Ο αριθμός παιδιών σε ηλικίες μέχρι 16 ετών που χάνεται καθημερινά είναι τόσο εφιαλτικά μεγάλος που μοιάζει με υπερβολή. Για σταματήστε για ένα λεπτό – σας παρακαλώ χρονομετρήστε το για να καταλάβετε τη σημασία του – και προσπαθήστε να φανταστείτε ότι σε αυτό το λεπτό κάπου σε αυτόν το γαλάζιο πλανήτη με 70% από την επιφάνεια του νερό, 20 παιδιά το πολύ 16 ετών πέθαναν με μερικά από αυτά γιατί δεν μπορούσαν να βρουν ένα ποτήρι καθαρό νερό να ξεδιψάσουν.
30,000 παιδία το πολύ 16 ετών, πεθαίνουν κάθε μέρα κάπου σε αυτό το πλανήτη αδιάφορα χρώματος, οικονομικής κατάστασης, γλώσσας, θρησκείας και ότι άλλο θέλετε, με το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτά να πεθαίνει από την έλλειψη βασικών στοιχείων συμπεριλαμβανόμενου και του νερού.
Ξέρετε όλοι μας βλέπουμε αυτές τις φωτογραφίες στα έντυπα – και μάλιστα τώρα με το ιντερνέτ ακόμα και πιο συχνά – και όλοι μας μετά θα γυρίσουμε σελίδα, θα διαβάσουμε τις τελευταίες δηλώσεις του Άδωνη, για τους δισεκατομμυριούχους συμπατριώτες μας της Ελβετίας και τις δηλώσεις ποδοσφαιρικών μεγαλοπαραγόντων και τα παιδιά που πεθάνουν θα ξεχαστούν αμέσως. Είναι λογικό και το καταλαβαίνω. Είναι και η ανθρώπινη φύση που δεν θέλει να σταματήσει στη μιζέρια, τον εφιάλτη και τη δυστυχία των παιδιών που πεθαίνουν. Αλλά τι γίνεται όταν τα παιδιά αυτά τα βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια;
Για μένα η εμπειρία του Σουδάν είναι μια εμπειρία που δεν θα ξεπεράσω ποτέ μου για πολλούς λόγους. Ένας, ίσως και ο μεγαλύτερος, είναι το ποσό φτηνή είναι η ζωή ενός παιδιού. Έβλεπες παιδάκια να κάθονται μπροστά από τις σκηνές, εμφανώς ταλαιπωρημένα, ξέροντας ότι όταν θα ξαναπερνούσες την επομένη πιθανώς να μην στεκόντουσαν στο ίδιο σημείο αλλά να ήταν νεκρά σε κάποιον από τους εκατοντάδες ομαδικούς και ανώνυμους πολλές φορές, τάφους.
Εδώ δεν υπάρχει κανένας λόγος να σας πω περισσότερα γι αυτή την εμπειρία – τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά – γιατί δυστυχώς οι εικόνες και οι φωτογραφίες μπορούν να ανατυπώσουν και να μεταφέρουν εικόνες αλλά τα συναισθήματα κρατάνε κάτι το μοναδικό που δύσκολα μεταδίδεται.
Έτσι από τότε έχω αφιερώσει εκατοντάδες γραπτά μου σε αυτό το θέμα και πάντα εύχομαι στους δεκάδες που με διαβάζουν να υπάρχει ένας, έστω για ένα δευτερόλεπτο, που να κατάλαβε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο κόσμο και όταν έχει την ευκαιρία να κάνει κάτι. Ακόμα κι αν αυτό το κάτι είναι ένα ποτήρι καθαρό νερό στο ζητιανάκι στη γωνία του δρόμου. Γιατί κάποια από αυτά τα 30,000 παιδιά δεν είναι στο Σουδάν αλλά διπλά μας και πεθάνουν για ακριβώς τους ίδιους λόγους.
Αλλά και πάλι, αν και ξέκλεψα την ευκαιρία, δεν ήταν αυτός ο λόγος που σας γράφω γι αυτή την σειρά ομιλιών με θέμα το νερό. Την τελευταία μέρα των εκδηλώσεων, κεντρικός ομιλητής ένας διπλωμάτης του ΟΗΕ ανακεφαλαιώνει όσα έχουν ειπωθεί και κάνει και μια μικρή ανάλυση βγαλμένη από τις προσωπικές του εμπειρίες στις αποστολές που έχει κάνει σαν αντιπρόσωπος και απεσταλμένος του ΟΗΕ. Δεν θυμάμαι πως ακριβώς το είπε αλλά το νόημα ήταν ότι όπου έχει ιδιωτικοποιηθεί ένα κοινωνικό αγαθό άμεσα αναγκαίο για τους πολίτες – όπως το νερό – το προϊόν έχει γίνει μέσο πολιτικού και κοινωνικού εκβιασμού, εκμετάλλευσης και εκβίασης των πολιτών με εφιαλτικά αποτελέσματα και για τους πολίτες και για το κράτος.
Μάλιστα ο κύριος πρέσβης συμπλήρωσε ότι με κίνδυνο να ακουστεί ανόητα ρομαντικός και ουτοπιστής πιστεύει ότι θα έπρεπε να υπάρξει παγκόσμιος νόμος που να απαγορεύει αυτής της μορφής τις ιδιωτικοποιήσεις. Και φαντάζομαι ότι ο πρέσβης καθώς και οι περισσότεροι συμμετέχοντες παρασυρμένοι από το γενικότερο πνεύμα της εκδήλωσης είχαν στο μυαλό τους το Κονγκό, την Ζιμπάμπουε ή κάποια από τις παρασαχάριες χώρες, αλλά το δικό μου πήγε στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα της κρίσης που όλα ξεπουλιούνται σε τιμές ευκαιρίας, την ίδια ακριβώς ώρα ιδιωτικές επιχειρήσεις χρηματοδοτούνται για να επαναλάβουν λάθη που έκαναν και οδήγησαν στη κρίση. Και ναι, σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και το νερό.
Όσο σχιζοφρενικό και αν ακούγεται μεγαλώνοντας δυο πράγματα έχουν αυξηθεί μέσα μου, ο κυνισμός μου και ο ανόητος ρομαντισμός μου. Θα ήθελα πολύ ένα κόσμο χωρίς σύνορα και διαφορές, με όλα τα αναγκαία σε άμεση πρόσβαση από όλους αλλά την ίδια στιγμή ζω σε αυτό το κόσμο που τα σύνορα, τα συμφέροντα και η γεωπολιτική έχουν σημασία. Πριν από λίγο περισσότερο από μια δεκαετία παραλίγο να γίνει παγκόσμιος πόλεμος για μια χώρα κατασκευασμένη από τους Εγγλέζους με μόνη προσφορά στη παγκόσμια κοινωνία την παραγωγή πετρελαίου. Την ίδια περίοδο μια άλλη χώρα συνέχιζε να υποφέρει κατοχή και διαμελισμό γιατί μόνο στη παγκόσμια ιστορία είχε να προσφέρει. Και μάλιστα η εμμονή της να συνεχίζει την πορεία της, παρόλη τη κατοχή ενός κομματιού της και την αξιοπρέπεια που δείχνει, τιμωρήθηκε και με τον πιο σκληρό τρόπο τώρα τελευταία από τους εταίρους της. Έχετε συναίσθηση πόσα παιχνίδια παίζει η Τουρκία στη Μέση Ανατολή με τον Ευφράτη και το νερό; Δυστυχώς σε αυτό το κόσμο ζούμε.
Σε αυτό το κόσμο λοιπόν πρέπει να διαφυλαχτούν και να προφυλαχτούν μια σειρά από προϊόντα και αγαθά που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν κοινωνικά και εθνικά απαραίτητα. Το νερό, τα νοσοκομεία, η εκπαίδευση είναι κοινωνικά αγαθά. Ο χερσαίος και υποθαλάσσιος πλούτος, οι επικοινωνίες, το ηλεκτρικό, η αμυντική βιομηχανία είναι εθνικά αγαθά που μεταφράζονται και σε κοινωνικά αγαθά.
Για σκεφτείτε για λίγο τη Νορβηγία. Αυτή η χώρα χάρις στο σωστό διαμοιρασμό από τις κυβερνήσεις της – αδιάφορα ιδεολογικής τοποθέτησης μιας και πρόκειται για εθνική πολιτική εθνικού προϊόντος – των κερδών από το πετρέλαιο της Βόρειας Θάλασσας έχει εξασφαλίσει την αξιοπρεπή επιβίωση του νορβηγικού κράτους κάτω από όλες τις συνθήκες και διεθνείς οικονομικές κρίσεις για τι επόμενες τέσσερεις γενεές.
Ξέρετε ποιο είναι το εξωτερικό χρέος της Νορβηγίας; Θα σας σοκάρω. 141% του ΑΕΠ. Λίγο υψηλότερο από το Ελληνικό χρέος όταν άρχισε η κρίση και μιλούσαμε για χρεοκοπία. Ξέρετε με τι επιτόκιο συνεχίζει να δανείζεται η Νορβηγία; Το ίδιο με τη Φιλανδία και τη Γερμανία, κάτι γύρω στο 0,3%. Η αμυντική βιομηχανία της Νορβηγίας, η κρατική αμυντική βιομηχανία της Νορβηγίας, εξαγάγει οχήματα μεταφοράς και τυφέκια, το κρατικό νερό δεν έχει κάνει αύξηση τα τελευταία είκοσι χρόνια, παρόλη την εισβολή της κατακόκκινης εγγλέζικης εταιρίας τηλεφωνίας η κρατική κυριαρχεί και αυτά είναι λίγα από τα δεκάδες παραδείγματα κρατικής επέμβασης στα κοινωνικά και εθνικά αγαθά της σκανδιναβικής χώρας.
Τώρα ξέρετε γιατί η Νορβηγία του 141% εξωτερικού χρέους δεν έχει πτωχεύσει και δεν έχει ζητήσει ελεημοσύνη από το ΔΝΤ; Γιατί εμπνέει σταθερότητα. Γιατί υπάρχει εθνική πολιτική με προτεραιότητα τους πολίτες της. Εθνική πολιτική ανεξάρτητη χρόνου και πολιτικών διαφόρων των κυβερνόντων της. Εθνική πολιτική αδέσμευτη και έτοιμη να θυσιάσει σειρήνες για το καλό των πολιτών της. Πριν από μια δεκαετία περίπου έζησα από μέσα τις τρομακτικές πιέσεις που δέχτηκε η Νορβηγία και οι πολίτες της για να γίνουν μέλη της ΕΕ. Πιέσεις που έκαναν αυτές που δεχτήκαν οι έλληνες να μην ψηφίσουν τα αντιμνημονιακά κόμματα πριν από δυο χρόνια να φαίνονται αστείες. Έφτασαν στο σημείο να τους απειλούν ότι αν δεν βάλουν Βρετανούς, Γερμανούς και Γάλλους χωροφυλακές στα πετρέλαια, θα τα κλέψουν οι αμερικανοί. Αυτά που ακουστήκαν από τα παπαγαλάκια τους – υπάρχει αυτό το είδος παντού – ήταν ανατριχιαστικά. Το 65% των Νορβηγών συνεχίζει να αρνείται την είσοδο της Νορβηγίας στην ΕΕ. Συνεχίζει να έχει υπό κρατικό έλεγχο νερό, επικοινωνίες, υγεία, εκπαίδευση, αμυντική βιομηχανία, κ.α.
Εγώ δεν σας λέω να γίνουμε νορβηγοί – αυτό είναι αδύνατο – αλλά ας μάθουμε και κάτι από αυτούς. Ας υπερασπιστούμε τα κοινωνικά και εθνικά μας αγαθά για το καλό της συνεχείας μας σαν έθνος και κοινωνία. Κι ας μην περιορίζουμε την υπεράσπιση του κοινωνικού και εθνικού μας πλούτου στην υπεράσπιση της διδαχής των θρησκευτικών και των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία.
Αυτό που κάνει αυτή τη στιγμή η ελληνική κυβέρνηση, να ξεπουλάει, ακόμα και με το τρικ της πτώχευσης, εθνικά αγαθά με κοινωνική και εθνική σημασία είναι εγκληματικό με ανεξέλικτα αποτελέσματα για το μέλλον αυτού του έθνους και της ελληνικής κοινωνίας. Και όπως είπε και ο πρέσβης μεταβάλει ένα κοινωνικό αγαθό σε προϊόν εκβίασης και πίεσης προς του πολίτες και τη χώρα.
*********************************************************
Τις τελευταίες μέρες με έχει χτυπήσει αλύπητα η γρίπη με πυρετό αλλά σήμερα που άρχισα να νιώθω λίγο καλύτερα αποφάσισα να δω τι έχει στη τηλεόραση. Κι όπως ήμουν ζαλισμένος από τον πυρετό και το βήχα δεν θα πιστέψετε ποιος εμφανίστηκε στην οθόνη μεγαλόπρεπα να μιλεί για τη δημοκρατία. Ο Γεωργικής, μάλιστα ο Γιωργάκης. Καλεσμένος σε ένα φόρουμ για τη δημοκρατία και στη επέτειο της δολοφονίας της Σουηδής υπουργού εξωτερικών πριν από μερικά χρόνια, παρέα με τη σουηδή πριγκίπισσα ο Γιωργάκης έδινε μαθήματα. Έκλεισα την τηλεόραση προτιμώντας τον πυρετό μου.
*********************************************************
Αντωνάκη, κατάλαβες τι προσπαθώ να πω η το μυαλό σου πήγε στο Σουδάν και ξέχασε πόσοι διψάνε στην Ελλάδα;
*********************************************************
Καψή, πας κάηκες κακομοίρη μου. Κάψα που σε βρήκε έτσι που τα έκαψες και καμένη τηλεόραση θα αφήσεις καψερέ μου
