γράφει ο Κωνσταντίνος Λυκογιάννης.
Διάβασα στον ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ της Νέας Υόρκης, αναδημοσίευση από τη Καθημερινή, το άρθρο του κ. Αλέξη Παπαχελά, «Εγώ δεν μπλέκω». Στο άρθρο αυτό κάνει μια εύλογη διαπίστωση, ότι λόγω της ποιότητας του σημερινού πολιτικού προσωπικού, οι σοβαροί άνθρωποι δεν θέλουν να ασχοληθούν με τη πολιτική. Και λίγο-πολύ, στο άρθρο του, κατηγορεί τον ψηφοφόρο για αυτό . Ότι διαμαρτύρεται και παραπονιέται για το ήθος των πολιτικών που ο ίδιος εξέλεξε. Διότι, όπως ισχυρίζεται, ο ψηφοφόρος είναι που στέλνει στη Βουλή «τηλεμαϊντανούς» και όχι σεμνούς και καταξιωμένους συμπολίτες μας.
Απορώ. Δεν ξέρει ο συμπαθέστατος κ. Παπαχελάς ότι οι βουλευτές που εκλέγονται στη Βουλή δεν είναι επιλογές του ψηφοφόρου; Ναι, τους ψήφισε, αλλά ποιος τους επέλεξε; Ποιος επέλεξε τους τηλεμαϊντανούς; Μπορεί κάποιος να αυτοκηρυχτεί ή να επιλεγεί σαν υποψήφιος ενός κόμματος, χωρίς την ευλογία του «αρχηγού»; Κανείς. Επομένως το επιχείρημα ότι τι ο λαός τους εξέλεξε και επομένως είναι και υπεύθυνος για τη σημερινή κρίση που διέρχεται η χώρα μας, είναι λάθος. Γιατί το ήθος και ο χαρακτήρας του αντιπροσώπου μας στη Βουλή δεν είναι απόρροια απόφασης του ψηφοφόρου αλλά των αποφάσεων του αρχηγού.
Πότε ο λαός έλαβε μέρος στην επιλογή; Πότε ρωτήθηκε για το καταρτισμό της περιβόητης λίστας; Μήπως έγινε κάποιο τοπικό κομματικό συνέδριο με σκοπό την αξιολόγηση των υποψηφίων του τόπου; Μήπως έγιναν προκριματικές εκλογές; Θέλει δεν θέλει, ο ψηφοφόρος θα πρέπει να γευτεί ό,τι του σερβίρει ο αρχηγός. Στις τοπικές κοινωνίες, όπου οι ψηφοφόροι ξέρουν ποιος είναι ο άξιος, ο τίμιος, ο ηθικός, ο αξιοπρεπής μένουν έξω από τη διαδικασία της κατάρτισης της κομματικής λίστας.
Η άποψη επίσης του αρθρογράφου, ότι ο «σταυρός», αποτελεί ένα ακόμα παράγοντα της ποιότητας του πολιτικού μας προσωπικού, δεν νομίζω πως αντέχει στην έρευνα. Αντιθέτως, θάλεγα δε ότι ο σταυρός είναι η μοναδική ευκαιρία που έχει ο ψηφοφόρος να ψηφίζει πρόσωπο και όχι κόμμα, για να είναι κάπως υπεύθυνος για τη σημερινή συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού.
Το ιδανικό θα ήταν αν (ο σταυρός) συνδυαζόταν με τη δυνατότητα επιλογής των υποψηφίων από τη βάση, από τους ψηφοφόρους, και όχι από τον αρχηγό με κριτήριο πόσο χαμηλά οι υποψήφιοι κάνουν τεμενά. Τότε ο βουλευτής θα γινόταν πραγματικά αντιπρόσωπος του λαού της εκλογικής του περιφέρειας στη Βουλή και όχι αντιπρόσωπος του αρχηγού στην εκλογική του περιφέρεια. Τότε ο καλός θα έμπλεκε με τη πολιτική, ικανοποιώντας έτσι την επιθυμία του να προσφέρει. Η επιλογή είναι ο βασικός παράγοντας για τη καλή ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο.
Αν πρέπει να καταλογίσουμε κάποια ευθύνη στο λαό, είναι ότι δεν διαμαρτύρεται και να απαιτήσει το δικαίωμά του να επιλέγει τους υποψηφίους αντιπροσώπους του. Γιατί ανέχθηκε τους πολιτικούς να αποφασίζουν για αυτόν χωρίς αυτόν. Γιατί έτσι αποδέχεται ότι είναι πολιτικά και διανοητικά ανώριμος και δεν διαθέτει τη ικανότητα να κρίνει και να αξιολογήσει αυτόν που θα αναλάβει την εκπροσώπησή του στη Βουλή. Δεδομένου δε ότι το πολίτευμά μας είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία, πως μπορεί να θεωρηθεί αντιπρόσωπος κάποιος που δεν έχει επιλεγεί από τον ίδιο τον εκπροσωπευόμενο;
Το γεγονός ότι οι σημερινοί ψηφοφόροι έχουν γαλουχηθεί μέσα στη πολιτική ατμόσφαιρα που άφησαν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, των οποίων κανείς δεν μπορoύσε να αμφισβητήσει το θέσφατον, βρίσκουν σαν φυσικό στη «δημοκρατία» ο πρωθυπουργός να έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για όλα. Και όπως φαίνεται, δεν υπάρχει πουθενά στον ορίζοντα η πιθανότητα ότι θα αλλάξει κάτι, ώστε, επιτέλους, η δημοκρατία να λειτουργήσει με το τρόπο που οι πρόγονοί μας την επενόησαν.
