Προσπαθώντας να «διαβάσεις» τις θέσεις και τις τοποθετήσεις των κομμάτων και των εκπροσώπων τους στα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία και την οικονομία … τρελαίνεσαι. Αναρωτιέσαι αν ζεις στην ίδια χώρα, αν μιλούν για τα ίδια πράγματα που ενδιαφέρουν κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα. Και στο μόνο που καταλήγεις ως συμπέρασμα είναι ότι η απαξίωση της πολιτικής είναι απολύτως δικαιολογημένη. Δυστυχώς όμως η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Τι γίνεται λοιπόν με το παρόν και το μέλλον ;
Θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβουμε ότι η οικονομία μπορεί να βασιστεί σε ένα ανταγωνιστικό, παραγωγικό και αξιοκρατικό δημόσιο που ασκεί χωρίς γραφειοκρατία και μίζες επιτελικό και ελεγκτικό ρόλο;
Είναι τόσο δύσκολο να συμφωνήσουμε ότι οι επενδύσεις , εγχώριες και μη , για να ξεκινήσουν επιτέλους κάποια στιγμή χρειάζονται πολιτική σταθερότητα , φορολογική σοβαρότητα , οικονομική προοπτική ;
Θέλει ιδιαίτερες γνώσεις για να αντιληφθεί κάποιος ότι η βελτίωση της οικονομικής μας θέσης μπορεί να προέλθει από την διοχέτευση χρημάτων μέσω των τραπεζών στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις;
Γιατί μας αρέσει να μας δουλεύουν «ψιλό γαζί» περί δήθεν διαγραφής του χρέους αφού η λύση είναι μία και προφανής : Όποιος χρωστάει , πληρώνει. Όποιος θεωρεί ότι αδικείται προσφεύγει στην δικαιοσύνη. Και η μόνη λύση εξόφλησης των δανεικών είναι η δυνατότητα συνεπούς πληρωμής τους μέσω της αύξησης του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, δηλαδή μέσω της αύξησης της παραγωγής.
Αφήνουμε την παιδεία στο έλεος των μεταρρυθμιστών της πλάκας που θέλουν να συνδέσουν το όνομά τους με την υστεροφημία τους. Τι μας ενδιαφέρει η υστεροφημία ενός φιλόδοξου υπουργού που παίζει παιχνίδια στις πλάτες της ελληνικής νεολαίας. Δεν μπορούμε να καταλήξουμε ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα εκπαιδευτικό σύστημα που η λογική του, η δομή του και οι στόχοι του θα ξεκινούν από την προσχολική αγωγή και θα φθάνουν στην διασύνδεση του πτυχίου με την αγορά εργασίας; Δεν μπορούμε να παραδεχτούμε ότι η αριστεία είναι πρόκληση για όλους και όχι «ταξική» διαφοροποίηση;
Δεν έχουμε καταλήξει ότι το μέλλον της Ελλάδας βρίσκεται μέσα και όχι έξω από την Ευρώπη . Τι συζητάμε λοιπόν;
Γιατί αφήνουμε να μας χωρίζουν σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς με απώτερο στόχο την διασφάλιση πολιτικών και προσωπικών συμφερόντων και με τον κίνδυνο του διχασμού που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή ; Ποιοι είναι οι μνημονιακοί και ποιοι οι αντιμημονιακοί ; Αυτοί που στήριξαν ή αυτοί που υλοποιούν ; Αυτοί που έλεγαν προεκλογικά ψέματα και έταζαν λαγούς με πετραχήλια ή αυτοί που μετεκλογικά άλλαξαν άρδην την πολιτική τους , έστω και αν ακόμα φοράνε φερετζέ …;
Δεν ξέρουμε ότι η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό στο οποίο πρέπει να έχουν δικαίωμα όλοι, ειδικότερα σε περιόδους κρίσης ; Υπάρχει αντίθετη άποψη ; Δεν ξέρουμε ότι χρειάζεται αναβάθμιση υπηρεσιών , εξοικονόμηση πόρων , καταπολέμηση της σπατάλης , ορθολογική διαχείριση ;
Υπάρχουν άλλοι που ενδιαφέρονται για την ασφάλεια των πολιτών και των περιουσιών τους και άλλοι που δεν ενδιαφέρονται; Υπάρχουν κάποιοι που δεν ενδιαφέρονται για την γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης; Δεν πρέπει να είναι κοινός στόχος ένα κράτος δικαίου που θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους ;
Φαντάζομαι ότι λίγο ή πολύ η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού όλα αυτά ή σχεδόν όλα τα θεωρεί αυτονόητα , πλην των κομμάτων (και εννοώ τα επιτελικά στελέχη και όχι την βάση τους) που μπορεί να τα παραδέχονται, αλλά εμπρός στο κομματικό και στο προσωπικό όφελος δεν διστάζουν να προτείνουν και να υλοποιούν πολιτικές που στοχεύουν στην διατήρηση ή στην διεκδίκηση της καρέκλας με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους. Είναι κρίμα να κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλό μας μόνο και μόνο για να διασφαλίσουμε την πολιτική μας επιβίωση….!
Χανόμαστε , πνιγόμαστε , βουλιάζουμε και αντί να επιλέγουμε την συνεννόηση ρέπουμε στον διχασμό. Αντί να δημιουργούμε , καταστρέφουμε. Αντί να κοιτάζουμε το αύριο ασχολούμαστε με το χθες. Αντί να μαθαίνουμε από τα λάθη μας , τις αστοχίες μας , τις παραλείψεις μας γινόμαστε ακόμα χειρότεροι, δημιουργώντας καινούρια. Αντί να αξιοποιήσουμε αυτά που μας ενώνουν , ψάχνουμε να βρούμε αυτά που μας χωρίζουν. Ήρθε η ώρα να γίνει και στην Ελλάδα η επανάσταση του αυτονόητου. Να κάτσουμε όλοι ή να τους καθίσουμε όλους σε ένα τραπέζι και να βρούμε λύση, λύσεις , προοπτική , μέλλον.
