γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το ξαναγράψω, καμία κυβέρνηση πουθενά στον κόσμο, δεξιά, κεντρώα, σοσιαλιστική ή αριστερή, δεν ήταν έτοιμη για να αντιμετωπίσει τον κοροναϊό. Μέχρι το 2019 οι μόνοι που είχαν μια ιδέα για το τι γίνεται με μια πανδημία που μέσα σε ένα χρόνο θα δολοφονούσε πάνω από δυο εκατομμύρια ανθρώπους με εκατό εκατομμύρια φορείς, ήταν οι συγγραφείς και οι λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας και των ταινιών με ζόμπι. Δυστυχώς δεν είναι χιούμορ όσο σκληρό, ωμό ή …παιδικό, κι αν ακούγεται.
Αυτό όμως που έκαναν όλες οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, δεξιές, κεντρώες, σοσιαλιστικές και αριστερές ήταν αυτό που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν όλες οι κυβερνήσεις στον κόσμο: διαχείριση της ζημιάς για να ελαχιστοποιήσουν τις επιπτώσεις στους πολίτες τους.
Ακόμα και η Σουηδική κυβέρνηση που κατά κάποιο τρόπο διασύρθηκε παγκόσμια για τις επιλογές της, δεν άλλαξε πορεία, έκανε τις απαραίτητες “διορθώσεις” εκεί που είδε να χωλαίνει το σύστημα και κατάφερε σε σύντομο διάστημα, αν όχι να μειώσει τα θύματα και τους φορείς, τουλάχιστον να τους περιορίσει και να μην συνεχίσει στην ανηφόρα (ή κατρακύλα, ανάλογα πως το βλέπεις) που είχε μπει. Κάποιοι άλλοι απέτυχαν ακόμα και σε αυτή τη διαχείριση ζημιάς.
Ο τέως Αμερικανός πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, είδε την πανδημία ανταγωνιστικά. Ένιωσε ότι η πανδημία του κλέβει τους …προβολείς της σημαντικότητας και -αν είναι δυνατόν- είδε ακόμα και τα θύματα του ιού …ανταγωνιστικά. Αποτέλεσμα; Πάνω από 400,000 νεκροί μέσα σε 10 μήνες και ένα κράτος σε πλήρη αποσυντονισμό στα όρια του χάους, όσον αφορά την αντιμετώπιση του κοροναϊού. Στη Βρετανία ο Μπόρις Τζόνσον παγιδεύτηκε ανάμεσα στον έμφυτο λαϊκισμό του και τον καιροσκοπισμό του παίρνοντας αποφάσεις αλαλούμ που επίσης κόστισαν ζωές.
Στην Ελλάδα ο ΚυριαΚούλης Μητσοτάκης απέδειξε ότι υπάρχουν και χειρότερα, και από τον Τραμπ και από τον Τζόνσον, κάνοντας διαχείριση ζημιάς αποκλειστικά στα ΜΜΕ που, όπως και με τον Τραμπ, μιλώντας για την ολοκληρωτική του αποτυχία του του χαλάγανε την μεσσιανική εικόνα του Μωυσή. Παράλληλα δε προσπαθούσε να ελέγξει τις δηλώσεις της καιροσκόπου δεξιάς του που του χάλαγε το αφήγημα της λαϊκίστικης ακροδεξιάς του. Όλα αυτά με ολίγη επιστήμη – για τα μάτια του κόσμου – και πολύ το δάχτυλο εκτεταμένο τιμωρητικά να ψάχνει “ενόχους” ανάμεσα στα …θύματα, πάντα συνεχίζοντας το αλαλούμ που καθημερινά κοστίζει ανθρώπινες ζωές.
Άλλα λέει ο μπουμπούκος στις 8 στις οθόνες, άλλα λέει ο Βασιλάκης στις 9 στα ραδιόφωνα, άλλα ανακοινώνει ο ζεν-πρεμιέ της κυβέρνησης Χαρδαλιάς στις 10 όπου στις 11 τα ακυρώνει και τα αλλάζει όλα ο ΚυριαΚούλης. Αλλά και το να πεις ότι αυτή είναι μια κυβέρνηση τσίρκο όταν μετράμε σχεδόν 6,000 νεκρούς, είναι ύβρις προς τους κλόουν. Μια συμμορία απατεώνων που με την αλαζονεία του ηλίθιου σκοτώνουν κοσμάκη.
Αλλά τους ψήφισαν. Και τους θεωρούν και τους αξιότερους στη αντιμετώπιση της κρίσης. Το γιατί ψηφίζεις και συνεχίζεις να στηρίζεις αυτόν που σε κατέστρεψε, σε έκλεψε, σε βίασε και συνεχίζει να σε κλέβει και να σε βιάζει, για μένα παραμένει μυστήριο που κανένα σύνδρομο Στοκχόλμης δεν εξηγεί. Αλλά …αυτό είναι! Έτσι δεν πανηγύριζαν και με τον πλέι-στέισον και τον λεφτά-υπάρχουν; Και είναι και μερικές φορές που ζώντας χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, τα σκέφτομαι και λέω αηδιασμένος: ρε δε πα να πνιγούν. Επιλογή τους είναι και την καμαρώνουν, ας ζήσουν και τις επιπτώσεις των επιλογών τους. Θελέστα και παθέστα!
Αλλά δεν είναι κι έτσι ακριβώς. Γιατί αυτοί που βρίσκονται στο κέντρο αυτών των επιλογών δεν θα ζήσουν ποτέ τις επιπτώσεις, όπως δεν έζησαν και τα μνημόνια. Οι πολλοί τα έζησαν. Οι πολλοί πεινάσανε, μείναν άνεργοι και κάποιοι χωρίς στέγη για τα παιδιά τους. Αλλά ήταν κι αρκετοί αυτοί που δεν χάσανε τα καγιέν, τις καταθέσεις στην Ελβετία, τις καταθέσεις στο Λιχτενστάιν, το σαλέ στον Μέλανα δρυμό και τα γιοτ με σημαία λίστας Παναμά. Και είναι αυτοί που τους ψήφισαν και τους στηρίζουν και θα τους ξαναψηφίσουν και θα ξαναστηρίξουν. Γιατί μαζί τα τρώνε.
Μαζί με αυτή τη συμμορία απατεώνων τρώνε ακόμα και τα σπλάχνα της Ελλάδας. Τα σπλάχνα αυτών που πλήρωσαν και πληρώνουν τα μνημόνια. Αυτών που δεν έχουν χρόνο να ψηφίσουν γιατί πρέπει να βάλουν φαγητό στο τραπέζι για να φάνε τα παιδιά τους, αυτών που ψάχνουν απελπισμένα για την όποια δουλειά, αυτών που δεν έχουν στέγη για τη βροχή. Αυτών που σκυμμένοι δεν μιλάνε. Αυτών που δεν μπορείς να αφήσεις να πνιγούνε με τη σιωπή σου στη σιωπή τους.
Γιατί είναι το κενό που αφήνει η σιωπή που γεμίζουν με κάλπικες δημοσκοπήσεις και με εικονικούς θριάμβους διακοσμημένου με περιοδείες της άνευ-χαρτοφυλακίου υπερυπουργού και πανκομψότατης Μαρέβας. Είναι η σιωπή των πολλών που ταΐζει την αλαζονεία τους, δικαιολογεί τις αρπαχτές τους και δίνει άλλοθι για τους χιλιάδες νεκρούς.
Γι’ αυτό κι έχουν ξαμολήσει και τον εθνο-σοσιαλιστή Χρυσοχοΐδη, για να σφραγίσει όσα περισσότερα στόματα μπορεί. Ξεκινώντας από τους συνδικαλιστές και τους φοιτητές. Όπως ακριβώς το ποίημα παραφρασμένο: “Όταν πήραν τους συνδικαλιστές σιώπησα, δεν ήμουν δα συνδικαλιστής. Όταν έδειραν τους φοιτητές σιώπησα, δεν ήμουν δα φοιτητής. Όταν ήρθαν για μένα, δεν υπήρχε κανείς πλέον που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί…”
Μήπως τώρα περισσότερο από ποτέ ΔΕΝ μπορούμε να μένουμε σιωπηλοί αλλά να μιλήσουμε και γι αυτούς που δεν έχουν φωνή; Ακόμα και από χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά. Μήπως τελικά φτάνει ο καιρός να κάνουμε κι εμείς την δική μας διαχείριση της ζημιάς και να στείλουμε όλους αυτούς τους ανικανότερους με τα Κουλικά δουλικά και τα Κουλά παπαγαλάκια τους στο διάολο και στο …χρονοντούλαπο της ιστορίας, που λέγαμε τη δεκαετία του ‘80;
