζήτησε από το κ. Σαρκοζύ να υποστηρίξει την εισδοχή της Τουρκίας στην Ε.Ε. Επίσης, στις 28 Σεπτεμβρίου 2009, στην εκπομπή του ΕΡΤ Στο δρόμο προς τη κάλπη με το κ. Γιάννη Πολίτη, το πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και πρώην Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, μας είπε ότι Σαν Έλληνας πολίτης ντράπηκε όταν είδε τον Πρόεδρο Ομπάμα ξυπόλυτο δίπλα στον Ερντογάν να μπαίνει στο Τζαμί. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μπορεί να θεωρηθεί “ντροπή” και “οδυνηρή εμπειρία” για μας η συμπεριφορά του Αμερικανού Προέδρου, εκφράζοντας τη σταθερή εξωτερική πολιτική της χώρας του όταν υποστηρίζει τα αμερικανικά συμφερόντα όπως αυτός τα αντιλαμβάνεται. Συνεχίζοντας, η κ. Γιωτοπούλου, γράφει ότι ο πρόεδρος Ομπάμα στερείται “νοησιακής και συναισθηματικής λειτουργίας”(;), επειδή δεν τήρησε τις υποσχέσεις του στους Έλληνες ψηφοφόρους της Αμερικής και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του ότι η Τουρκία ήταν σύμμαχος των Γερμανών στο πρώτο και δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και δεν παίρνει (ο Ομπάμα) ευνοϊκή για την Ελλάδα θέση στις απαιτήσεις της (Τουρκίας) στο Αιγαίο και τη Κύπρο.
Για να μας πάρει ο κόσμος στα σοβαρά πρέπει και μεις να είμαστε σοβαροί και να χωνέψουμε ότι οι σχέσεις μεταξύ των κρατών δεν έχουν συναισθηματικό υπόβαθρο. Δηλαδή, τα κράτη δεν αγαπούν ούτε μισούν, αλλά έχουν μόνο συμφέροντα και αυτά τα συμφέροντα τους υπαγορεύουν να παίρνουν ό,τι μέτρα χρειάζονται για να τα υπερασπιστούν. Οι σχέσεις των κρατών μεταξύ τους εκδηλώνονται και διατηρούνται με τις κάθε είδους συναλλαγές μεταξύ τους. Κανένα κράτος δεν δίνει αν δεν πάρει ή αν δεν ελπίζει ότι θα πάρει. Μέσα σε αυτό το πάρε-δώσε, όλοι οι λαοί του κόσμου, στις σχέσεις τους με το Ελληνικό Έθνος, για να μας τιμήσουν και να εκδηλώσουν την εκτίμησή τους στο Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα και τις Ελληνικές αξίες, πάνω στις οποίες εδραίωσαν τους πολιτισμούς τους, έχουν εμπλουτίσει τις γλώσσες τους με πληθώρα ελληνικών λέξεων, πάρα πολλά πανεπιστήμια στο κόσμο έχουν έδρες Ελληνικών Σπουδών και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή έχει την Ελληνική Σημαία να ηγείται της παρέλασης των αθλητών σε κάθε τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων. Για τον ίδιο λόγο, εκατομμύρια επισκέπτες, λάτρεις του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, κατακλύζουν τη χώρα μας κάθε χρόνο για να θαυμάσουν και να μελετήσουν τα μνημεία μας, αφήνοντας πίσω τους σεβαστή ποσότητα σε χρήσιμο συνάλλαγμα. Επίσης δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε τη βοήθεια που μας προσέφεραν οι ξένοι στη νεότερη ιστορία μας, με την ανάπτυξη του φιλελληνισμού στην Ευρώπη και ειδικά στην Αγγλία, οπως και με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, με την οποία επισφραγίστηκε η δημιουργία του Ελληνικού Κράτους, ούτε, αργότερα επί Τρικούπη, την επιστροφή των Επτανήσων. Για δε τις θυσίες μας στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πήραμε τα Δωδεκάννησα και με το Δόγμα Τρούμαν, σε συνδυασμό με το Σχέδιο Μάρσαλ, ανασυγκροτηθήκαμε από τη κατοχή και τον εμφύλιο σαν κράτος και αποφύγαμε να έχουμε τη τύχη των βορείων γειτόνων μας. Μπορεί για μερικούς από εμάς σήμερα, όλα αυτά να έχουν ξεθωριάσει και να μη θεωρούνται φανταχτερά, αλλά δεν θα πρέπει να τα βλέπουμε περιφρονητικά σαν ψίχουλα και να τα προσπερνάμε.
Είναι αλήθεια πως σε πολλές περιπτώσεις οι ισχυροί σύμμαχοί μας, μας έχουν φερθεί άδικα και δικαιολογημένα αισθανόμαστε αδικημένοι, αλλά πριν αρχίσουμε τις βρισιές και τα παράπονα, θα πρέπει να αναλύσουμε με ρεαλισμό τη κάθε περίπτωση λαμβάνοντας υπ’ όψιν, όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και δικά τους συμφέροντα, αν θέλουμε και αυτοί να υπολογίζουν τα δικά μας, όταν αποφασίζουν σχετικά. Δεν πρέπει να μετράμε επακριβώς μόνο τι δεν πήραμε, αλλά και τι δώσαμε ή δεν δώσαμε εμείς σε μια δεδομένη περίπτωση. Λόγω της πρωτοκαθεδρείας της στη διεθνή σκηνή, τα περισσότερα και τα πικρότερα παράπονα απευθύνονται προς στην μεριά της Αμερικής. Κάθε σκεπτόμενη, πολιτική ή δημοσιογραφική ομιλούσα κεφαλή στη χώρα μας, έχει πάντα κάτι πικρόχολο και απαξιωτικό να πει για την Αμερική. Για κάθε κακό που μας συμβαίνει, πάντα πίσω από αυτό βρίσκεται μια συνομωσία με επί κεφαλής την Αμερική και τη C.I.A. Δεξιοί και αριστεροί έχουν ένα κοινό παρονομαστή, την απέχθειά τους για την Αμερική. Φτάσαμε στο σημείο να βεβηλώσουμε τον ανδριάντα του Τρούμαν, που μας έδωσε να φάμε όταν πεινούσαμε και μας έσωσε από τα νύχια του κομμουνισμού και όχι μόνο, αλλά βρίσκουμε φυσικό, κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη, μετά τη κατάθεση στεφάνων, τιμώντας τη μνήμη αυτών που έδωσαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι για δημοκρατία εναντίον της χούντας στο Πολυτεχνείο, να πορευόμαστε συντεταγμένα με υβριστικά πανώ εναντίον της Αμερικανικής Πρεσβείας, εκτοξεύοντας ύβρεις με ντομάτες και σκουπίδια. Με αποτέλεσμα, να φέρνουμε το Υπουργείο μας των Εξωτερικών σε δύσκολη θέση, ξοδεύοντας το διπλωματικό μας κεφάλαιο, σε μια διαρκή προσπάθεια να πείσει τους Αμερικανούς ότι δεν είμαστε ελέφαντες, ότι δεν θα πρέπει να μας παίρνουν τόσο σοβαρά γιατί δεν το εννοούμε και ότι κατά βάθος δεν είμαστε αντι-αμερικανοί. Ως εκ τούτου, όχι μόνο δεν μπορούμε να απαιτήσουμε ή και να ζητήσουμε, αλλά ούτε καν να παρακαλέσουμε για κάτι που νομίζουμε ότι δικαιούμαστε.
Είναι επιτακτική ανάγκη, εμείς οι Έλληνες να σταματήσουμε να παρουσιάζουμε συμπτώματα σχιζοφρένειας. Αν πραγματικά ανήκουμε στη Δύση, όπως είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πρέπει να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε και να ενεργούμε σαν δυτικοί. Πρέπει να τιμούμε τις υπογραφές μας στις διεθνείς συμμαχίες μας και να μοιραζόμαστε μαζί τους τα επιμύθεια κάθε επιχείρησης που αναλαμβάνουν, είτε αυτά είναι καλά είτε κακά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε αρκετά ισχυροί ώστε, παρακινούμενοι απο τα συναισθήματά μας, να ενεργούμε αντίθετα προς τη πολιτική των συμμαχιών μας. Όταν όλη η Δύση είναι εναντίον του Μιλόσεβιτς για παράδειγμα, δεν είναι ούτε λογικό αλλά ούτε και συμφέρον για μας να τον αγκαλιάζουμε. Μας κακοφάνηκε όταν ο Ομπάμα επισκέφτηκε τη Τουρκία χωρίς να επισκεφτεί τη χώρα μας, αλλά εμείς του δώσαμε μια εύκολη δικαιολογία να το κάνει, γιατί όταν παλαιότερα ήλθε για λίγες ώρες στην Αθήνα ο Πρόεδρος Κλίντον, επιτρέψαμε στον κ. Καζάκο να στήσει Λαϊκό Δικαστήριο για να τον δικάσει σαν εγκληματία πολέμου. Όπως είπα και παραπάνω, πρέπει, όχι μόνο να είμαστε, αλλά να φαινόμαστε και να συμπεριφερόμαστε σαν σοβαροί.
Το State Department και το Foreign Office, που καθορίζουν σταθερά την εξωτερική πολιτική της Αμερικής και της Αγγλίας, είναι γεμάτα με ανώτερους και κατώτερους υπαλλήλους που έχουν μεγαλώσει και ανδρωθεί με το αντικομμουνιστικό μένος και θα περάσουν πολλά χρόνια πριν η επιρροή του Κίσσινγκερ, του Χόλμπρουκ, της Ωλλμπράϊτ, του Ηγκλμπέργκερ, του Φριντ και τόσων άλλων γνωστών και αγνώστων αντικομμουνιστών, πάψει να επηρεάζει τη διπλωματία των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αγγλίας. Μέχρι τότε, η αριστερή νομεκλατούρα της Ελλάδος (με το πορτραίτο του Τσε Γκουεβάρα στη πιο περίοπτη θέση σε κάθε γραφείο) και το 35% του κομμουνιστικού κόμματος της Κύπρου, θα αποτελούν το σκιάχτρο, που δεν θα αφήνει τους Αγγλοαμερικανούς να αισθάνονται άνετα μαζί μας για να μας εμπιστευτούν για να γίνουμε μέρος της άμυνας των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής και του Ισραήλ.
Αν παραδεχτούμε τη σοφία των αρχαίων μας προγόνων (Δημοσθένης) που έλεγαν ότι Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται, πρέπει να αναρωτηθούμε τί δώσαμε τώρα τελευταία εμείς στην Αμερική για να έχουμε το ηθικό δικαίωμα να της ζητάμε. Οι Αμερικάνοι δεν ξεχνούν τα προεκλογικά συνθήματα (slogan), ΕΟΚ, ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο ή Έξω οι Βάσεις, Ιμπεριαλιστές, Δολοφόνοι των λαών και δεν ζητήσαμε ποτέ δημοσίως, όχι στα κρυφά, συγγνώμη σαν κυβέρνηση ή σαν Βουλή, από τον Αμερικανικό λαό για αυτή την αθλιότητα που ονομάζουμε πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία, κάθε 17 του Νοέμβρη; Στο πόλεμο του Ιράκ, επιτρέψαμε στην Αμερική να χρησιμοποιήσει τη Βάση της στη Σούδα, αλλά το κρατήσαμε εφτασφράγιστο κρυφό μυστικό και όταν ο κ. Σημίτης επισκέφτηκε την Ουάσινγκτον και ο Πρόεδρος Μπούς θέλησε να τον ευχαριστήσει δημοσίως, τον παρακάλεσε (ο κ. Σημίτης) να μην το αναφέρει. Έτσι, ο Αμερικανικός λαός αγνοεί τη συνεισφορά μας σε αυτό το πόλεμο που κάνουν και το μόνο που ξέρουν είναι ότι στους πολέμους του στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, στείλαμε μια Υγειονομική Μονάδα και μια μονάδα Μηχανικού στο Αφγανιστάν, και μάλιστα το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε ότι για λόγους ασφαλείας θα μένουν στη πρωτεύουσα ΚΑΜΠΟΥΛ, αρνούμενοι να στείλουμε μάχιμο στρατό, όπως έκανε η ΠΓΔΜ, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Βουλγαρία, η Γεωργία και τα άλλα κράτη της Νέας Ευρώπης. Άκουσα δεξιούς διανοουμένους να τρομάζουν στην ιδέα ότι μπορεί να διευκολύνουμε τον Ομπάμα και να δεχτεί η Ελλάδα 5 ή 6 φυλακισμένους από το Γκουαντάναμο, που δεν μπορούν να επιστρέψουν στις χώρες τους όταν αποφυλακιστούν. Πως μπορούμε να ζητάμε από την Αμερική και τους συμμάχους μας υποστήριξη στα θέματα που μας αφορούν και να θυμώνουμε όταν δεν μας υποστηρίζουν, αφού εμείς ποτέ δεν τους δώσαμε, δημοσίως ούτε καν λεκτική στήριξη σε καμία από τις πρωτοβουλίες τους;
Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα και δημοσιεύτηκε στον Ε.Κ. της Νέας Υόρκης το Νοέμβριο του 2004, γιατί δεν άλλαξε τίποτα από τότε και παραμένει ακόμα επίκαιρο.: “Δεν νομίζετε ότι πρέπει να αποφασίσουμε τελικά για τις σχέσεις μας με την Αμερική; Ή είναι φίλη μας και έχουμε το δικαίωμα να της ζητάμε ό,τι θέλουμε και να τιμάμαι τους αγωνιστές μας της δημοκρατίας χωρίς πορείες στη πρεσβεία τους ή να τη θεωρήσουμε εχθρά μας και να συνεχίσουμε τις πορείες μας αλλά να έχουμε και την αξιοπρέπεια να μην της ζητάμε τίποτα.” Είναι πράγματι σχιζοφρενική η συμπεριφορά μας έναντι της Αμερικής. Η Αμερική είναι και για πολλά χρόνια ακόμα θα έιναι, η μοναδική υπερδύναμη σε αυτό το πλανήτη. Είναι η δύναμη που λύνει κα δένει που λέει ο λαός μας. Ο λόγος της και η θέλησή της ακόμα περνάει και μετράει. Και αν κάποιος αγνοήσει τη θέλησή της, κάποτε με κάποιο τρόπο, θα τη βρει μπροστά του (βέτο μας στην είσοδο ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, εξαίρεση Ελλάδος από τη βίζα). Όλα τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, πρώην μέλη της Σοβιετικής Ένωσης, μπήκαν στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση επειδή το ήθελε η Αμερική. Το Κοσσυφοπέδιο είναι κράτος σήμερα γιατί το θέλει η Αμερική. Η Αμερική είναι εκείνη που μπορεί να βοηθήσει στην επίλυση όλων των διαφορών μας που έχουμε με τη Τουρκία στο Αγαίο και στη Κύπρο. Η Αμερική είναι η μόνη που μπορεί να ασκήσει πίεση στα Σκόπια για να λύσουμε αυτό το πρόβλημα της ονομασίας και να γλυτώσουμε από αυτό το αγκάθι στο πλευρό μας και δεν υπάρχει Έλληνας, δεξιός ή αριστερός, φτωχός ή πλούσιος, μορφωμένος ή αμόρφωτος, κυβερνών ή κυβερνώμενος, που να μη ξέρει αυτή την αλήθεια. Και όμως εμείς, με ένα ανεξήγητο μαζοχισμό, αγνοόντας τη πραγματικότητα, επιμένουμε να της πηγαίνουμε κόντρα. Ο πρόεδρος της Κύπρου, ξέρει πολύ καλύτερα από κάθε άλλον, ότι η μόνη χώρα που μπορεί να ασκήσει πίεση στη Τουρκία για να δεχτεί μια λύση στο Κυπριακό, είναι η Αμερική. Και όμως, ο κ. Χριστόφιας, για καθαρά ιδεολογικούς λόγους, θεώρησε αναγκαίον να ανοίξει Κυπριακή πρεσβεία στη Βενεζουέλα και στη Κούβα και να αγκαλιάσει τον κ.Τσάβες και τον Κάστρο, δύο δεδηλωμένους αντίπαλους των ΗΠΑ. Μάλιστα στο μέσον της διαπραγμάτευσης για τη λύση του Κυπριακού, ο κ. Χριστόφιας, επί τη ευκαιρεία των εγκαινίων της Πρεσβείας, επισκέφτηκε τη Κούβα εκθειάζοντας το καθεστώς και τις επιτεύξεις του.
Δεν υπάρχει πολιτικός, δεξιός ή αριστερός, στην Ελλάδα που θα τολμήσει να πει δημοσίως κάτι καλό για την Αμερική. Μετά τη περιπέτεια των Ιμίων, όταν ο τότε πρωθυπουργός κ. Σημίτης, από του βήματος της Βουλής, ευχαρίστησε τις ΗΠΑ για τη συμβολή τους να αποτραπεί Ελληνοτουρκικός πόλεμος, έπεσαν όλοι επάνω του να τον φάνε και του έδωσαν το πιο απεχθή χαραχτηρισμό, τον είπαν προδότη φιλοαμερικανό πράκτορα της C.I.A. Γιατί; Κανείς δεν μπορεί να δώσει μια λογική εξήγηση. Κανείς δεν μπορεί να δώσει μια ευλογοφανή δικαιολογία, γιατί συνεχώς ζητάμε χάρες από την Αμερική, αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να πούμε γι’ αυτή ούτε καν ένα καλό λόγο. Όλοι μιλάνε κατά της Αμερικής αλλά κορδώνονται όταν φορούν αμερικάνικα τζινς, όταν πίνουν αμερικάνικα πιοτά, όταν εκστασιάζονται με την αμερικάνικη μουσική ή προτιμούν να έρχονται εδώ στη Νέα Υόρκη για να κάνουν φτηνότερα τα ψώνια τους. Πριν μερικά χρόνια ζήτησα τηλεφωνικά από ένα φίλο Έλληνα γιατρό να έλθει στην Αμερική, που ένας κοινός μας φίλος πέθαινε και τον ζητούσε επίμονα να τον δει και αρνήθηκε με τη δικαιολογία ότι δεν ήθελε να πατήσει ποτέ το πόδι του στην Αμερική επειδή ο Μπους έκανε το πόλεμο στο Ιράκ. Έτσι ο φίλος μας πέθανε με το παράπονο ότι δεν είδε το φίλο του, που πίστευε ότι είχε τη δύναμη να τον σώσει. Μπροστά στην απέχθειά μας για την Αμερική, χάσαμε ακόμα και την ανθρωπιά μας.
Κανένας πολιτικός στην Ελλάδα δεν θα τολμήσει φανερά να πάρει φιλο-αμερικανική θέση και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο. Ο Ανδρέας το ‘81 βγήκε με τα τσαρούχια με το σύνθημα ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ και ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ, αλλά όταν έγινε πρωθυπουργός αγνόησε όλα τα προεκλογικά του συνθήματα και η πρώτη υπογραφή που έβαλε, ήταν στη συνθήκη με την Αμερική για την ανανέωση της συμφωνίας για τη Βάση της Σούδας. Αυτή η Βάση της Σούδας είναι ζωτικής σημασίας για τα στρατηγικά σχέδια της Αμερικής και του ΝΑΤΟ στην άμυνα των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής και του Ισραήλ. Είναι η πιο ζωτική από όλες τις βάσεις της στη Μεσόγειο και τη Τουρκία και ένας άσσος στο μανίκι της Ελληνικής διπλωματίας, που ποτέ δεν το έπαιξε φανερά για να ζητήσουμε ανταλλάγματα. Το Κογκρέσσο και η Αμερικανική κοινή γνώμη δεν το ξέρει γιατί ποτέ δεν το προβάλαμε. Εκείνο που ακούν είναι ότι ο Ελληνικός λαός είναι κατά 75% και παραπάνω αντιαμερικανός και κάθε χρόνο βλέπουν στη τηλεόραση και διαβάζουν τις εφημερίδες ότι πάμε στη Πρεσβεία τους και τους πετάμε αυγά και ντομάτες.
Είναι γνωστές και τεκμηριωμένες οι επιβουλές των βορείων γειτόνων μας για την εκτός της Ελλάδος ενοποίηση του Μακεδονικού χώρου και ο ρόλος τους στον εμφύλιο, καθώς επίσης και το γεγονός ότι η πρώτη χώρα που αναγνώρισε τη ΠΓΔΜ σαν “Μακεδονία” είναι η Σερβία, αλλά οι Ελληνικές κυβερνήσεις, απηχούσες το δημόσιο αίσθημα προς τον αδελφό Σερβικό λαό, τους συγχώρησαν και σε έκφραση αυτής της αγάπης ακόμα δεν έχουμε αναγνωρίσει το Κοσσυφοπέδιο, οπως όλοι οι άλλοι δυτικοί σύμμαχοί μας. Κάθε καλόπιστος παρατηρητής, έχει δυσκολία να αντιληφθεί ποιο είναι το πολύ μεγάλο κακό που μας έκανε η Αμερική, ώστε, να συγχωρούμε και να συμπαραστεκόμαστε σε αυτούς που συνέβαλαν στο αιματοκύλισμα του τόπου μας, αλλά να μη μπορούμε να συγχωρήσουμε της καταραμένη Αμερική για την υποστήριξη των συμφερόντων της στη περιοχή μας, κατά τη περίοδο του ψυχρού πολέμου, ώστε να επιτρέπουμε σε αυτόν τον αναίτιο και παιδαριώδη αντιαμερικανισμό να εξακολουθεί να δηλητηριάζει τις σχέσεις μας μαζί της, όταν μάλιστα την έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη. Από που προέρχεται αυτή η σφοδρότητα του μίσους εναντίον της Αμερικής, ώστε δημοσίως να εκφράζουμε ικανοποίηση (Καλά να πάθουν), για το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης; Ξέρει κανείς ότι όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές εφημερίδες αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν τα ονόματα των 45 Ελληνο-αμερικανών που θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμια τους;
Είναι απολύτως αναγκαίο εμείς οι Έλληνες να αποφασίσουμε τι τελικά θέλουμε από την Αμερική και, γενικά, τη Δύση. Η πολιτική ηγεσία της χώρας μας ξέρει πολύ καλά που ανήκουμε και γιατί. Αντί όμως να ηγηθεί και να εξηγήσει στο λαό την αλήθεια, τον ακολουθεί στα αντιαμερικανικά του συναισθήματα, με τη σκέψη της πάντα στις επόμενες εκλογές. Το πολιτικό κόστος είναι ο μινώταυρος, όχι μόνο της λογικής και συμφέρουσας εξωτερικής μας πολιτικής, αλλά και της ανάπτυξης του τόπου μας. Είναι αναγνωρισμένο από όλους τους οικονομολόγους και τους πολιτικούς ότι οι ξένες επενδύσεις είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη της οικονομίας μας, αλλά πρέπει επίσης να ξέρουν πως κανένας εχέφρων ξένος επιχειρηματίας δεν θα επενδύσει σε μια χώρα που ο λαός της διάκειται τόσο πολύ εχθρικά στην ηγέτιδα του δυτικού κόσμου. Ο μεγαλύτερος φόβος των Ελληνικών κομμάτων, εκτός από τα προφανή, είναι να θεωρηθούν ακροδεξιά. Και νομίζουν πως ο μόνος τρόπος να το αποδείξουν, είναι να το παίζουν αντιαμερικανοί. Αποτέλεσμα, όχι μόνο να είμαστε απομονωμένοι μέσα στις συμμαχίες μας και να φαινόμαστε αστείοι, αλλά και να μη κάνουμε τις απαραίτητες τομές στην οικονομία μας για να προσελκύσουμε επενδύσεις, για να μη μας πουν νεοφιλελεύθερους.
Συμπερασματικά, όταν λάβουμε υπόψιν το θυμικό και τις συναισθηματικές εκφράσεις του Έλληνα καθώς επίσης και τις αντιδράσεις του στα γεγονότα της ιστορίας μας των τελευταίων χρόνων, αν υποθέσουμε πως η Αμερική είχε βουλιάξει το “Ελλη”, αν μας είχε κηρύξει το πόλεμο, αν μας είχε κατακτήσει, αν εξ αιτίας της κατάκτησης είχαν πεθάνει ένα εκατομμύριο Έλληνες από το πόλεμο τη πείνα και τις εκτελέσεις, αν δεν μας πλήρωνε πολεμικές αποζημιώσεις, όπως πλήρωσε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης, (ακόμα η οικογένειά μου περιμένει αποζημίωση για το σπίτι μας που έκαψαν οι Γερμανοί επειδή ήμασταν στην αντίσταση), αν είχε ξεκληρίσει τον Ελληνισμό του Καυκάσου και του Βόρειου Πόντου, αν συνομωτούσε να προσαρτίσει μέρος της χώρας μας στα γειτονικά κράτη, αν βοηθούσε στο αιματοκύλισμα της χώρας μας, αλλά, δεν ευνοούσε την επικράτηση της χούντας και δεν έκανε τα στραβά μάτια στην εισβολή και τη κατοχή της Κύπρου, τότε η Αμερική θα ήταν καλή μας φίλη και οι Αμερικανοί αγαπητός αδελφός λαός. Έτσι ακριβώς δεν συμβαίνει σήμερα; Αυτοί που μας έβλαψαν είναι φίλοι μας αγαπητοί και οι Αμερικανοί που με κάθε τρόπο μας βοήθησαν και μας έδωσαν να φάμε όταν πεινούσαμε, είναι οι άσπονδοι εχθροί μας. Δεν χρειαζόμαστε γιατρό;
Υπάρχει κανένας διακεκριμένος Έλληνας ιστορικός, πολιτικός, διανοούμενος, ακαδημαϊκός, δημοσιογράφος, διπλωμάτης, που θα μπορούσε να δώσει μια λογική εξήγηση στο φαινόμενο αυτό του αδικαιολόγητου αντιαμερικανισμού που επικρατεί στην Ελλάδα; Μπορεί κάποιος αρμόδιος να εξηγήσει γιατί η ελληνική πολιτική και το κοινό αίσθημα, μας φέρνει αντίθετους προς τους διεθνείς πόλους που ανήκουμε και μας είναι χρήσιμοι; Υπάρχει στην Ελλάδα κάποιος φωτισμένος ηγέτης, που θα πάει κόντρα στο ρεύμα και θα προσπαθήσει να διαφωτίσει και να πείσει το λαό, ότι δεν φταίνε πάντα οι Αμερικανοί για ό,τι κακό μας συμβαίνει; Θεωρώ ότι ο Ελληνικός λαός, είναι αρκετά ανεπτυγμένος και έχει το ανάλογο πολιτικό αισθητήριο για να παραδεχτεί και να πιστέψει αυτήν την αλήθεια. Και θα το αποδείξει αν θα μπορέσουμε σαν άτομα και σαν λαός να βάλουμε τη λογική μπροστά από το συναίσθημα, να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες και δίχως ψυχολογικές πατερίτσες, να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, βλέποντας καθαρά που βρίσκεται το συμφέρον μας.
Είναι αλήθεια ότι, σαν λαός, είμαστε θυμώδεις και συναισθηματικοί, αλλά αν λάβουμε υπόψιν ότι το συναίσθημα δεν έχει λογική ούτε και κανόνες, τότε, όταν είμαστε συναισθηματικά φορτισμένοι, θα πρέπει, προς το συμφέρον μας, να αποφεύγουμε να παίρνουμε ζωτικές αποφάσεις.
