γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Ομολογουμένως τα ραδιουργήματα ήταν πολλά. Οδηγούσαν ωστόσο σε τετελεσμένα αδιέξοδα, παρά προσέγγιζαν την πραγματικότητα. Στις Τραχίνιες του Σοφοκλή τα κοντόφθαλμα γραμμικά πλάνα των ανθρώπων είναι μακροσκοπικά κυκλικά στους θεούς. Όχι τυχαία , οι Τραχίνιες τονίζουν πως «οὐδὲν τούτων ὅ,τι μὴ Ζεύς».
Αναζητώντας , λοιπόν, κάποιοι το ποιος θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις της επόμενης μέρας και περιχαρακωμένοι σε φαντασιακά πλαίσια, σπατάλησαν και σφετερίστηκαν λέξεις και έννοιες που περιγράφανε την υποτιθέμενη ενωτική εναλλακτική, αγαπώντας στην πραγματικότητα τα ίδια ναρκισσιστικά δεσμά τους, την ιδιότυπη πολιτική αποστασιοποίηση της αποποίησης της ευθύνης.
Εκθειάζοντας μάλιστα εαυτόν ως τον «σωτήρα» της παράταξης με την ασυμβίβαστη καθαρότητα της αποστασιοποίησης, όταν πλείστοι λοιδορήθηκαν βάζοντας πλάτη τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων. Δεν δείχνει σαφές στη νεοσυντηρητική ηθικολογία πως δεν υπάρχει σωτηριολογικός πολιτικός αγώνας, παρά αποχρώσεις μιας πολύπλοκης πραγματικότητας στην οικοδόμηση κοινωνικών συνεργιών.
Συνεργίες που αναμιγνύουν το κοινωνικό δυναμικό, καθώς το ζητούμενο σε ένα Δήμο δεν είναι το πρόσημο, ανεξάρτητος, αδέσμευτος ή ακηδεμόνευτος. Ελάχιστη σημασία έχει για τους πολίτες αν είναι κεντροδεξιός ή κεντροαριστερός. Τα παραδείγματα Μπέου στο Βόλο και Καλογιάννη στη Λάρισα είναι χαρακτηριστικά. Ένας ευρύτερος αστικός ιστός καλντερίμι έχει συνέπειες.
Στα αστικά κέντρα, η δημοτική ψήφος ενίοτε στέκει απολιτική και συχνά διαφοροποιείται ακόμη και από την περιφέρεια του ιδίου Δήμου. Οφείλεται στο ότι ο αστικός πληθυσμός βιώνει εντονότερα τις αλλαγές στο αστικό περιβάλλον, με συνέπειες στην καθημερινότητά του, στην εργασία και την μετακίνηση. Επιπλέον τα πολιτικά γραφεία, όταν υπήρχαν αποχρώσεις ή ενδείξεις, στελέχωναν με υποψήφιους τους συνδυασμούς. Μια άτυπη κομματική στήριξη δηλαδή, τόσο στις δημοτικές όσο και στις περιφερειακές εκλογές. Αυτό δεν έκανε κανένα Δήμο ακολούθημα γραφείου.
Τουναντίον σήμερα, σε μια αμφίδρομη διαδρομή, άδηλα και κατ’ άλλους υποχθόνια, φαντασιακά ή πραγματικά, πλανάται η επιχείρηση δημιουργίας γραφείου του τέως Δημάρχου Δ. Παπαστεργίου, διαμέσου του Δήμου. Βλέπεις ο χρόνος κυλάει γρήγορα, η ικανοποίηση των πολιτών από τις ψηφιακές υπηρεσίες σταδιακά θα θεωρείται δεδομένη και οι ανασχηματισμοί έρχονται και παρέρχονται. Άτσαλες και βεβιασμένες κινήσεις έφεραν την αναμενόμενη αντίδραση. Η φαινομενική προσπάθεια χειραγώγησης απέτυχε. Το ευτύχημα είναι πως εκείνοι που θεωρούσαν πως “τους θέλει ο κόσμος, πως τους σπρώχνουν να βγουν μπροστά”, προοδευτικοί και ενωτικοί, έστω και αργά, αντιλήφθηκαν το σε βάρος τους παιχνίδι. Αποτελεί μάλιστα μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τους αυλικούς και κόλακες, τους υπηρέτες του ήδιστου κατά τον Πλάτωνας (Γοργίας. 464d1-2) και όχι του βέλτιστου.
