γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ετοιμάζονται στα Τρίκαλα για τις εκδηλώσεις των 100 ετών του ΚΚΕ. Των αγώνων και των θυσιών των λαών, προκειμένου να αναδείξουν τη νέα προοπτική του σοσιαλιστικού παράδεισου, ενάντια στο ξεπερασμένο υποτίθεται καπιταλιστικό σύστημα. Και προσκαλούν τη νεολαία και τους αστούς με τη ρύπανση των αεροπανό, καθότι η τεχνολογία είναι προϊόν του καπιταλισμού και μετά βίας την αποδέχονται. Σίγουρος δρόμος. Μάλιστα…
Οι ευαισθησίες των δήθεν προοδευτικών εξαντλούνται στον νεοφιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό αλλά παθαίνουν κοινωνικοπολιτική αμβλύνοια στο Στάλιν, στο Μπρέζνιεφ, τον Χότζα, τον Τσαουσέσκου και το κομμουνιστικό αυτό συνάφι. 21 Αυγούστου 1968· 50 χρόνια πίσω λοιπόν. Λίγοι θυμούνται αυτή την επέτειο και σίγουρα όχι αριστεροί. Η άνοιξη της Πράγας, η συνέχεια του Μάη του ΄68 που επιδιώκουν να καπηλευτούν.
Μερικές ημέρες νωρίτερα κλείσαμε 50 χρόνια από τη “σωτηριώδη” ημέρα της επέμβασης των ρωσικών τανκ στην τσεχοσλοβάκικη πρωτεύουσα. Μια εισβολή “για να βοηθήσουν την εργατική τάξη και όλο τον λαό της Τσεχοσλοβακίας να υπερασπιστεί τις σοσιαλιστικές αξίες και τα κεκτημένα του σοσιαλισμού”. Αλλά ως γνωστό, καμία δικτατορία και κανένας φασισμός, δεν στέκει χωρίς άρματα. Δεν υπάρχει κομμουνισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Καταλύθηκε με τη βία μια παλλαϊκή επιθυμία πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών. Μια δίψα εκδημοκρατισμού και ελευθερίας, κοινωνικής και οικονομικής. Ήταν η αρχή του τέλους κάθε υποψίας δημοκρατικής εξέλιξης και ελευθερίας και φυσικά η αρχή του τέλους των απάνθρωπων καθεστώτων. “Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι όλα ήταν προκατασκευασμένα, ένα θέατρο. Ο μόνος αληθινός χαρακτήρας ήταν ο δήμιος…” σύμφωνα με τον τσεχοσλοβάκο συγγραφέα Πάβελ Κόχουτ.
Για τους αμετανόητους, η ιδεολογία της ανθρωποβόρας αυτής εμμονής αποτελεί άσβεστο πόθο. Η παράδοση της εγχώριας Αριστεράς είναι οι κοινωνικές και πολιτικές πρακτικές της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, όπου αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με την εσκεμμένη εξαθλίωση των πολιτών. Εμφορούνται από μειονεκτικές σκέψεις κοινωνικού και ταξικού φθόνου για τους πολίτες, όπου δικαιώματα, ελευθερίες και δικαιοσύνη είναι άγνωστος τόπος για την υποκριτική Αριστερά. Αρκεί να θυμηθούμε τη Χάρτα 77. Η ιδεοληπτική ιδεολογία τους ξεγυμνώνεται στην εφαρμογή της. Ολοκληρωτισμός, καταπίεση, σύνθλιψη της σκέψης, εξαθλίωση… Ένα “μείγμα ασιατικού δεσποτισμού, εγκόσμιου κληρικαλισμού και αστυνομικής τρομοκρατίας” σύμφωνα με τον αριστερό φιλόσοφο, Κ. Παπαϊωάννου.
Οι χώρες, οι στρατοί των οποίων έκαναν την εισβολή, η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Βουλγαρία και η τότε Ανατολική Γερμανία, σήμερα ανήκουν στην Ε.Ε. και μετά βδελυγμίας αποστρέφονται τον σοσιαλιστικό παράδεισο. Και φυσικά δεν είναι οι μόνες. Δικαιώματα και ελευθερίες στη σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία· “Σε ένα δωμάτιο και ένα μισό”, όπως τα έζησε ο νομπελίστας σοβιετικός λογοτέχνης Joseph Brodsky. Λέγεται πως τα καλύτερα ανέκδοτα είναι εκείνα με τα οποία εξακολουθείς να γελάς ύστερα από δέκα και πλέον χρόνια με την ίδια ένταση· κομμουνιστικοί παράδεισοι…
