Δυστυχώς, δεν πρόκειται για ένα συνεκτικό νομοσχέδιο που επιχειρεί να θέσει σε στέρεες βάσεις και σε τροχιά ανάπτυξης τον ερευνητικό ιστό της χώρας.

 

Με τρόπο αποσπασματικό, επιχειρούνται παρεμβάσεις στη λειτουργία των Ερευνητικών Κέντρων της χώρας, εισάγοντας ρυθμίσεις που φαίνεται ότι ικανοποιούν παλιά και νέα «συνδικαλιστικά» αιτήματα. Ένα τέτοιο παράδειγμα αφορά τις διαδικασίες εκλογής των Διοικήσεων των Ερευνητικών Κέντρων, με την οίκοθεν συμμετοχή εκπροσώπων των Ερευνητών.

 

Η μέχρι σήμερα ακολουθούμενη πάγια πρακτική για τη σύνθεση των εκλεκτορικών σωμάτων αποκλειστικά από διεθνούς κύρους Έλληνες επιστήμονες της αλλοδαπής και της ημεδαπής, χωρίς τη συμμετοχή εκλεκτόρων που προέρχονται από το οικείο Ερευνητικό Κέντρο, εξασφαλίζοντας την αμερόληπτη και αντικειμενική κρίση των εκλεκτορικών σωμάτων χωρίς να δημιουργείται κίνδυνος επηρεασμού της εκτίμησης των σωμάτων από την επαγγελματική σχέση, δεσμό, ή προκατάληψη που δύναται να υπάρχει μεταξύ Διοικήσεων και Διοικούμενων.

 

Γενικώς δημιουργείται η εντύπωση ότι επιχειρείται χειραγώγηση σε κεντρικό επίπεδο της λειτουργίας των ερευνητικών κέντρων της χώρας, με επικίνδυνη αποφυγή εξωτερικών, αντικειμενικών, κριτηρίων και αρμοδίων των προς τούτο οργάνων, ικανών να διασφαλίσουν την εξάπλωση του θεσμού της αριστείας, που αποτελεί και προϋπόθεση μιας ανταγωνιστικά οργανωμένης Οικονομίας της Γνώσης, σύμφωνα με τις διακηρύξεις Λισσαβόνας του 2000 με διαδικασίες, διαφανείς και χωρίς άλλο κριτήριο πάρεξ την επιστημονική διάκριση και αριστεία.

 

            Οφείλω να επισημάνω ότι, ο πλέον σύγχρονος Νόμος για την Έρευνα και Τεχνολογία, με εναρμόνιση συνεργασίας πανεπιστημιακών Ινστιτούτων και Κέντρων Έρευνας και Τεχνολογίας, τον οποίον εισηγηθήκαμε στην Βουλή με την Μαριέττα Γιαννάκου, τον Αύγουστο του 2007 και έγινε νόμος του Κράτους το 2008, Ν.3653/2008 (ΦΕΚ 49 Α) με την συνεπικουρία από τους καθηγητές Ιωάννη Τσουκαλά και Αθανάσιο Κυριαζή, είχε την ατυχία να παρατείνεται σχεδόν επί 6 χρόνια σε αναστολή εφαρμογής του και είχε επιχειρηθεί ανεπιτυχώς η αναμόρφωση του τον Νοέμβριο του 2014. Και τώρα πάλι από την αρχή.

 

Αυτή η πορεία και μόνον αυτού του νόμου δείχνει μια από τις μεγαλύτερες παθογένειες της πατρίδας μας, την ΑΣΥΝΕΧΕΙΑ κανόνων και πρακτικών που την κρατούν σε στασιμότητα και οπισθοδρόμηση. Οι επόμενοι, θεωρούν ότι μπορούν να ξεκινήσουν να γράφουν Ιστορία από την δική τους εκκίνηση, αγνοώντας ότι καλό προϋπήρχε.

 

Και αυτή η προσπάθεια τώρα, δεν ξεφεύγει από αυτή την παθογένεια.

Εύχομαι να συνετιστούμε όλοι, και να αναλογιστούμε, τις ευθύνες που έχουμε για το χθες, το σήμερα και το αύριο αυτού του τόπου, του λαού του, και του Έθνους, και να πράξουμε αναλόγως