γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Το δικαίωμα στη μόρφωση δεν μπορεί να περιορίζεται από ιδεοληψίες. Πόσο μάλλον σε μια υπερχειλίζουσα από υποκρισία χώρα, όπου στο πρόσφατο παρελθόν χιλιάδες σπούδασαν στις παιδαγωγικές ακαδημίες της Πρίστινας και του Βελιγραδίου. Παρά τη μεγάλη ομολογουμένως επιτυχία της κυβέρνησης, εντούτοις, κανείς δεν διασκέδασε. Ούτε ο υπουργός Επικρατείας, ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, η υφυπουργός Μακρή, η Ντόρα, ούτε ακόμη η Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Αντίθετα, όλοι αυτοί διασκέδαζαν εκστομίζοντας διθυράμβους μετά τη θετική ψηφοφορία στο γάμο των ομοφύλων. Αντιλαμβάνεται κανείς τις ιδιοτελείς δεσμεύσεις των κυβερνητικών στελεχών, αλλά η Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Τι θα συνέβαινε άραγε αν συναγελάζονταν με τον Πλεύρη, τον Βορίδη ή ακόμη τον Σαμαρά;
Με τι σχόλια θα την περιποιούνταν οι λογής προοδευτικοί άραγε; Όταν λοιπόν ως κυβέρνηση και χειρότερα, ως πολιτειακός άρχοντας, μεροληπτείς υπέρ του ελάχιστου, περιφρονώντας το μέγιστο όλο προκειμένου να ικανοποιηθούν νεοφιλελεύθεροι δικαιωματισμοί, τότε η κοινωνία αντιμετωπίζει προκλήσεις.
Ως νεοφιλελεύθεροι βέβαια απεχθάνονται την κοινή γνώμη στην πλειοψηφική της μορφή. Τη χρησιμοποιούν ως επιχείρημα μόνο όταν εκφράζει τη δική τους πλευρά. Σε αντίστοιχο όμως κοινωνικό ζήτημα, οι Ιρλανδοί, (8/3ου), απέρριψαν σε σαρωτικό δημοψήφισμα τις διάφορες διαρκείς σχέσεις εν είδη οικογένειας, εκτός του γάμου. Απέναντι στο ξεχαρβάλωμα της οικογένειας ύψωσαν τοίχο προστασίας. Υπερασπίστηκαν τον τρόπο ζωής, το γάμο και τη μητρότητα ενάντια στην ελιτιστική επιβολή. Αξίες που δεν αρέσουν στις ελίτ. Η Ιρλανδική ποιότητα της Δημοκρατίας έλαμψε απέναντι στο έλλειμα Δημοκρατίας στη χώρα μας.
Για το ημέτερο γκουβέρνο η λαϊκή πνευματικότητα είναι ακροδεξιά δεισιδαιμονία, ενώ το εικονοστάσι ένα ιδιωτικό περιττό βάρος. Παραβλέπουν όμως τις κοινωνικές διεργασίες απέναντι στην κενότητα του ηδονισμού και της κατανάλωσης, ως διαλογισμό υπέρβασης από την ατομικότητα. Οι κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονται πως η πίστη, εθνική ή θρησκευτική, σημαίνει συνάμα πολιτική και πολιτιστική αποφασιστικότητα. Το εισπράξαμε στις Πρέσπες.
Σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Εκκλησία ομολογεί την πίστη και την παράδοση. Η συμβολική περιθωριοποίηση της Προέδρου είναι χαρακτηριστική της ιδεοληπτικής περιφρόνησης των πολιτών. Εικονίζεται μάλιστα γλαφυρά στην «αδάπανο ευλάβεια» που στιγματίζει ο Μέγας Βασίλειος ως αυτάρεσκο φαρισαϊσμό, διότι «έξωθεν μεν φαίνεσθε εις τους ανθρώπους δίκαιοι, έσωθεν είσθε πλήρεις υποκρίσεως και ανομίας».
Πλέον αγωνίζονται να αποσείσουν τη ρήξη, καθώς μια δυσαρέσκεια ήταν αναμενόμενη, αλλά όχι στο σημερινό συμβολικό επίπεδο. Σε μια προεκλογική περίοδο μάλιστα όπου πλείστοι έραβαν κοστούμια για τις καθιερωμένες φωτογραφίες σε ξωκκλήσια και μοναστήρια.
Ας αναλογιστούμε την τραγικότητα του μαρξιστή Αλέξη στο μανουάλι.
Τι απέγινε άραγε;
