Πριν από ένα χρόνο και για πολλούς – ακόμα και μέσα στη ΝΔ – ο Κυριάκος θεωρήθηκε το απόλυτο αουτσάιντερ σε έναν αγώνα δρόμου που κράτησε σχεδόν πέντε μήνες, με αρκετά ευτράπελα και μάλιστα την εποχή που ο Τσίπρας μεσουρανούσε, με όλη την Ελλάδα κυριολεκτικά να κρατιέται από τα χείλη του. Κατ’ εμέ – και βέβαια βλέποντας τα γεγονότα ένα χρόνο μετά – ο Κυριάκος δεν ήταν αουτσάιντερ, ήταν η λύση της συγκεκριμένης στιγμής. Ήταν η στιγμή που ακόμα και μέσα στη ΝΔ πίστευαν πως ο Τσίπρας θα κυβερνούσε για άλλα δέκα χρόνια. Αυτό που χρειαζόταν τότε η ΝΔ, ήταν κάποιος άοσμος και άγευστος που θα αντέξει την πίεση της ήττας λόγω προσωπικής απάθειας, και θα διατηρούσε το κόμμα ενωμένο στο ψυγείο μέχρι να έρθει η στιγμή να ξανασηκωθεί.
Ειρωνεία της ιστορίας, αλλά όσοι θυμούνται τη δεκαετία του ’80, παρόμοιοι λόγοι έκαναν τον πατέρα Μητσοτάκη πρόεδρο της ΝΔ. Κανένας δεν τον ήθελε αλλά όλοι βλέπανε στο πρόσωπό του τον αντί-Αντρέα που σταδιακά θα μπορούσε και να τον φθείρει. Τελικά ήταν ο ίδιος ο Αντρέας που εξελίχτηκε στον χειρότερο εχθρό του εαυτού του και ο Κοσκωτάς που τον έριξε. Κάτι παρόμοιο, χωρίς Κοσκωτά, ζούμε αυτή τη στιγμή με τον Τσίπρα- αλλά σε αυτό θα έρθω αφού τελειώσω με τον Κυριάκο.
Η ουσία είναι ότι κανένας δεν είχε προβλέψει πως υπήρχε η πιθανότητα ο Κυριάκος να προβάλλεται σαν ο μελλοντικός πρωθυπουργός, ή καλύτερα, αυτό το μελλοντικός ήταν κάπου αόριστα στο πολύ μέλλον κι αν άντεχε. Ο Κυριάκος ήταν προγραμματισμένος για να γίνει ο Έβερτ του 21ου αιώνα με όλα τα στοιχεία Έβερτ, ακόμα και την αβουλία ή την εξάρτησή του από εσωτερικούς μηχανισμούς και ισορροπίες. Όπως ακριβώς ο Έβερτ.
Οι προτάσεις του για το μέλλον είναι ανύπαρκτες και θολές, αφήνοντας πάντα πίσω τους τη μιζέρια πως άλλοι αποφασίζουν κι εμείς απλά διαχειριζόμαστε και η εκπλήρωση των επιθυμιών των δανειστών είναι αυτοσκοπός θυσιάζοντας (μέσω ιδιωτικοποίησης) όλο τον κορμό του ελληνικού κοινωνικού κράτους. Ή τουλάχιστον, του όποιου ελληνικού κοινωνικού κράτους άφησε ο Σαμαράς με τη βοήθεια των σημερινών συμβούλων του μελλοντικού πρωθυπουργού. Τέτοια ειρωνεία.
Αν θα γίνει πραγματικά πρωθυπουργός; Λυπάμαι, δεν ξέρω να λέω τον καφέ και τα ταρό και δεν έχω και καμιά μαγική σφαίρα να διαβάσω. Όπως έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν, στην Ελλάδα τον νικητή δεν τον ορίζει η πλειοψηφία αλλά μια μετακινούμενη μειοψηφία, μια εικονικά μικροαστική τάξη που νομίζει ότι υπερασπίζεται τα «κεκτημένα» της. Το τέλειο παράδειγμα αυτής της πραγματικότητας είναι ο ίδιος ο Τσίπρας. Δεν έγινε ξαφνικά η Ελλάδα αριστερή.
Ο Τσίπρας, ο αριστερός Τσίπρας. Υπάρχει ένα λάθος στον τρόπο που έχει αρχίσει να αντιμετωπίζεται ο Τσίπρας από την αριστερά σήμερα, και κατ’ εμέ αυτός είναι και ο λόγος των ενοχών που νιώθουν αυτή τη στιγμή οι αριστεροί στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας είναι γέννημα θρέμμα της αριστεράς, είναι υβρίδιο της μεταπολιτευτικής και μετα-Σοβιετίας Ελληνικής αριστεράς. Είναι το καλό παιδί Κνίτης, που κάνει παρέα μόνο με καλά παιδιά Κνίτες, που έχει γκόμενα καλό κορίτσι Κνίτισσα, που θα πάει στην πορεία με το ΠΑΜΕ και μετά θα γυρίσει σπίτι του και θα παραγγείλει πίτσα στο ντελίβερι πριν βάλει ταινία με τον Μπρους Γουίλις στο καινούργιο του DVD. Και Μπρους Γουίλις, γιατί ο Σβαρτζενέγκερ είναι ρεπουμπλικάνος και δεν πάει.
Ο Τσίπρας ανήκει σε αυτή τη γενιά της ελληνικής αριστεράς που βγήκε μέσα από την πτώση και απομυθοποίηση του ρεαλιστικού σοσιαλισμού της ανατολικής Ευρώπης, την ευρωστροφή και σοσιαλδημοκρατία των αριστερών κομμάτων και την μη ύπαρξη ιστορικής ταυτότητας αγώνων, αλλά δημιουργώντας μύθους που πολλές φορές όχι απλά αλλοιώνουν το παρελθόν της αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά και το παραποιούν. Είναι σκληρό, αλλά αυτή είναι η σημερινή αριστερά στην Ελλάδα που αντιπροσωπεύει ο Τσίπρας. Είναι αυτή με τους μύριους συμβιβασμούς που την κάνανε συνοδοιπόρο ακόμα και του Αντρέα ή του Μητσοτάκη. Αλλά τι σχέση έχει αυτό με την αριστερά; Η απάντηση βρίσκεται στο ότι στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι.
Σκεφτείτε λιγάκι ότι η Βούλτεψη, ναι η Βούλτεψη, έχει κάνει καριέρα μόνιμα υπενθυμίζοντας ότι ο πατέρας της είχε περάσει από το ΚΚΕ, κάποτε, μια φορά κι ένα καιρό. Αν δε ακούσετε συνέντευξη του Κύρτσου, η πρώτη του κουβέντα είναι πάντα ότι κάποτε ήταν αριστερός. Με λίγα λόγια σε αυτό το αόριστο αριστερός, που έχει τη σημειολογική αναφορά σε ηρωισμούς και πάλη, έχουν στηθεί καριέρες ακόμα και καραδεξιών ή ακροδεξιών. Πολύ περισσότερο λοιπόν, όλα αυτά ισχύουν για τον Τσίπρα που στο κάτω-κάτω της γραφής είναι γέννημα του μηχανισμού της αριστεράς όπως εξελίχτηκε στην Ελλάδα. Αλλά εδώ η έμφαση πρέπει να δοθεί στο «όπως εξελίχτηκε» και να γίνει ο λόγος να σταματήσουν οι ενοχές των αριστερών για τον Τσίπρα. Ο Τσίπρας είναι μεν γέννημα της αριστεράς, αλλά δεν είναι και αποτέλεσμα της αριστεράς στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας είναι αποτέλεσμα των καιρών του ή καλύτερα των καιρών μας. Γι’ αυτό που βλέπουμε σήμερα και δεν βλέπαμε στο χθεσινό καλό παιδί Κνίτη, δεν φέρει ευθύνη η αριστερά και οι αριστεροί, φταίει μια πορεία εξέλιξης που οδηγούσε εδώ, ακόμα κι αν δεν θέλαμε να το δούμε ή δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο πρώτος κομβικός σταθμός αυτής της εξέλιξης. Ήταν ένας φορέας που από τη μια αποκοβόταν (απομακρυνόταν, όπως θέλετε το ονομάζετε) από την παραδοσιακή ελληνική αριστερά – ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού, ΕΚΚΕ κλπ. – και από την άλλη στρεφόταν προς την πολυσυλλεκτικότητα που είχε ορίσει πιο πριν το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα. Ουσιαστικά έμπαινε στην ίδια ακριβώς τροχιά του ΠΑΣΟΚ με τον ίδιο ακριβώς στόχο, μια θέση εξουσίας σε μια καθαρά αστική και συχνά διεφθαρμένη δημοκρατία. Καμία σχέση απολύτως από τις αρχές που ορίζουν τα αριστερά κόμματα. Ακόμα κι αυτά τα τελευταία στοιχεία παραδοσιακής αριστεράς που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας φρόντισε να τα πετάξει πριν από ένα χρόνο. Αυτό που έμεινε είναι …ΣΥΡΙΖΑ και όχι αριστερά με τη παραδοσιακή σημασία της λέξης. Σύριζα αριστερά.
Αυτό που μένει τώρα στον Τσίπρα, με δεδομένο ότι θέλει να παραμείνει στην εξουσία και να μην ξευτιλιστεί από έναν προσωρινό, άβουλο και ελεγχόμενο ακόμα και εσωκομματικά Κυριάκο, είναι να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε την ημέρα που ιδρύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, την απομάκρυνσή του και από το μύθο της αριστεράς, που έτσι κι αλλιώς δημιουργεί περίεργες ιδεοληψίες και εμπόδια σε όλους του συνεργάτες του, υπουργούς, στελέχη κλπ.
Υπάρχει και η ιδανική λύση στο θέμα: Να ενωθεί με την Φώφη κάτω από τη «βολική» στέγη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ακόμα και το όνομα είναι βολικό), που θα του λύσει το πρόβλημα Καμμένος, και που κι εκείνη θέλει να απομακρυνθεί όσο γίνεται πιο μακριά από τα εμπόδια και τις ιδεοληψίες του παρελθόντος, συν να δαγκώσει και λίγο εξουσία. Μια τέτοια κίνηση από τον Τσίπρα και τη Φώφη θα είναι από αυτές τις στρατηγικές κινήσεις που με ένα σμπάρο πιάνεις πολλά τρυγόνια. Πάρα πολλά τρυγόνια.
Η Φώφη έχει αρχίσει να νιώθει την πίεση από ένα κόμμα με έντονο σύνδρομο στέρησης. Έχουν πολύ καιρό μακριά από την εξουσία, και το μη φως στο τέλος του τούνελ -ή καλύτερα με το φως να το κρατάει ο Κυριάκος, ένας Μητσοτάκης, δημιουργεί προβλήματα που γίνονται όλο και μεγαλύτερα. Μάλιστα εκεί ακριβώς είναι και το μεγαλύτερο θέμα των Πασοκτζήδων και δει τον παραδοσιακών, των Ανδρεϊκών. Η συνεργασία και μάλιστα η δουλική συνεργασία με τον Σαμαρά και η προοπτική συνεργασίας με τον Κυριάκο, δεν χωνεύεται με τίποτα. Θυμίζει λίγο βρώμικο ’89 από την ανάποδη, αλλά εδώ υπάρχει κι ένα δεδομένο που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε. Οι περισσότεροι Πασόκοι ζουν κι αυτοί το μύθο τους ότι είναι …αριστερά. Όπως και να το κάνεις τους πάει πιο πολύ συνεταιριλίκι με τον παραμυθά Τσίπρα παρά με τον φασίστα Βορίδη.
Συν, το πολύ σημαντικό, η Φώφη θα μπορέσει να επανενώσει τους Πασόκους που έχουν σκορπίσει παντού αυτή τη στιγμή. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσει Βενιζέλο και Λοβέρδο, που έτσι κι αλλιώς είναι κρυφό-ΝΔ και οι δυο τους. Το σημαντικό είναι ότι επέστρεψαν οι Παπανδρεϊκοί που πάντα ήταν και είναι η ραχοκοκαλιά του ΠΑΣΟΚ.
Ένα άλλο πιθανό αποτέλεσμα μιας τέτοιας ένωσης, εκτός από την επιστροφή των παραδοσιακών Παπανδρεϊκών, θα είναι και η διάλυση του Ποταμιού και της γλάστρας οικουμενικών, του κόμματος του Λεβέντη. Θα συνθλιβούν ανάμεσα στους δυο πόλους, τις πολύ έντονες προσωπικές φιλοδοξίες των στελεχών τους, την απόλυτη μέχρι τώρα αποτυχία των αρχηγών τους και θα απορροφηθούν σε μια από τις δυο πλευρές.
Αν συμβεί αυτό, ο Κυριάκος θα ξεχάσει τη πρωθυπουργία. Η μονή του ελπίδα θα είναι η αυτονομία – πολύ δύσκολο με τις σημερινές συνθήκες – ή η μεγαλύτερη άνοδος της …Χρυσής Αυγής, χαρά του Βορίδη και του Άδωνι.
Ο Κυριάκος και οι μικροί μάγοι που έχουν μαζευτεί στην Πειραιώς μπορεί να πανηγυρίζουν για την άνοδο στις εικονικές δημοσκοπήσεις, αλλά ξέρουν δυο πράγματα: Πρώτο ότι αυτά τα δείγματα δείχνουν μεν συσπείρωση των νεοδημοκρατών- αλλά αφενός δεν είναι ικανή συσπείρωση ώστε να δώσει αυτοδυναμία, αφετέρου και όντας πολύ νωρίς δεν δείχνουν την συσπείρωση των αντι-Μητσοτακικών. Προσοχή, δεν έγραψα Συριζαίων, αλλά αντι-Μητσοτακικών που θα συμπεριλαμβάνει από Κεντρώους μέχρι Πασοκτζήδες. Δεύτερο, πιστεύουν – τελείως αλαζονικά κατ’ εμέ – ότι έχουν το ΠΑΣΟΚ στο τσεπάκι τους. Δεν έχουν καταλάβει ότι κάτι έχει αλλάξει τώρα τελευταία κι ο Βενιζέλος που πήγαινε βόλτα όπου ήθελε το ΠΑΣΟΚ έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Αν ποντάρουν σε Ποταμάκι και Λεβέντη καλά θα κάνουν να κοιταχτούν σε κανέναν ειδικό.
Μια συνεργασία λοιπόν Τσίπρα, Φώφης με αλατοπίπερο Καμμένο (αυτός δεν αφήνει την καρέκλα ό,τι και να γίνει) με ολίγη από τους άλλους, ό,τι πέσει από τον πάγκο της σφαγής, κάνει κυβέρνηση. Κυριάκος με τον Ποταμάκη και τον Λεβέντη, δύσκολο χωρίς τη Φώφη. Μόνο που αυτή τη φορά θα πρέπει να της κάτσει κανονικά ο Κυριάκος και να της δώσει γη και ύδωρ, γιατί η Φώφη ξέρει ότι επανάληψη εποχής Βενιζέλου σημαίνει το τέλος της και γρήγορα. Δύσκολο, και δεν το βλέπω με τις περίεργες ισορροπίες μέσα στη ΝΔ αυτή τη στιγμή.
Τι μένει για τον Κυριάκο; Το κατά πάσα πιθανότητα τρίτο κόμμα. Αν κάνει κάτι τέτοιο ο Κυριάκος, τότε δεν θα βρει αντιπάλους, εχθρούς θα βρει και το όνομά του θα συνοδεύεται με πολλές βρισιές μίσους – πέρα του πατρικού αποστάτη – για πολλά χρόνια. Συν ότι θα καταφέρει να ενώσει κάθε αντιφασιστικό στοιχείο ακόμα και μέσα από το κόμμα του στιγματίζοντας την ΝΔ για πάντα.
Για να επανέλθω στην «λύση» Τσίπρας-Φώφη, Δημοκρατική Συμπαράταξη – κάθε φορά που το γράφω, τραβάω πολύ ζόρι με αυτόν τον τίτλο – αν δεν το έχετε ήδη διαβάσει υπάρχει ένα δείγμα ότι κάτι έρχεται με τη συνάντηση Φώφη Γιωργάκη. Φαίνεται. Ειδικά στην ορολογία και στο λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν στην κοινή τους δήλωση. Όλα τα στοιχεία είναι εκεί, μπροστά σας.
«…απαιτείται να αποκτήσουν κρίσιμο πολιτικό βάρος οι προοδευτικές δυνάμεις, οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, δηλαδή απαιτείται να υπερβούν τη σημερινή αρνητική κατάσταση του πολυκερματισμού τους.
Μια συμπαγής, μέσα στην πολυμορφία της, και ισχυρή Κεντροαριστερά μπορεί να ωθήσει προς τις αναγκαίες προοδευτικές και δημοκρατικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα, αφενός, όπως και να ωθήσει σε συνέργειες ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις στο πλαίσιο της εθνικής προσπάθειας να μπει τέλος στην κρίση, αφετέρου.»
Ένα εσπρεσάκι στον Κούλη και γρήγορα!
************************************************
Παρέα όπως και κάθε Παρασκευή, μου κρατάει με σκίτσο του ο Θάνος Ραφτόπουλος.
************************************************
Στη φωτογραφία …δυο τυχαίοι αριστεροί!
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
