Γνωρίζουμε ότι τα χρόνια που έρχονται είναι δύσκολα. Για να ανταποκριθούμε όμως στη νέα πραγματικότητα, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία, λογική και πρακτικές.
Στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια το πολιτικό σύστημα δεν μετρούσε κανένα άλλο κόστος παρά μόνο το πολιτικό. Δημιούργησε ένα σπάταλο κράτος που το εύρος της παρέμβασής του στην οικονομία διέλυσε τον παραγωγικό ιστό της χώρας και απονεύρωσε κάθε διάθεση για επιχειρηματικότητα και δημιουργία.
Η χώρα κατανάλωνε περισσότερα απ’ όσα μπορούσε να παράγει. Ζούσε με δανεικά. Ανεχόταν τη λειτουργία ενός στρεβλού, αναποτελεσματικού και προβληματικού δημόσιου τομέα. Μετέθετε σε βάθος χρόνου τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και ευνοούσε το δημοσιονομικό εκτροχιασμό.
Όλα αυτά τα προβλήματα έχουν δομικό χαρακτήρα. Συνδέονται ευθέως με το αναπτυξιακό μοντέλο που ακολουθήσαμε τα τελευταία 30 χρόνια, και το οποίο, ενώ είχε κλείσει οριστικά τον κύκλο του, οι πολιτικοί μας ταγοί εσκεμμένα το αγνοούσαν κι έκαναν πως δεν το έβλεπαν. Με αποτέλεσμα το έλλειμμα και το χρέος να εκτιναχτούν σε ανεξέλεγκτα επίπεδα… Τα δε κόμματα εξουσίας ζούσαν την πολιτική φαντασίωση της αντιμετώπισης αυτών των προβλημάτων ως δια μαγείας!
Άβουλοι, μοιραίοι και μακάριοι, οι εκπρόσωποι της πολιτικής τάξης έβλεπαν με απάθεια τα οξυμμένα οικονομικά προβλήματα να λαμβάνουν εκρηκτικές διαστάσεις, μεταθέτοντας την επίλυσή τους εις το διηνεκές.
Τώρα όμως που η οικονομία βρίσκεται στο κόκκινο, οφείλουν να δουν τις πραγματικές διαστάσεις των φλεγόντων αυτών ζητημάτων, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς, χωρίς υπεκφυγές και κυρίως χωρίς συμψηφισμούς.
Είναι ζωτική ανάγκη όλες οι πολιτικές δυνάμεις να αναζητήσουν κοινούς στόχους, κοινές πολιτικές, εγκαταλείποντας τα σύνδρομα του παρελθόντος, τους άγονους κομματικούς ανταγωνισμούς και τις πολιτικές διαμάχες που γίνονται για το θεαθήναι.
Η χώρα χρειάζεται εθνική συνεννόηση. Χρειάζεται ένα μακρόπνοο μεταρρυθμιστικό και εκσυγχρονιστικό σχέδιο. Η πολιτική τάξη, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι εκπρόσωποι των παραγωγικών δυνάμεων, οι κοινωνικοί εταίροι, οφείλουν να αναζητήσουν τα σημεία σύγκλισης, δημιουργώντας μια ασπίδα αποτροπής από τη χρεοκοπία της χώρας.
Ας το αντιληφθούν επιτέλους όλοι και, κυρίως, οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης ότι η χώρα ή θα υλοποιήσει ένα εθνικό σχέδιο σωτηρίας υπερβαίνοντας τους φτηνούς λαϊκισμούς και τον φόβο για το πολιτικό κόστος ή θα ακολουθήσει με μαθηματική ακρίβεια το δρόμο της χρεοκοπίας, της καταρράκωσης και της αποσύνθεσης, με απροσδιόριστες δυσμενείς επιπτώσεις…
Και το κυριότερο, δεν μπορεί η κυβέρνηση να αφήνει τις ενέργειές της ημιτελείς, – όπως συνέβαινε κατά το πρόσφατο παρελθόν – φοβούμενη τις αντιδράσεις των συντεχνιών και των συνδικαλιστών. Οι μεγάλες μεταρρυθμιστικές αλλαγές που είναι απαραίτητες για την ελληνική οικονομία επιβάλλουν να μπει το μαχαίρι βαθιά στο κόκκαλο, διότι στην πολιτική, όπως και στη ζωή, ολίγον έγκυος δεν υπάρχει.
Ας κάνουμε λοιπόν πράξη τη φράση του Χαρίλαου Τρικούπη: «Η Ελλάς προώρισται να ζήσει και θα ζήσει».
