γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Σε δύο μήνες θα στηθούν οι κάλπες για να αναδείξουν οι χώρες του κοινού οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους βασικούς αντιπροσώπους για τις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο.
Όλα είναι διαφορετικά στην Ευρώπη από το 2014 και μετά. Η ήπειρός μας γνώρισε το 2015 την τζιχαντιστική τρομοκρατία και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο κύμα προσφύγων μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και ακόμη δεν έχει βρει κοινή αποδεκτή λύση. Ως αποτέλεσμα της αδράνειάς της είδε να ανεβαίνει η ακροδεξιά σε πολλές χώρες. Ακόμη και η Σουηδία, χώρα πρότυπο για τις υπόλοιπες της Ευρώπης, εξευρωπαΐστηκε και αυτή και είδε να ανεβαίνει η ακροδεξιά.
Σ’ αυτά τα πέντε χρόνια είχαμε και αλλαγή ηγεσίας στην Γαλλία όταν ο Ολάντ παρέδωσε στον ελπιδοφόρο και φέρελπι πολιτικό Μακρόν, ο οποίος έλεγε ότι μέχρι τις ευρωεκλογές θα είχαν προχωρήσει οι αλλαγές που ήθελε. Φιλόδοξος ήταν εξ αρχής, ήρθε στην Πνύκα και μίλησε για έναν νέο Ουμανισμό, στην Σορβόννη ανέπτυξε το ίδιο και πρόσθεσε στο μενού την Ευρώπη. Ωραία φαινόταν. Αλλά μέσα σε ενάμιση χρόνο έχει γίνει μισητός στην ίδια του την πατρίδα, παραβίασε την βασική αρχή του Μακιαβέλι που λέει « φρόντισε να μην γίνεις μισητός», τα «Κίτρινα Γιλέκα» έχουν κάνει τη ζωή του δύσκολη και το μυαλό του πολύχρωμο, γιατί δεν μπορεί να βρει λύση. Η Γαλλία και ο Μακρόν ποντάρουν πολλά στις ευρωκάλπες για το μέλλον της Ευρώπης.
Σε ένα άρθρο που έγραψε και δημοσιεύθηκε σε 28 εφημερίδες της Ευρώπης έλεγε ότι «η Ευρώπη είναι απαραίτητη και ότι οι πολίτες δεν μπορούν χωρίς την Ευρώπη». Όντως, αλλά η Γερμανία δεν συμφωνεί και λέει ότι ο Μακρόν μιλάει γενικά για έναν νέο πολιτισμό, ενώ η Γερμανία θέλει να δει πως μπορεί να κάνει την ζωή των πολιτών της Ευρώπης καλύτερη.
Πάντα ο Γαλλογερμανικός άξονας ήταν το μοτέρ, η ατμομηχανή για να πάει μπροστά η Ευρώπη, αλλά τώρα οι δύο διαφωνούν με την Γερμανία να απαντάει με την ρήση του Χέλμουτ Σμιτ «όποιος έχει οράματα ας πάει στον γιατρό».
Είναι και οι ακραίοι και οι πολέμιοι της Ευρώπης που θέλουν να περάσουν τα δικά τους στο ιερατείο των Βρυξελλών και η κατάσταση περιπλέκεται. Πάντα η Ευρώπη είχε μία χοάνη ιδεών και κάποιους που αντιδρούσαν στην περισσότερη ενοποίηση. Οι ένθερμοι φεντεραλιστές δεν ήταν και τόσο ευπρόσδεκτοι.
Τώρα έχουν αντιστραφεί τα πράγματα, η Ευρώπη δεν κινδυνεύει να διαλυθεί, αλλά να πατήσει φρένο και να προτιμήσει την σταθερότητα και στασιμότητα.
Όντως η Ευρώπη πρέπει να κάνει βήματα μπροστά. Η Ελλάδα όμως τι λέει για όλα αυτά; Τα κόμματα μιλάνε ουσιαστικά για την σημασία της Ευρώπης; Όχι. Τα δύο κόμματα προσπαθούν να μαζέψουν ψήφους με υποψηφίους από διάφορα πόστα θαρρείς όντως όλοι κάνουν για την Ευρωβουλή.
Όταν η Ελλάδα γνωρίζει ότι στην κοινή γνώμη η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια δεν ήταν και πολύ ψηλά σε εκτίμηση, θα έπρεπε να γίνονται ευρύτερες συζητήσεις για τον ρόλο της Ελλάδας στην Ευρώπη.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει πρόσωπα της Show Biz, της διαπλοκής που κατηγορούσε. Προσπαθεί να αλιεύσει ψήφους για να κόψει όσο μπορεί από την Νέα Δημοκρατία, με το βλέμμα στραμμένο στις εθνικές εκλογές.
Από την απέναντι, η Νέα Δημοκρατία έχει ανακηρύξει τις ευρωεκλογές σε δημοψήφισμα για την αποδοκιμασία ή όχι στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί προετοιμάζεται για να βάλει το κοστούμι της κυβέρνησης.
Η Ελλάδα θα πρέπει να είναι στο κέντρο των αποφάσεων και να δει ξανά τον ρόλο της στην Ευρώπη. Γιατί Ελλάδα και Ευρώπη συνυπάρχουν και η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την Ευρώπη όπως πίστευε ο Θεοτοκάς.
Το διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι μεγάλο. Αλλά στην Ελλάδα δεν νομίζω να το καταλάβουμε.
Η Ευρώπη δεν απειλείται από την ακροδεξιά αλλά από το να μην ακούγεται η φωνή της δημοκρατίας.
