γράφει ο Νίκος Βότσιος.
Η Δημοκρατία σήμερα περνά μία από τις πιο δύσκολες φάσεις. Η ακραία άνοδος του λαϊκισμού δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, αλλά φαίνεται να αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο -αν και πάντα σε μας γίνεται με ένα τρόπο διαφορετικό και κατάφορα ελληνικό.
Ο τέως πρωθυπουργός απέρριψε το ενδεχόμενο να προβεί σε ανοιχτές εκλογές για την ανάδειξη του προέδρου του κόμματός του, καθώς «δε χρειάζεται εκλογή για να αποκτήσει κύρος ηγέτη». Σε αυτή τη φάση νιώθω την ανάγκη να τονίσω πως ακόμη και ο Κιμ Γιονγκ Ουν της Βόρειας Κορέας εκλέγεται «κανονικά» μέσα από ανοιχτή κομματική διαδικασία. Όχι πως έχει σημασία καθώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πέρα από το ηθικό πλεονέκτημα εμφανίζει τον εαυτό του να διαθέτει και το δημοκρατικό, ως μάλιστα ηγέτης της «δημοκρατικής παράταξης».
Πολυσυζητημένη αυτή η δημοκρατική παράταξη. Αντιλαμβάνομαι πως θα ενοχλήσω κάποιους καθώς και το ΚΙΝΑΛ ασπάζεται αυτή τη φράση, ωστόσο θα θυμίσω πως πάνω-κάτω τα ίδια άτομα βρίσκονται και στο σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς ως κόμματα της ευρύτερης κεντροαριστεράς μπορούν να μοιραστούν, θαρρώ, το βραβείο.
Να δούμε όμως επί της ουσίας τι εστί «δημοκρατική παράταξη» στη χώρα μας.
Αρχικά σημαίνει δημοκρατία Πολάκη. Δηλαδή να εκφράζεσαι δίχως κανένα μέτρο για τον όποιο συνομιλητή σου και εν συνεχεία η Βουλή να σε καλύπτει με ασυλία, την οποία συνοδεύει ταυτόχρονη ένδεια επιχειρηματολογίας.
Μια Νοβάρτις για την οποία είδαμε καταθέσεις άκυρες ή ψευδείς από μάρτυρες προστατευόμενους και μια προανακριτική που έπρεπε βάσει νόμου να λήξη εντός 6μήνου, αλλά εκλογές ερχόταν βρε αδερφέ, τι έξι μήνες, τι 2 χρόνια και τι διαδικασίες; Και ας είναι παράνομο, όπως και το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους, πόσο μάλλον στην ίδια τη Βουλή και τα Υπουργεία.
Με αυτή την ηθική παρακαταθήκη λοιπόν, γιατί ο πολύ δημοκράτης Τσίπρας να αγνοήσει αυτό το 1.5 εκατομμύριο ψήφων που έλαβε στις εθνικές εκλογές; Γιατί να μην ακολουθήσει μια κλειστή και, αντικειμενικά, πλήρως ελεγχόμενη εσωκομματική διαδικασία;
Δύο τα ενδεχόμενα. Το ένα είναι πως θα χάσει τις εσωκομματικές. Μα είναι δυνατόν; 1.5 εκατομμύριο πήρε. Ναι και έχασε. Και όχι για λίγο…για άλλο μισό εκατομμύριο ψήφους. Δεν το λες και αμελητέο. Είναι γνωστό πως η ήττα πλήττει τους ηγέτες και αυτός είναι ο λόγος που μετά από ήττα τείνουν τα κόμματα να διενεργούν εσωκομματικές προκειμένου να έρθει ανανέωση.
Μιλώντας για ανανέωση, οι νέοι, μια από τις καλές πληθυσμιακές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι κομματικά εντεταγμένοι και άρα δε θα ψήφιζαν σε εσωκομματικές. Όπως και πάρα πολλοί άλλοι.
Η Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εσωκομματικές είχε κάτι παραπάνω από 400.000 ψήφους ενώ το ΚΙΝΑΛ, παρά το μικρότερο ποσοστό του, είχε 120.000 στην εκλογή της κας Γεννηματά. Ο ΣΥΡΙΖΑ πόσους θα είχε άραγε;
Λιγότερους. Και από τους δύο. Και αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δομές όπως έχουν τα παλαιότερα κόμματα. Άρα έχει και σημαντικά λιγότερους οργανωμένους, όπως άλλωστε συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Και δε μπορεί να δείξει τέτοια αδυναμία ο Αλέξης Τσίπρας μετά την ήττα στις τελευταίες εκλογές.
Συνεπώς ο μανδύας της δημοκρατίας μπαίνει για λίγο στο συρτάρι και κάνει αλλαγή με αυτόν του αλαζονικού αυταρχισμού, τον οποίο συνοδεύουν κορόνες Παπαχριστόπουλου περί χρισμάτων Ομπάμα και Παγκοσμίου Ηγέτη. Παγκοσμίου ηγέτη που δε θα μάζευε 100.000 ψήφους. Αλλά έτσι είναι η Δημοκρατία για κάποιους: Από λίγους για τους πολλούς.
