γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Για την πλειονότητα των Γάλλων ο Ντε Γκωλ δεν θα δεχόταν ποτέ να υπογράψει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ούτε τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Δεν θα επανάφερε τη Γαλλία στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Αρνούνταν τη λογική των μπλοκ. Η εθνική υπερηφάνεια και η δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου ασφάλειας που ο Ντε Γκωλ οραματίζονταν, η σύγχρονη Γαλλία κατάφερε να απεμπολήσει. Ακόμη κι όταν ο Ντε Γκωλ δικαιώθηκε με το Brexit.
Ο πρόεδρος Μακρόν τρέχει να περισώσει τις εξωτερικές σχέσεις προκειμένου να χειραφετηθεί από την ολιγαρχία των ελίτ του ατλαντισμού και να ανακτήσει κάποιο έλεγχο της γεωπολιτικής κατάστασης. Οι υποτιθέμενοι ανησυχούντες για μια νέα εξάρτηση της Ευρώπης, εφιστώντας την προσοχή στον κινεζικό κίνδυνο, πιθανότατα επιδιώκουν μια εξάρτηση από τις ΗΠΑ.
Η δράση της Φον ντερ Λάιεν, φαίνεται να εξυπηρετεί τις απαιτήσεις των ΗΠΑ με τρόπο επίμονο, αντίθετο με τα ευρωπαϊκά συμφέροντα και μάλιστα χωρίς καμία κριτική. Αλλά οι καρτεσιανοί Γάλλοι δεν επιθυμούν να γίνουν ακρωτήρι της Ασίας, ούτε πολύ περισσότερο ένα ατλαντικό προτεκτοράτο.
Για τον Μακρόν που αγωνιά, η αποστασιοποίηση και η επιλογή εξισορροπητικής δύναμης ειρήνης περνά από τη σύγκρουση στον άξονα Μόσχας – Πεκίνου και ιδιαίτερα εκείνου των Βρυξελλών – Ουάσιγκτον. Ούτε Pax Americana, ούτε Pax Sinica λοιπόν. Προσβλέπει στην προστασία των οικονομικών συμφερόντων της Γαλλίας και της Ευρώπης σε μια άμεση αγορά 1,5 δις Κινέζων και μερικών δις Ασιατών ευρύτερα.
Διαβλέπει πως ο ανταγωνισμός κυρώσεων που κυοφορεί ο ατλαντισμός θα είναι πιο γκροτέσκ από εκείνες στη Ρωσία, οι οποίες περισσότερο ζημίωσαν τους ευρωπαίους παρά ταλαιπώρησαν τη Ρωσία. Αντιλαμβάνεται τη ρήση του Ηράκλειτου, “τα πάντα ρει“, στην ασταθή πλέον γεωπολιτική σκακιέρα και αναγνωρίζει πως για την ευρωπαϊκή ασφάλεια η Κίνα παίζει σημαντικό ρόλο δια της Ρωσίας.
Ουσιαστικά, φωνάζει αυτό που πολλοί παλαιοί Ευρωπαίοι εταίροι ψιθυρίζουν. Αρκετοί και ιδιαίτερα οι νέοι ζηλωτές του ατλαντισμού Πολωνοί, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την αδύναμη κυβέρνηση στο Βερολίνο. Ο Σολτς είναι έρμαιο των πρασίνων και των ελίτ, οι οποίες δεν επέκριναν τον Μακρόν και προς ώρας στέκουν αμήχανες.
Είναι βέβαιο πως ο Μακρόν, με τα λεγόμενα περί ανεξαρτησίας και αυτονομίας της Ευρώπης, απομακρύνθηκε από το ράφι του «αγαπημένου Ευρωπαίου ηγέτη» των φιλελεύθερων ηγεσιών. Αλλά είναι απείρως ντροπιαστικότερη η εμπειρία καταστροφής της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, σε σχέση με εκείνο που η Μέρκελ αντιπροσώπευε για την Ευρώπη. O Ναπολέων είναι νεκρός, η Γαλλία δεν επιθυμεί να κυριαρχήσει την Ευρώπη, αλλά το ένδοξο γαλλικό φως δεν αντέχει περιθωριακούς ρόλους, ούτε την παρακμή.
