Πριν από χρόνια, όταν ακόμα τα παιδιά μου ήταν μικρά, την τελευταία εβδομάδα των διακοπών, κάθε βράδυ, κάναμε και ένα αποχαιρετιστήριο τσιμπούσι. Κάπου εκεί μεταξύ 22 και 27 Αυγούστου άρχιζαν οι σταδιακές αποχωρήσεις, με πολλούς από τους φίλους της καλοκαιρινής παρέας να φεύγουν για το εξωτερικό και με τους περισσότερους από αυτούς, το ραντεβού να ανανεώνεται για το επόμενο καλοκαίρι, στα ίδια μέρη, την ίδια πάνω κάτω περίοδο. Κι εκεί που τα πιτσιρίκια έκλαιγαν αποχαιρετώντας τους φίλους τους, κάποιος από τους ενήλικες της παρέας, τους μίλησε για τη σημασία των διακοπών και την αξία της προσμονής. “Διακοπές σημαίνει, διακόπτω την καθημερινότητα και η αξία τους βρίσκεται ακριβώς σε αυτό”, όπως κι αν αυτό μεταφράζεται.
Για παράδειγμα, για έναν ενήλικα εργαζόμενο, διακόπτω την καθημερινότητα πρώτα απ’ όλα σημαίνει, δεν χτυπάει το ξυπνητήρι στις 6:30 το πρωί. Δεν πίνω με τα χίλια ζόρια δυο γουλιές καφέ, βάφοντας ταυτόχρονα με το ένα μου χέρι το μάτι μου και τρέχοντας μισοντυμένος στην κουζίνα, για να προλάβω μην καεί το τοστ του παιδιού μου. Σημαίνει, δεν πηγαίνω στη δουλειά και δεν τρέχω σαν παλαβός να προλάβω όλες τις υπόλοιπες συνηθισμένες μου υποχρεώσεις. Ξεκινώντας λοιπόν από αυτά τα βασικά, διακοπές (δηλαδή άδεια τον Αύγουστο) σημαίνει, ένα τουλάχιστον 2μηνο προσμονής για την πολυπόθητη στιγμή έναρξης της άδειας. Και η αξία της προσμονής, ανεξάρτητα με το πώς τελικά θα περάσει ο καθένας και τι επιλογές θα κάνει – θαλασσινές, βουνίσιες ή μπαλκονάτες – είναι ανεκτίμητη. Αν το καλοσκεφθείτε, θα συμφωνήσετε μαζί μου.
Τη λατρεία που έχω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Καβάλα, θα την έχετε σίγουρα διαπιστώσει, όσοι αποκτήσατε την “κακιά συνήθεια” να διαβάζετε τα γραπτά μου. Ζώντας μακριά της από το 1985 και με αυξανόμενες τις οικογενειακές μου υποχρεώσεις στο πέρασμα των χρόνων, η επαφή μου μαζί της που συνέχιζε να παραμένει εδώ και χρόνια σταθερή, ήταν πάντα τον Αύγουστο. Κάθε Αύγουστο και για 4 εβδομάδες, όσο δηλαδή διαρκεί η καλοκαιρινή μου άδεια από τη δουλειά. Ναι, ξέρω, ότι όλοι σας σε αυτό το σημείο θα σκέφτεστε “4 εβδομάδες!!! Ρε την τυχερή!!!” και διάφορα άλλα τέτοια αφελή και χωρίς δεύτερη σκέψη. Έχω βαρεθεί να εξηγώ τα υπέρ και τα κατά αυτής της πραγματικά τεράστιας καλοκαιρινής άδειας και – συγχωρείστε με – βαριέμαι να το ξανακάνω για άλλη μία φορά! Εξάλλου, μπορείτε να τα σκεφθείτε και μόνοι σας!… Για να επιστρέψω όμως στην αξία της προσμονής, παρόλη τη λατρεία που έχω στον τόπο μου και τη διαρκή μου νοσταλγία που χρόνια τώρα θρέφεται μόνο κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, φέτος, δεν πέρασα την άδειά μου στην Καβάλα, από συνειδητή επιλογή. Αντιθέτως, έστειλα όλη την υπόλοιπη οικογένεια και έμεινα στην Αθήνα. Ούτε μία μέρα μακριά απ΄ την πρωτεύουσα, 30 μέρες διακοπές!
Πολλοί τώρα, και πάλι αφελώς σκεπτόμενοι, θα νομίζετε ότι παλάβωσα. Δικαίωμά σας, να σκέφτεστε ό,τι θέλετε, εκείνο που θα σας πω όμως είναι, ότι αισθανόμουν τόσο πολύ κουρασμένη από τον χειμώνα που είχε προηγηθεί, που για μένα, φετινές διακοπές σήμαιναν… να μην κάνω τίποτα! Μάλιστα, σωστά διαβάσατε, απολύτως τίποτα! Να διακόψω την καθημερινότητά μου από καθετί συνηθισμένο, ακόμα κι από το να γράφω χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο, παριστάνοντας τον προσωπικό οδηγό του γιου μου ή τον χαμάλη του σούπερ μάρκετ ή δεν ξέρω τι άλλο. Και αυτό ήταν αδύνατο να συμβεί στην Καβάλα. Έτσι, αγόρασα μια ντάνα βιβλία και ξεκούρασα το σώμα και το πνεύμα μου, διαβάζοντας οριζοντίως και καθέτως, άλλοτε στο κρεβάτι, άλλοτε στον καναπέ και άλλοτε στη βεράντα μου, ενίοτε και απλώς κοιτάζοντας το ταβάνι. Νιρβάνα. Στοπ. Σας πληροφορώ, ότι στα 17 χρόνια που έχω την “τύχη” να απολαμβάνω αυτήν την τεράστια καλοκαιρινή άδεια, ήταν η πρώτη χρονιά που την τελευταία εβδομάδα άρχισα να βαριέμαι, δηλαδή ξεκουράστηκα.
Αυτά, όσον αφορά το “διακόπτω”. Όσον αφορά την αξία της προσμονής, νομίζω ότι το ίδιο ισχύει για όλα όσα περιμένουμε με συμπάθεια, π.χ. τις γιορτές των Χριστουγέννων. Τότε, σχεδόν κανένας μας δεν παίρνει άδειες μεγάλης διάρκειας, η προσμονή όμως αρχίζει να δουλεύει μέσα μας ήδη από τις αρχές του Νοέμβρη. Φυσικά και δεν είναι τυχαίο! Είναι αυτό που λέγαμε παραπάνω, ότι η μεγαλύτερη αξία των διακοπών βρίσκεται στα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα σου όσο τις περιμένεις και όχι στις ίδιες τις διακοπές. Για άλλους, αυτή η προσμονή, είναι συνδεδεμένη με έναν τόπο. Για άλλους, με συγκεκριμένο τύπο διακοπών. Για άλλους με το βουνό και γι άλλους με τη θάλασσα. Για άλλους, με τη βαβούρα και τους φίλους στα μπαράκια και γι άλλους με ένα ίσως μόνο πρόσωπο. Καθένας, στη δική του αξία της προσμονής, βάζει υποσυνείδητα ένα ταμπελάκι, όπου γράφει ονόματα, τόπους και τρόπους. Για όσο διάστημα διαρκεί η περίοδος της προσμονής, όλα αποκτούν μια ονειρική διάσταση, που γεννά ευχάριστες προσδοκίες. Στην πραγματικότητα, μπορεί τα πλάνα να μην σου βγουν ή και ακόμα χειρότερα, να σε απογοητεύσουν. Ξέρετε πόσοι περιμένουν να χαλαρώσουν στις ακροθαλασσιές με τον καλό ή την καλή τους και πλακώνονται μεταξύ τους σε τέτοιο βαθμό, που κάνουν αμάν να επιστρέψουν στη δουλειά; Πολλοί!
Η αξία της προσμονής είναι τεράστια, πολύ μεγαλύτερη απ’ οποιαδήποτε κατάσταση τελικά βιώσουμε. Και επειδή σίγουρα θα έχετε την περιέργεια, ως προς το τι μπορεί να έγραφε φέτος το δικό μου ταμπελάκι, ναι, θα σας το πω! Για τις φετινές καλοκαιρινές μου διακοπές, το ταμπελάκι του υποσυνείδητού μου έγραφε μόνο ένα όνομα. Τίποτ’ άλλο. Ούτε βουνά, ούτε θάλασσες. Ένα μόνο όνομα. Και πιστέψτε με, η περίοδος της προσμονής ήταν ανεκτίμητης αξίας. Αλίμονο όταν δεν έχεις πια να προσμένεις τίποτα…
Καλό μας χειμώνα λοιπόν, με τις γνωστές γκρίνιες και καυστικές διαθέσεις να ακολουθούν από την ερχόμενη εβδομάδα!..
Για να διαβάσετε το βιβλίο της Λίλιαν Μπαντάνη «Η σχοινοβάτης», πατήστε εδω!
