γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Η ενανθρώπηση του Λόγου συμβαίνει σε μια περίοδο κίνησης και μεταβολής, όπου αναμφίβολα κυριαρχούν οι συνέπειες της πτώσης. Η κακή χρήση της ισχύος, η ιδιοτέλεια και ο εγωισμός είναι εμφανή. Η οικολογική κρίση επίσης αμφισβητεί την ανθρώπινη ύπαρξη και τις αναπτυξιακές ιδεολογίες. Κοινωνικές παθολογίες εξαιρετισμού, ρατσισμοί, δοξασίες και φονταμεταλισμοί ως φαντασιακές διέξοδοι επανέρχονται, αναδεικνύοντας τα αδιέξοδα του ανθρώπου.
Παρά τις ανέσεις μας, τα ιατρικά επιτεύγματα και την ευημερία μας, αυτός ο κόσμος παραμένει μια κοιλάδα δακρύων. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, τα φρικτά γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου εφέτος, με τις τραγικές συνέπειες στους αμάχους, μας θυμίζουν την ικανότητα αυτού του κόσμου για σκοτάδι και φανατισμό. Η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα με απέριττη ηρεμία και ταπεινότητα την ενανθρώπηση του μοναδικού Σωτήρα και Λυρωτή, που μνημονεύεται ως «σαρκωθείς Θεός». «Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει». «Ο Λόγος σὰρξ ἐγένετο».
Με την ενσάρκωση του Υιού και Λόγου, με τη σωματική Του παρουσία ανακαινίζει τον άνθρωπο κατά χάρη και θέση, τελειώνοντας την κτίση. «… εγένετο ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ εις ψυχήν ζώσαν· ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν» κατά τον Απ. Παύλο. Ο εκ γης χοϊκός σε αντιδιαστολή με τον Κύριο εξ ουρανού.
Ο Άγιος Παύλος περιγράφει τον Χριστό ως τον «Δεύτερο Αδάμ» και παρότι η εμπειρία μας από τον πρώτο Αδάμ είναι οδυνηρή και κατακερματισμένη, ρευστή και χωρίς πρόσωπο, εντούτοις η γέννηση των Χριστουγέννων είναι η γέννηση του Δεύτερου Αδάμ στην καρδιά ενός πονεμένου και διαιρεμένου κόσμου. Γίνεται το πνεύμα του προσώπου μας, όπως προφητικά χαρακτηρίζει ο άγιος Ειρηναίος τον Κύριο Ιησού Χριστό, «Πνεύμα προσώπου ημών Χριστός Κυρίου» (Θρήνοι 4: 20). Γίνεται η «η ανάσα μας», η ανάσα τής ανθρωπότητας που σηματοδοτεί την πρόσκληση στην καινή ζωή, στην υπέρβαση των διαιρετικών στοιχείων και στην ενότητα του ανθρώπινου γένους που αφορά κάθε έθνος, φυλή, φύλο και θρησκεία. Ως Θεάνθρωπος, ξένος και μετανάστης, συμβολίζει τον μεγάλο συνάνθρωπό μας, ο οποίος ορμώμενος από τη δυστυχία των πολέμων και της φτώχειας, υπεύθυνοι των οποίων είμαστε έμμεσα είτε άμεσα, έρχεται στην πόρτα μας ως ικέτης.
Αναμφίβολα το μήνυμα του εκκλησιαστικού γεγονότος είναι πανανθρώπινο, ενώ το ζητούμενο, η δημιουργική ελευθερία του ανθρώπου, να διαχέεται ασκούμενη ως καθημερινό βίωμα. «Χριστός γεννάται, δοξάσατε».
