Ο κυριότερος παράγοντας που δεν πήραμε τις σωστές αποφάσεις και επομένως δεν προήλθε το αποτέλεσμα που περιμέναμε, είναι ότι ότι δεν μας αρέσει η αλήθεια. Τη θεωρούμε αποκρουστική, αφόρητη. Δεν θέλαμε και ακόμα δεν θέλουμε να τη κοιτάξουμε κατάματα και να τη χρησιμοποιήσουμε σαν βάση, πάνω στην οποία θα μετρήσουμε τα υπέρ και κατά του προβλήματος που μας αποσχολεί και να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις. Π.χ. Κατεβαίνουμε σε παλλαϊκά συλλαλητήρια και ζητάμε να μας αυξήσουν ή να μη μειώσουν τους μισθούς και συντάξεις, κάτι που πολύ καλά ξέρουμε ότι δεν μπορεί να γίνει. Ζητάμε να επανέλθουμε στην προ του ’09 περίοδο που οι εργαζόμενοι, με μια απεργία χωρίς δυσκολίες έπαιρναν ό,τι απαιτούσαν. Δηλαδή, δεν θέλουμε να δουμε ότι σταμάτησαν το προγράμματα Ντελόρ και ότι οι δανειστές μας δεν μας δίνουν περισσότερα δανεικά, αφού δεν μπορέσαμε να ξεπληρώσουμε αυτά που είχαμε πάρει. Δεν το βλέπουμε, δεν το καταλαβαίνουμε και εξακολουθούμε να ζητάμε πράγματα που δεν μπορεί καμιά κυβέρνηση να μας δώσει.
Όλα αυτά γιατί δεν μπορουμε να περιορίσουμε το υπερτροφικό «εγώ» μας και να πετάξουμε το καθρέφτη που κρατάμε μπροστά μας για να μπορέσουμε έτσι να δούμε πως, εκτός από μας, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες, πρόσωπα και καταστάσεις, τους οποίους πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ οψιν και να συνεργαστούμε για να πετύχουμε το στόχο μας. Και δεν έφτανε το «εγώ» μας, έχουμε βάλει και το «τώρα» σαν απαράβατο όρο σε κάθε σκέψη και κάθε πρόσπάθεια που κάνουμε για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο. Δεν μπορούμε να περιμένουμε. Το θέλουμε τώρα, αφού πολυ καλά ξέρουμε ότι δεν μπορεί να γίνει.
Και φτάνουμε στα «μνημόνια». Αυτά που τα αντιπολιτεύμενα κάμματα και ο λαός μας θεωρεί ότι μας έφεραν τη καταστροφή. Πριν όμως προβούμε την ανατομία τους, επιτρέψτε μου να αναφέρω μερικές αλήθειες, πάνω στις οποίες θέλω θεμελιώσω το αφήγημά μου.
Πιστεύω, και αν κάνω λάθος παρακαλώ διορθώστε με, ότι το πολίτευμά μας είναι Κοινοβουλευτική Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Δηλαδή, Εμείς ο λαός, εκλέγουμε τους αντιπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο, και τους δίνουμε την εντολή να αποφασίζουν για μας σε ό,τι χρειαστεί. Είτε είναι νόμοι, είτε διεθνείς συμφωνίες. Ως εκ τούτου παίρνω σαν δεδομένο ότι οι κυβερνήσεις που αναδείχτηκαν μετά τις εκάστοτε εκλογές, τα τελευταία 10 χρόνια, είναι νόμιμες και νομίμως μας αντιπροσώπευσαν. Δηλαδή, ό,τι και αν συμφώνησαν, σωστό ή λάθος, είναι έγκυρο και επομένως θα πρέπει να γίνεται σεβαστό πρώτα από εμάς, που τους επιλέξαμε και τους εκλέξαμε. Ό,τι υπογράφουν για μας, όπως τα μνημόνια, στην ουσία υπογράφτηκαν από εμάς. Από κάθε έναν από εμάς χωριστά. Οι κυβερνώντες υπόγραψαν στο όνομά μας. Έπειτα από την ψήφο που τους δώσαμε. Πρέπει να το καταλάβουμε και να το αποδεχτούμε. Ακόμα και αν είμαστε πολιτικά αντίθετοι στο κόμμα που προέρχεται το ισχύον κυβερνητικό σχήμα.
Και τώρα πάμε παρακάτω. Τί είναι το «μνημόνιο»; Το «μνημόνιο» είναι μια συμφωνία που συνάπτουν δύο ή και περισσότερα φυσικά ή θεσμικά πρόσωπα. Όπως, μια αγοραπωλησία, μια ενοικίαση, ένας συναιταιρισμός, μια εταιρία, ένας γάμος, ένας δανεισμός. Οι όροι με τους οποίους συμφώνησαν οι συμβαλόμενοι για τη δικαιοπραξία, γράφεται σε ένα κομμάτι χαρτί και υπογράφεται από τους συμβαλομένους. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να θυμόμαστε τί συμφωνήσαμε. (memorandum).
Όταν λοιπόν, ο νομίμως εκλεγμένος από εμάς θεσμικός εκπρόσωπός μας, ο πρωθυπουργός μας, διεπίστωσε ότι δεν υπάρχουν λεφτά στα Ταμεία για να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, δόσεις δανείων και για να αγοράσει τα απαραίτητα για την ομαλή λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας, υποχρεώθηκε να αναζητήσει πόρους για την ικανοποίηση των αναγκών και της λειτουργίας του κράτους από άλλες πηγές εξωτερικού.
Πηγαίνει λοιπόν στους φίλους μας, στους συμμάχου μας, στην «αγορά» και ζητάει δανεικά.
–Πόσα χρήματα θέλεις και σε πόσο χρόνο χρειάζεσαι να ξεπληρώσεις το δάνειο;, τον ρώτησαν.
–Χριαζόμαστε 100 (Υποθετικό ποσόν) και το θέλουμε για 30 χρόνια.
–Συμφωνούμε, του λένε οι δανειστές, αλλά θα επιβαρυνθείς με (;) τόκο. Αλλά πριν σου δώσουμε τα χρήματα, θέλουμε να μας δείξεις πόσα και από που εισπράττεις τώρα καθώς επίσης πόσα και που τα ξοδεύεις.
–Συμφωνούμε. Είπε η εκλεγμένη από εμάς ηγεσία μας
–Δυστυχώς όμως, του απαντούν οι δανειστές, από όσα βλέπουμε στον ισολογισμό σας δεν μπορούμε να σας δώσουμε διότι τα έξοδά σας είναι μεγαλύτερα από τα έσοδά σας και έτσι δεν θα μπορέσετε να αποπληρώσετε το δάνειό σας. Παρ’όλα αυτά όμως μπορούμε να σας δώσουμε αν περιορίσετε τα έξοδά σας και αυξήσετε τα έσοδά σας. Και του παρέθεσαν μια σειρά μέτρων.
–Συμφωνούμε, είπε ο πρωθυπουργός μας.
–Και για να θυμώμαστε τι είπαμε, υπόγραψε αυτό το χαρτί, (memorandum), μέσα στο οποίο καταγράφονται ακριβώς ό,τι συμφωνήσαμε. Και υπέγραψε.
Πήραμε λοιπόν τα χρήματα, πληρώσαμε τους μισθούς και τις συντάξεις μας, καθώς και τι τρέχουσες υποχρεώσεις μας. Κάναμε όμως ΟΛΑ αυτά που υποσχεθήκαμε; Ασφαλώς όχι. (Τι, κορόϊδα είμαστε;). Πήραμε δεύτερο δάνειο και υπογράψαμε δεύτερο μνημόνιο, χωρίς πάλι να τηρήσαμε τις υποσχέσεις μας του πρώτου και του δεύτερου. Και μετά τρίτο χωρίς πάλι να έχουμε εκπληρώσει τους όρους της συμφωνίας και το κατάλογο των μέτρων που αναφέρουν όλα μαζί τα μνημόνια.
Επειδή δεν βλέπουμε την αλήθεια και παρ’ όλα που υπέστημεν για οκτώ χρόνια, ο τρόπος της σκέψης του λαού μας δεν άλλαξε σε τίποτα. Εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε την απεργία, τη πάλη, τον αγώνα σαν πανάκεια, με την οποία θεωρούμε θα λύσουμε τα προβλήματά μας.
Και τώρα φτάνουμε στο συμπέρασμα. Είναι ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε τη κοινή λογική και βάσει αυτής να προσαρμοστούμε στις δυσκολίες που κάθε μέρα αντιμετωπίζουμε και να βρούμε λύσεις. Οι εποχές που η ανάπτυξη χρηματοδοτούνταν με δανεικά, δεν ππρόκειται να ξαναγυρίσουν. Η υγιής ανάπτυξη, δίκαιη ανάπτυξη δεν υπάρχει, πρέπει να προέρχεται από τη παραγωγή και χωρίς αυτήν ό.τι και αν μας δώσουν οι εταίροι μας, δεν θα μας οφελήσουν μακρόπνοα αλλά μόνο προσωρινά, πράγμα που θα διαιωνίζει τη μιζέρια.
Άλλη μια αλήθεια που παραγνωρίζουμε είναι ότι ο καπιταλισμός είναι κυρίαρχος στη παγκόσμια οικονομία. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν και επομένως αποτελεί παράγοντα που δεν μπορεί να αγνοηθεί γιατί είναι απολύτως απαραίτητος για την ομαλή λειτουργεία της παγκόσμιας οικονομίας, της οποίας είμαστε μέλη. Όπως επίσης πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αγορές δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα αλλά επιχειρήσεις με μοναδικό σκοπό της επίτευξη κέρδους. Τα χρήματα που δανείζουν οι τράπεζες δεν προέκυψαν από την εκτύπωση τραπεζογραμματίων αλλά χρήματα που οι πολίτες έχουν καταθέσει για φύλαξη ή κερδοσκοπία. Επομένως, αν εμείς δεν πληρώσουμε το δάνειό μας και αν για οποιδήποτε λόγο οι καταθέτες χρειαστούν τα χρήματά τους, οι τράπεζες δεν θα έχουν τα χρήματα να επιστρέψουν στους καταθέτες τους.
Το ξέρω πως «οι αγορές» είναι σκληρές και απάνθρωπες αλλά αφού έχουν επικρατήσει και έχουν γίνει αποδεκτές παγκοσμίως, δεν μπορούμε παρά να αποδεχτούμε και τους κανόνες τους. Και ένας απ’ αυτούς είναι ότι αν αγοράσεις κάτι επί πιστώσει και δεν το πληρώσεις, ο δανειστής θα σου πάρει αυτό που αγόρασες με τα δικά του χρήματα. Έτσι συμβαίνει τώρα και στη δική μας περίπτωση. Αγοράσαμε ευημερία με δανεικά και αφού δεν μπορόυμε να την αποπληρώσουμε, οι αγορές θα μας πάρουν την ευημερία πίσω.
Τόσο απλό, αν και τόσο απάνθρωπο.
