γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Το ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, δεν έχει καμία σημασία.
Σημασία έχει ότι ενώ ένας Έλληνας πολίτης είναι νεκρός, η σορός του επί 9 ημέρες δεν δίδεται στην οικογένειά του για να ταφεί.
Πρόκειται για πράξη που σε καμία πολιτισμένη χώρα δεν απαντάται, δεδομένου ότι ακόμα και οι πόλεμοι σταματούσαν και γινόταν εκεχειρία προκειμένου τα αντίπαλα στρατόπεδα να θάψουν τους νεκρούς του.
Ο άταφος νεκρός, όμως, σε κάθε περίπτωση, βγάζει στην επιφάνεια τα πιο βάρβαρα ένστικτα του ανθρώπου.
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, όμως δεν δολοφονήθηκε μόνο από τους Αλβανούς. Δολοφονήθηκε και από την πατρίδα για την οποία, μέσα στον ενθουσιασμό του, έχασε τη ζωή του.
Πριν ακόμα παγώσει το άψυχό του σώμα, η ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας διέρρεε ότι στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί για εμπορία ναρκωτικών. Μόνο που αυτή ήταν η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι είχε αθωωθεί ομόφωνα.
Δεν ήταν από τους ήσυχους πολίτες αυτής της πατρίδας ο Κωνσταντίνος Κατσίφας. Αλλά ποιος ήσυχος πολίτης μπήκε ποτέ μπροστάρης για να ανατρέψει τα δεδομένα; Ποιος φιλήσυχος και λογικός σήκωσε παντιέρες επανάστασης; Και αν πριν από δύο αιώνες δεν υπήρχαν κάποιοι «τρελοί» Έλληνες, μήπως εμείς σήμερα θα φορούσαμε σαρίκι και τα 400 χρόνια σκλαβιάς θα είχαν γίνει 600;
Όχι ο Κατσίφας, δεν έπραξε νόμιμα. Παραβίασε νόμους του κράτους στο οποίο ζούσε. Αλλά πέρα από την προσωπική του ευθύνη, μήπως στο σημείο αυτό έφτασε λόγω της βίας που ασκεί το αλβανικό κράτος σε βάρος της εθνικής ελληνικής μειονότητας; Μήπως τα αναγνωρισμένα από διεθνείς συνθήκες και από τον ΟΗΕ δικαιώματα της εθνικής ελληνικής μειονότητας καταπατούνται και γι’ αυτό αντέδρασε ο Κατσίφας;
Και το ελληνικό κράτος τι πράττει; Πώς διασφαλίζει τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας; Ποια «όπλα» έχει στο χέρι του για να τους προστατεύσει;
Ένα και μόνο «όπλο» αρκεί. Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ και η Αλβανία επιθυμεί να γίνει, αρκεί για να ανακόπτει η χώρα μας οποιαδήποτε επιθυμία ή πολιτική δράση που ως στόχο έχει τον αφανισμό των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου.
Αλλά η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν χρησιμοποίησε αυτό το διπλωματικό όπλο, αλλά προτίμησε να σιωπήσει. Ούτε ένα τηλέφωνο διαμαρτυρίας προς τον Αλβανό πρωθυπουργό που χαρακτήριζε τον Κατσίφα εξτρεμιστή και ψυχοπαθή δεν έκανε ο κ. Τσίπρας.
Έτσι όμως παίρνουν θάρρος οι Αλβανοί. Και όταν δεν μας σέβονται σήμερα οι Αλβανοί γιατί αύριο να μας σεβαστούν οι Τούρκοι;
Είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έχει μειώσει το κύρος της Ελλάδος στο εξωτερικό. Ο «ντελιβεράς των δανειστών», όμως, δείχνει εύκαμπτος, χωρίς σπονδυλική στήλη και στα εθνικά ζητήματα. Πρώτα ήταν τα ελληνοτουρκικά και η ανοχή στον κάθε παραλογισμό του Σουλτάνου Ερντογάν. Ακολούθησε η μειοδοτική Συμφωνία των Πρεσπών. Και τώρα, η τραγωδία στους Βουλιαράτες με τη δολοφονία ενός Έλληνα πολίτη. Ο Κατσίφας παρανόμησε γιατί κρατούσε όπλο και πυροβολούσε στον αέρα. Πράγμα… παράξενο και… πρωτοφανές, για την Αλβανία!!! Όπως και να έχει όμως, αν οι Ειδικές Δυνάμεις της αλβανικής αστυνομίας ήθελαν να τον συλλάβουν μπορούσαν να το κάνουν. Ένας πολίτης ακάλυπτος με τα χέρια ανοικτά δεν πυροβολείται στο στήθος. Όπου αλλού για να τραυματισθεί, αλλά όχι στο στήθος. Ωστόσο ο Κατσίφας έκανε το λάθος να φωνάζει μέρα εθνικής επετείου της Ελλάδας και νίκης της στα αλβανικά βουνά, «ζήτω η Ελλάδα»…
Η μειονότητα στην Αλβανία είναι εθνική μειονότητα. Έτσι είναι αναγνωρισμένη από διεθνείς συνθήκες. Και έχει συγκεκριμένα προνόμια για την εφαρμογή των οποίων η Ελλάδα οφείλει να ενδιαφέρεται. Και αν η Αλβανία δεν το πράττει, η Ελλάδα έχει υποχρέωση να διεκδικεί σε όλα τα διεθνή φόρα την εφαρμογή τους. Δυστυχώς η λαλίστατη ΕΕ, της οποίας η Αλβανία διεκδικεί να γίνει μέλος, δεν άνοιξε το στόμα της για ό,τι και όσα συμβαίνουν στην Αλβανία σε βάρος της εθνικής ελληνικής μειονότητας. Ούτε, όμως, το επίσημο ελληνικό κράτος έπραξε κάτι.
Φαντάζεται κανείς αν ένας μουσουλμάνος στη Δυτική Θράκη έπεφτε νεκρός από σφαίρες της ελληνικής αστυνομίας; Φαντάζεται κανείς τι θα είχε πράξει η Τουρκία; Και ας αναλογιστούμε ότι η μειονότητα στη Θράκη είναι αναγνωρισμένη ως θρησκευτική, όχι εθνική.
Ας κάνουμε μια υπόθεση και ας αναλογιστούμε τις διαφορές. Τότε ίσως θα καταλάβουμε τι έπρεπε να έχει πράξει το επίσημο ελληνικό κράτος, το οποίο επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ έμαθε να συγκινείται και να αντιδρά μόνο αν το θύμα ανήκει σε κάποια… συλλογικότητα και αντί για Κωνσταντίνος ονομάζεται Gus! Έτσι όμως δεν υπερασπίζεται ο ελληνισμός. Δεν υπερασπίζεται η πατρίδα…
Θα μου πείτε: «Σύνελθε! Τι ζητάς από εθνομηδενιστές…», όπως επιτυχημένα τους χαρακτήρισε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Αυτός όμως ο διακηρυγμένος στην πράξη εθνομηδενισμός της κυβέρνησης Τσίπρα, κάνει τις ευθύνες όλων ημών, των υπολοίπων, πολύ μεγαλύτερες. Εμείς πού είμαστε αυτήν την κρίσιμη ώρα; Πράττουμε όσα το καθήκον μας επιβάλλει; Γιατί η ιστορία θα μας κρίνει όλους.
