γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Η εισβολή στο Αμερικανικό Καπιτώλιο της 6ης Ιανουαρίου έφερε μνήμες από την ελληνική περιπέτεια που περάσαμε από το καλοκαίρι του 2010 μέχρι και το 2012. Όλα αυτά τα αντιφατικά, αλλόκοτα και το πέπλο απειλής, που κυριαρχούσε στην χώρα μας, τελείωσαν το καλοκαίρι του 2015, μέχρι τότε όμως καθόριζαν την πολιτική σκηνή του τόπου.
Τα πρώτα σημάδια ότι η βία θα γίνονταν ακόμη και πιο έντονη φάνηκαν από τον Δεκέμβριο του 2008, όταν είχαμε την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τότε που σιγά-σιγά η οικονομική δυσπραγία άρχισε να εμφανίζεται και οι πτυχιούχοι αναγκάστηκαν να επιλέγουν δουλειές σε πιτσαρίες και σουβλατζίδικα για να επιβιώσουν.
Τότε όλη η πολιτική ηγεσία αδιαφόρησε εντελώς για όλα αυτά που συνέβαιναν, αλλά και για το τι θα ακολουθούσε.
Από το 2010 μέχρι και το 2012 ζήσαμε ίσως τα πιο ταραγμένα χρόνια της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ψήφιση μνημονίου, Μαρφίν, κυνηγητό υπουργών, ξύλο σε βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, Αγανακτισμένους και άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ.
Με όλα τα παραπάνω είναι απορίας άξιον πως η ελληνική Βουλή άντεξε και δεν παραδόθηκε στους ακραίους και στους κάθε λογής τραμπούκους από κάθε ακραίο φάσμα της πολιτικής μας ζωής.
Το εύφλεκτο υλικό υπήρχε, αλλά η αστυνομία «κράτησε» με διμοιρίες των ΜΑΤ, χωρίς να ξεχνάμε το διάσημο μπλοκ του ΠΑΜΕ που την κρίσιμη στιγμή δεν έσπασε.
Οι αγανακτισμένοι του 2011 ήταν όλοι αυτοί που απαιτούσαν κρεμάλες, έταζαν σκίσιμο μνημονίου και παραδείσους με λεφτά και με άλλες πολιτικές. Όλα αυτά τα ακραία στοιχεία μαζί με τον Τσίπρα που «καβάλησε» το κύμα της οργής έφτασαν στην εξουσία και πολλοί κατείχαν και υπουργεία.
Μετά από την τραγική δεκαετία που έζησε η χώρα μας, μπορούμε να πούμε ότι ήμασταν τυχεροί που δεν ζήσαμε σκηνές Καπιτωλίου.
Αλλά την λογική του ακραίου λόγου -ενίοτε και της βίας- τη ζήσαμε μερικές φορές και σκληρά. Άλλωστε υπήρχαν κάποιοι που πίστευαν ότι το μνημόνιο είναι μία συνωμοσία για να μας πάρουν τα φιλέτα και τα πετρέλαια.
Η Ελλάδα άντεξε χάρη στο πείσμα κάποιων και των θεσμών της που έκαναν τη δουλειά τους.
Η Αμερική διχάστηκε από έναν άνθρωπο που είναι τέκνο της πλουτοκρατίας και της βαθιάς Αμερικής και εκφράζει τον βαθύ λαϊκισμό. Το έργο που θα αναλάβει από αύριο ο Μπάιντεν δεν μοιάζει και εύκολο.
Αυτά που έχει υποσχεθεί θα πάρουν χρόνο και καιρό για να πραγματοποιηθούν. Το ζήτημα είναι να υπάρχει ένας σταθεροποιητικός παράγοντας στην Αμερική.
