Στην πράξη τα επιτόκια δανεισμού της χώρας από τις αγορές πολλαπλασιάζονται και επιπλέον μόνοι μας είναι απίθανο να οδηγηθούμε στη δημιουργία σύγχρονου κράτους. Οι κυβερνώντες επί σειρά ετών μηχανεύονταν στρατηγικές κατάληψης της εξουσίας και όταν αντιλήφθηκαν το επουράνιο του στόχου τους, τις ταύτισαν με την έξοδο από τα μνημόνια προκειμένου για την καρέκλα, ενόσω τα υπέγραφαν συστηματικά. Ουδέποτε σκέφτηκαν πολιτικές για την ανάπτυξη. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε διότι η ανάπτυξη φέρνει πλούτο, ελευθερία, ανεξαρτησία και Δημοκρατία.
Ετούτοι όμως είναι ιδεοληπτικοί με τον πλούτο και πολύ περισσότερο με την ελευθερία και τις ανεξάρτητες αρχές της Δημοκρατίας σαν γνήσιοι σταλινικοί. Το σχέδιό τους όμως ναυάγησε.
Επιδίωξαν τότε λοιπόν να γίνουν οι διαμεσολαβητές της κοινωνικής στασιμότητας, μιας έμμεσης μορφής εξουσίας, υπό τον φόβο του φιλελευθερισμού, των Μερκελιστών και της επιτροπείας και όχι φορείς προόδου της κοινωνίας. Δημιούργησαν μια τεχνητή νεύρωση σαν τους σκύλους του Παβλόφ. Με εκτροπή από την ουσία και ταπείνωση του υποκειμένου σε κατάσταση ανέχειας και αθλιότητας, οδηγώντας συνειδητά το λαό σε μια συλλογική ακηδία που περιμένει στην έξοδο τη φαντασιακή σωτηρία. Προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου που παραπέμπουν ευθέως στη Σταλινική εποχή, στη δημιουργία του νέου, του άλλου περιβάλλοντος από τον Αύγουστο και μετά.
Δεν είναι τυχαίες οι επιλογές τους για υπερφορολόγηση, για επιδοματικές πολιτικές, για συλλογικότητες, Κοιν.Σ.Επ και παρεμφερείς ανοησίες. Είναι συνειδητές επιλογές στασιμότητας, σαν αυτό που σήμερα βιώνουμε τόσο στην οικονομία, όσο και στην υγεία και την παιδεία.
Τα προνομοθητημένα μέτρα του ΄19 εγγυώνται εξασφαλισμένη στασιμότητα στην κατανάλωση. Οι επενδύσεις, πλην σουβλακερί και καφέ, είναι ανύπαρκτες με καταλυτικές συνέπειες στην ανεργία, τις ευέλικτες μορφές εργασίας και την εξαθλίωση των μισθών.
Η παιδεία ακροβατεί από την απαξίωση της αριστείας, στην εξύψωση των κουκουλοφόρων. Ισχυρή παιδεία σημαίνει ελευθερία, ενώ η παρακμή της και η τρομοκρατία διαιωνίζουν την αποχαύνωση. Διορίζουν τους πάντες, συμβασιούχους, καθαρίστριες και λογής Καρανίκες, πλην εκπαιδευτικών. Η υγεία υπό το βάρος της αμετροέπειας και της προχειρότητας στερείται προσωπικού και υλικών.
Η μείζονα στόχευσή τους λοιπόν είναι εσκεμμένα στην έξοδο από το μνημόνιο και όχι στην ανάπτυξη. Ενσωματώνει και φαντασιώνει την κάλπικη συνταγή της ευδαιμονίας του παρελθόντος, του ευσπλαχνικού ευεργέτη.
Αλλά έξοδος δεν σημαίνει ασφάλεια, ούτε έξοδο από την κρίση. Είναι μια κίβδηλη έξοδος, χωρίς δυνατότητες άσκησης οικονομικής επιλογής και κύρια χωρίς αλλαγή νοοτροπίας που θα φέρει την ανάπτυξη. Άλλωστε εξαιτίας αυτών των μνημονίων καταφέραμε έστω και ατελώς να προχωρήσουμε ορισμένες μεταρρυθμίσεις. Η πολιτική σοβαρότητα ουδέποτε ήταν προσόν σε αυτή τη χώρα. Από το περίφημο λεφτά υπάρχουν, τα Ζάππεια, έως του σκισίματος των μνημονίων με ένα άρθρο. Η Νέμεσις έχει για όλους.
