Θα πηγαίνεις και ξαφνικά θα σου πετάγεται ο μουστακαλής με μπάσα φωνή και θα σου φωνάζει στο αυτί, «περάστε καλέ κύριε, εδώ το καλό μνημόνιο». Πιο κάτω η υστέρο θα τραβάει τα μαλλιά της ουρλιάζοντας, «μόνο σε μας τα καλά μνημόνια, εμείς τα ανακαλύψαμε πρώτοι». Τέλος στροφή αριστερά θα πέφτεις στον ωραίο, τον μπρούμελ της λαϊκής, τον Αλέξη. «Εδώ να ‘ούμε καλέ κύριε, εδώ ένα μνημόνιο ολόφρεσκο, πρώτη φορά αριστερό να ‘ούμε καλέ κύριε».
Πριν από λίγο με πήρε τηλέφωνο βρετανός συνάδελφος, «πάτε για εκλογές», μου λέει και περιμένει. Δώσαμε, δώσαμε… ήθελα να του πω αλλά θα το καταλάβαινε; Μάλλον όχι. Έτσι περιορίστηκα στο …τι να σου πω, πολιτικοί. Τελικά αυτό είναι; Είναι η εξουσία αυτοσκοπός για τους πολιτικούς; Και πώς μπορεί ο Τσίπρας αυτή τη στιγμή να με πείσει για το αντίθετο. Κι αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το αν συμφωνώ με το να γίνουν ή όχι οι εκλογές.
Αλλά ας τα πιάσουμε ένα-ένα. Εκλογές γιατί αυτή η κυβέρνηση, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση, αποδείχτηκε ότι ήταν κυβέρνηση ενός σκοπού και απέτυχε. Απέτυχε γιατί ενώ, εγώ να πιστέψω ότι διαπραγματεύτηκε όπως δεν διαπραγματεύτηκε κανένας μέχρι τώρα, στο τέλος υποχώρησε και μάλιστα υποχώρησε ατάκτως. Αυτό το ατάκτως είναι που καλεί για εκλογές. Υποχώρησε χωρίς να έχει κανένα σχέδιο, υποχώρησε αφήνοντας κενό και περιμένοντας κάποια πράγματα να δουλέψουν σε αυτόματο πιλότο, από μόνα τους δια μαγείας. Υποχώρησε έχοντας χάσει έξη μήνες γιατί ενώ παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις θα μπορούσε να βοηθήσει τους αστέγους και τους πεινασμένους δεν έκανε τίποτα.
Απέτυχε γιατί αν και είχε την υπομονή και την στήριξη ενός ολόκληρου λαού, που στάθηκε δίπλα της ακόμα και στην ήττα, δεν κατάφερε να σηκωθεί στα πόδια της και να πάρει κάποια, έστω λίγα, μέτρα για να βοηθήσει. Όχι μόνο αυτό αλλά και τη στιγμή που αυτός ο λαός την χρειαζόταν πιο πολύ, δήλωσε παραίτηση και εκλογές. Κυρίως γι’ αυτό απέτυχε. Και το βάρος αυτής, της πολύ συγκεκριμένης αποτυχίας, πέφτει προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα.
Ναι, γι’ αυτούς τους λόγους χρειάζονται εκλογές. Το κόμμα που ψήφισαν οι Έλληνες τον Γενάρη και υποστήριξε το 62% πριν από ένα μήνα, δεν υπάρχει πια. Και αυτή τη στιγμή κάτω από αυτές τις πολύ συγκεκριμένες συνθήκες, ουσιαστικά οικονομικής κατοχής, πρέπει οι Έλληνες να αποφασίσουν ποιος θα τους κυβερνάει, όσο μπορεί να κυβερνήσει και δεν είναι απλά εκεί σαν τοποτηρητής για το αν εφαρμόζονται οι οδηγίες.
Αλλά εκλογές δεν γίνονται γι’ αυτούς τους λόγους, έτσι δεν είναι; Γίνονται γιατί ο Αλέξης δεν υποστηρίζεται από το ίδιο του το κόμμα. Δεν είναι ο Λαφαζάνης και η Ζωή ούτε οι αρνητικοί ψήφοι των βουλευτών μέσα στη Βουλή, είναι το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε του ανακοίνωση το τελευταίο μήνα αντιτίθεται στη κυβέρνηση σαν να είναι αντιπολίτευση. Είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ νιώθει προδομένος.
Είπε ο Αλέξης την ώρα που μας ενημέρωνε για τις εκλογές, ότι δεν μπορεί να συνεχίσει χωρίς την υποστήριξη των δικών του στη Βουλή αλλά με την ενίσχυση ή καλύτερα ελεημοσύνη των ψήφων της αντιπολίτευσης. Και το έλεγε δείχνοντας τον Λαφαζάνη και τη Ζωή. Αμ δεν είναι μόνο ο Λαφαζάνης και η Ζωή, Αλέξη. Αν διάβαζες τις ανακοινώσεις του κόμματος σου θα ανακάλυπτες ότι έχεις περιοριστεί στου Μαξίμου. Αλλά τον ευνοεί ένα εκλογικό σύστημα που μόνο δημοκρατία δεν θυμίζει. Αυτό δεν είναι δικιά του ευθύνη αλλά το συντηρεί – άλλη μια αλλαγή που δεν έκανε – γιατί αυτή τη στιγμή τον συμφέρει. Εκλογές με λίστες που θα φέρουν την υπογραφή και πιθανώς την προσωπική επιλογή του προέδρου του κόμματος …χωρίς το κόμμα. Τι είπα στην αρχή; Επιτέλους ο Κιμ Γιόνγκ Ουν δικαιώνεται στην Ελλάδα.
Κι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα θα γίνει ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ποταμάκι. Κι εμείς πελάτες στη λαϊκή αγορά, «περάστε, εδώ το πιο καλό μνημόνιο». Γιατί ιδεολογία δεν υπάρχει πια. Το μόνο που υπάρχει είναι το «εγώ ξέρω τι είναι καλό για σένα» σε συνδυασμό με την εξουσία. Μα αυτό ακριβώς έλεγε και ο διεφθαρμένος ο Σαμαράς και ο γελοίος ο Βενιζέλος. «Εγώ ξέρω τι είναι καλό για σένα». Και το έκαναν μάλιστα κουνώντας και το δάχτυλο. Όπως ακριβώς κάνει ο Αλέξης αυτή τη στιγμή. Κι ας είπε το 62% ΟΧΙ, που ήξερε τι ήταν το καλό γι’ αυτούς.
Ξέρετε σήμερα έχω δυσκολευτεί πολύ να γράψω αυτά που έγραψα. Για να πω την αλήθεια προσπαθούσα να βρω μια δικαιολογία για να το αποφύγω ή καλύτερα αυτό που σκεφτόμουν ήταν να γράψω μια μόνο πρόταση να βάλλω και μια φωτογραφία και να τελειώνω. Η πρόταση που σκεφτόμουν και μάλιστα σκεφτόμουν να είναι με μεγάλα γράμματα, ήταν:
ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΑΛΕΞΗ;
Και η φωτογραφία από τη συγκέντρωση για το ΟΧΙ, με τίποτα γερόντια να χαμογελάνε στο φωτογραφικό φακό.
Το «ΡΕ» Αλέξη, γιατί με έκανες να σου ανοίξω την πόρτα μου. Με έκανες να σε δεχτώ στο σπίτι μου παρόλες τις πικρές εμπειρίες και τα mea culpa του παρελθόντος μου. Να πνίξω ιδεολογικές μου αγκυλώσεις και να πω …για τους Έλληνες ρε γαμώτο. Γιατί η Ελλάδα τόσα χρόνια έχει πάρει πάρα πολλά, ήταν καιρός να πάρουν και οι Έλληνες.
Γιατί λοιπόν ρε Αλέξη;
Για πάνω από έξη μήνες ένωσες όλους τους αριστερούς Αλέξη. Άσε τι έλεγαν το κόμμα-είναι-ένα και μερικοί μούλοι της παραεξουσίας, οι αριστεροί, ακόμα και αυτοί οι γιαλαντζί αριστεροί ή αυτοί οι επαναστάτες του καναπέ, είχαν ενωθεί με αυτούς που ήθελαν την επανάσταση αύριο και πολύ περισσότερο με αυτούς που ήξεραν σώμα και ψυχή τι θα πει «πρώτη φορά αριστερά». Για έξη μήνες περπατούσαν ενωμένοι για το ταν ή επί τας. Και στο τέλος τους έδωσες μια Βάρκιζα καπάκι με μια διάσπαση. Ό,τι πονάει πιο πολύ τους αριστερούς. Όλα με τρεις μέρες διαφορά.
Μέχρι τελευταία στιγμή όλοι πίστευαν ότι δεν μπορεί, κάτι θα σπάσει μέσα σου. Δεν μπορεί να χαρίζεις άλλη μια Βάρκιζα. Το έκανες όμως Αλέξη. Για το καλό μας. Και καλά αυτοί που ξέραν τι σήμαινε η Βάρκιζα και τους είχες χαρίσει στεφάνι στη Καισαριανή την μέρα που έγινες πρωθυπουργός, οι υπόλοιποι; Οι πολλοί που ήταν πρώτη φορά αριστερά; Αυτό μάθανε ότι είναι αριστερά Αλέξη; Η αριστερή ηθική τη διαφωνία την αφαιρεί από τις λίστες, την διαγράφει και μετά την διασπάει;
Μέσα σε λίγες μέρες Αλέξη έκανες τον Μεϊμαράκη, ναι αυτόν τον ψευτόμαγκα της λαϊκής, τον έκανες μάγκα να κουνάει το δάχτυλο και να το παίζει αρχηγός. Έκανες την Φωφό, ναι το τσιράκι του Βενιζέλου, να σου μιλάει για δημοκρατία και τον Ποταμάκη, τον κρυφοφασίστα, να ονειρεύεται υπουργιλίκια.
Τέτοια είναι η βλακεία και η ασχετοσύνη του Μεϊμαράκη που τόλμησε να πει περιγελώντας τη δημοκρατία, ότι θα κρατήσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης – ενώ ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα με αυτή – και τις τρεις μέρες που του δίνει το σύνταγμα, για να σε …τιμωρήσει Αλέξη, για να σε κάνει να γίνεις …άντρας.
Μέσα σε λίγες μέρες Αλέξη, έκανες τη Φωφό που αντιπροσωπεύει το κόμμα που κατέκλεψε την Ελλάδα, που ξεσκίστηκε στις μίζες και τις ρεμούλες, το κόμμα που έπρεπε να έχει μόνο κελιά στις φυλακές του Κορυδαλλού, να σε πει ανίκανο και να ονειρεύεται εξουσία. Το κόμμα που δεν πρέπει να ξαναμπεί στην ελληνική Βουλή.
Έκανες Αλέξη, τον καιροσκόπο, κρυφοφασίστα και όργανο συμφερόντων κρυφών και φανερών, εγχώριων και εισαγόμενων, τον λαϊκιστή Σταύρο Ποταμάκη να ψάχνει με ποιον θα συνεργαστεί για να εξασφαλίσει στα αφεντικά του υπουργιλίκια και αποπληρωμή των γραμματίων που έχει υπογράψει.
Αλλά το χειρότερο Αλέξη είναι ότι είναι πιθανό μετά το 1936 για πρώτη φορά στην Ευρώπη ένα ναζιστικό κόμμα θα πάρει για τρεις μέρες – γιατί να μη κάνει αυτό που θα κάνει και ο πανίβλακας με το μουστάκι; – εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Προέδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Για πρώτη φορά μετά τη Γερμανία και τον Χίτλερ η Ελλάδα όχι απλά δίνει άλλοθι νομιμότητας σε ένα ναζιστικό κόμμα, αλλά το κάνει και ρυθμιστή εξουσίας.
ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΑΛΕΞΗ;
Γιατί φοβήθηκες τη δημοκρατία; Το 62% ήταν μειοψηφία τελικά; Γιατί έκανες δικό μου πρόβλημα ένα εσωκομματικό ΣΟΥ πρόβλημα ή το έκανες γιατί ήξερες ότι με τον πανίβλακα με το μουστάκι, την υστέρο και το Ποταμάκη πάλι στην εξουσία θα βρεθείς; Ή έτσι τουλάχιστον σε βεβαιώνουν οι γλύφτες της αυλής σου; Γιατί τώρα που έγινες εξουσία έχεις και την ανάλογη αυλή. Για την εξουσία λοιπόν;
Για την Ελλάδα κι εσύ Αλέξη, και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ακόμα κι ο Ποταμάκης για την Ελλάδα τα κάνετε όλα, για τον Έλληνα ρε γαμώτο, για τον Έλληνα ρε Αλέξη δεν μπορούσες.
***************************************************************
Ο Άδωνις έχει φάει απαγόρευση να μη μιλάει γιατί φανταζόμουν κάτι τέτοιες στιγμές θα είχε ξεσκιστεί κι αυτός.
***************************************************************
Εσείς του το-κόμμα-είναι-ένα και γενικά κεκκέδες και μούλοι πανηγυρίζετε κουνώντας το δάχτυλο και φωνάζοντας ότι τα λέγατε, τρία πραγματάκια. Πόσο κανίβαλοι και αρπαχτικά είσαστε όταν ένας λαός νιώθει προδομένος εσείς να κουνάτε το δάχτυλο; Το γεγονός ότι εσείς μαζί με τους ναζιστές και τους φασίστες χαίρεστε, δεν σας κάνει να ανησυχείτε; Και τώρα νομίζετε ότι επειδή «δικαιωθήκατε» ήρθε η δικιά σας σειρά να παίξετε εξουσία; Δώσαμε, δώσαμε και δεν το καταλάβατε γιατί όπως πάντα είσασταν απόντες.
***************************************************************
Για όσους αναρωτιούνται ποιος είναι αυτός ο Κιμ Γιόνγκ Ουν που αναφέρω, ας κοιτάξουν προς Βόρεια Κορέα μεριά.
***************************************************************
Γι’ άλλη μια Παρασκευή αιχμάλωτος των εξελίξεων μου κάνει παρέα ο Θάνος Ραφτόπουλος με ένα απελπισμένο σκίτσο.
***************************************************************
Στη φωτογραφία το 62% που θέλεις να ξεχάσεις ρε …Αλέξη!
