Έβγαλε που λέτε βιβλίο ο Κουφοντίνας και έχει πέσει πανικός παντού. Με τόση διαφήμιση που έχει πάρει αυτό το βιβλίο θα γίνει best seller ακόμα και στους New York Times. Αλλά πρώτα τα σημαντικά. Όπως και φαντάζεστε το βιβλίο δεν έχει φτάσει στα χέρια μου και όπως φαντάζομαι με δυσκολία θα φτάσει στη Σκανδιναβία. Έτσι δεν μπορώ να γράψω τίποτα για το ίδιο το βιβλίο, μιας και αυτά που έχω διαβάσει είναι επιλεκτικές αναδημοσιεύσεις στο ιντερνέτ. Αλλά μπορώ να γράψω για αυτά που γραφτήκαν και ειπώθηκαν από σχετικούς και άσχετους.
Λοιπόν η όλη ιστορία μου θυμίζει από όλες τις πλευρές της μια ελληνική παροιμία που την ξέρουμε και χρησιμοποιούμε τακτικά όλοι μας. Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια. Και το βιβλίο του Κουφοντίνα έχει γίνει η αφορμή να γεμίσει η Ελλάδα κρεμαστάρια.
Πάμε από την αρχή. Σε όλη την ιστορία των βιβλίων υπάρχουν βιβλία γραμμένα από κάποιους που ήταν στη φυλακή. Ο Θερβάντες έγραψε τον περίφημο «Δον Κιχώτη» στη φυλακή, ο Όσκαρ Γουάϊλντ έγραψε το «De Profundis» στη φυλακή, ο γνωστός Βρετανός συγγραφέας και βουλευτής του κόμματος των συντηρητικών – για να πάμε και σε πιο σύγχρονους – Τζέφρεϋ Αρτσερ, έγραψε στη φυλακή το «Ημερολόγιο της φυλακής».
Στη φυλακή όμως έγραψε το «Αγών μου» και ο Χίτλερ. Το κλασσικό πια βιβλίο «Το κελί 2455» το έγραψε ο Κάριλ Τσέσμαν – ένας κατά συρροή δολοφόνος – πριν την εκτέλεση του στα τέλη του ’50, περιγράφοντας με τον πιο ωμό τρόπο τις δολοφονίες του. Η Τζούντιθ Τάννενμπω έγραψε και κατάφερε να βρει έκδοτη σε συλλογές ποιημάτων κατά τη διάρκεια της φυλάκισης της για φόνους.
Άρα η έκδοση ενός βιβλίου από ένα φυλακισμένο, ακόμα και με τις πιο βαριές κατηγορίες, δεν είναι ούτε παράξενο ούτε πρωτοπόρο. Απεναντίας κάθε χρόνο βγαίνουν δεκάδες τέτοια βιβλία σε όλο το κόσμο. Γιατί; Για ένα πολύ απλό λόγο, γιατί πουλάνε.
Και για το «De Profundis» ή το «Δον Κιχώτη» υπάρχει η λογική μιας και οι καταδικασμένοι συγγράφεις είχαν καταδικαστεί μόνο για τη διαφορετικότητα τους από την εποχή τους ή ήταν αθώοι θύματα διεφθαρμένων κατεστημένων. Για τους εγκληματίες υπάρχει διαφορετικά γιατί. Γιατί με μια διεστραμμένη αίσθηση κλειδαρότρυπας στις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης – όπως ακριβώς παρακολουθώντας κάποια από τα reality shows που καταρρακώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια – πολλοί αγοράζουν αυτά τα βιβλία.
Έτσι λοιπόν μην απορείτε που βρέθηκε εκδοτικός οίκος να εκδώσει το βιβλίο του Κουφοντίνα. Υπάρχει κοινό που θα το αγοράσει και υπάρχει και κέρδος. Και τώρα ειδικά με τόση διαφήμιση, θα ξεσκιστούν να το πάρουν. Όσο για όλους τους υπόλοιπους που φωνάζουν ότι αν το είχε πάει ο Κουφοντίνας σε αυτούς δεν θα είχαν δεχτεί να το εκδώσουν, αυτοί ανήκουν σε αυτούς που τα κάνουν κρεμαστάρια. Όλες οι εφημερίδες και τα περιοδικά ακόμα και τηλεοπτικά ή ραδιοφωνικά προγράμματα ξεσκίζονται από την αρχή για μια συνέντευξη από τον Κουφοντίνα και τα άλλα τα παιδιά, ακόμα κι από το τηλέφωνο της φυλακής. Και όταν το καταφέρνουν το κάνουν πρωτοσέλιδο με τεράστιο τίτλο. Άρα αυτά τα, εγώ δεν θα έκδιδα ποτέ βιβλίο ενός δολοφόνου, είναι υποκρισία και ζήλια γι αυτόν που τους πρόλαβε και πιθανότατα τους έφαγε κομμάτι από τη πίττα του κέρδους.
Τώρα γιατί έγραψε αυτό το βιβλίο ο Κουφοντίνας. Αυτά που άκουσα περί απολογίας, αμετανόητος κλπ μου φαίνονται πάλι σαν κρεμαστάρια. Αν ο Κουφοντίνας έγραφε απολογία θα σήμαινε ότι αποτάσσεται από την στάση του πολίτικου κρατουμένου που κρατάει μέχρι τώρα. Άρα θα καταρριπτόταν όλη του η υπεράσπιση που έχει σκοπό να χρησιμοποιήσει και στο μέλλον όταν θα ζητήσει να βγει από τη φυλακή νωρίτερα από το πέρας της ποινής του. Άρα έγραψε ένα βιβλίο χωρίς να λέει τίποτα διαφορετικό από αυτά που είπε στο δικαστήριο και στις συνεντεύξεις του, πάντα κρύβοντας ονόματα και σημαντικά στοιχεία – για να τονώσει και τονίσει το απαραίτητο μυστήριο – και έδωσε και μια προσωπική χροιά για να δείξει ότι κι αυτός είναι ένας καθημερινός άνθρωπος. Γιατί; Επειδή από ότι φαίνεται είναι έξυπνος, τουλάχιστον σε καπιταλιστικά επιχειρηματικό επίπεδο, και αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει ένα κοινό – πιθανώς μεγάλο – που θέλει να ρίξει μια ματιά από τη κλειδαρότρυπα στη ζωή ενός τρομοκράτη, κατάλαβε ότι υπάρχει κονόμα. Αρπαχτή με άλλα λόγια. Τελεία.
Αυτό όμως που εμένα με ψιλό-ξενισε ήταν στο εξώφυλλο που είδα σε φωτογραφίες. Άλλος ένας που ιδιοποιείται την Εθνική Αντίσταση και το Πολυτεχνείο. Και δεν φταίει ούτε ο Κουφοντίνας ούτε ο σχεδιαστής/γραφίστας γι αυτό. Στη Ελλάδα χρόνια τώρα όλο και κάποιος ιδιοποιείται εθνικά σύμβολα και έννοιες. Εθνική αντίσταση σημαίνει ότι συμμετείχαν έλληνες και όχι αριστεροί οι δεξιοί. Υπήρχαν δεξιοί με τον Άρη Βελουχιώτη, υπήρχαν αριστεροί με τον Ζέρβα. Ο εχθρός ήταν ένας και κοινός και ο στόχος το ίδιο ένας και κοινός. Το τι έγινε μετά είναι άλλη ιστορία που υπεύθυνοι υπάρχουν και στις δυο πλευρές αλλά τη περίοδο της κατοχής και μάλιστα τη περίοδο που ιστορικά οριοθετείται η Εθνική αντίσταση υπήρχαν έλληνες και υπήρχε και κατακτητής εχθρός με στρατό κατοχής που τον πολεμούσαν και του αντιστεκόντουσαν. Αυτά τα ξεκαθαρίσαμε και τα αφήσαμε πίσω μας από τη δεκαετία του 80 και δεν μπορεί κανένας Κουφοντίνας να τα επαναφέρει.
Αλλά σε μια εποχή που κάποιοι προσπαθούν απεγνωσμένα να ξαναφέρουν διχαστικά συναισθήματα, μόνιμα προβοκάροντας (ονόματα δε λέμε γιατί θα μας κατηγορήσει με γκαζάκια, αλλά όλοι ξέρουμε για ποιους μιλάμε) τότε ακόμα και οι Κουφοντίνες δικαιολογούνται να παίζουν παιχνίδια με εξώφυλλα.
Όσο για την ημερομηνία και την εικόνα του Πολυτεχνείου, θα με συγχωρήσουν κάποιοι που θα συγχυστούν τώρα αλλά σαράντα χρόνια τώρα έχω σιχαθεί με τη καπήλευση που γίνεται σε κάτι που ακόμα κι εγώ έχω προσωπικές αναμνήσεις και άνθρωπο του κλειστού μου οικογενειακού μου περιβάλλοντος που το έζησε από μέσα. Και μάλιστα πέθανε χωρίς ποτέ της να ζητήσει αναγνώριση, αποζημίωση η ότι άλλο, γιατί θεωρούσε ότι ήταν υποχρέωση της να είναι μέσα από τα κάγκελα εκείνες τις τρεις μέρες. Και δεν ήταν ούτε ΠΑΚ ούτε ΚΚΕ η ΕΚΚΕ και δεν ξέρω τι άλλο, για σους είναι έτοιμοι να βάλουν ταμπέλες η να καπελώσουν. Και αυτή η καπήλευση – ακόμα και ο σιχαμένος ο Τσοχατζόπουλος θεωρεί τον εαυτό του παιδί του Πολυτεχνείου – από όλες τις πλευρές, δείχνει ανυπαρξία σεβασμού γι αυτούς που πέθαναν και βασανιστήκαν στο Πολυτεχνείο. Και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την Εθνική αντίσταση.
Το Πολυτεχνείο και η Εθνική αντίσταση δεν είναι ούτε τσιφλίκι ούτε οικόπεδο κανενός, ανήκει σε όλους μας και κάποια στιγμή αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας.
Τώρα είπαμε τσιφλίκι και κόντεψε να τα πάρει το ποτάμι τα πάντα όλα. Άκουσα με προσοχή, πάντα ιντερνετικά, τα όσα είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης στη συνέντευξη του παρουσίαση του κόμματος του. Εγώ έδειξα προσοχή, αυτός πρόσεχε τι έλεγε; Η γιαγιά μου είχε μια έκφραση γι αυτές τις περιπτώσεις. Άρτσι μπούρτζι και λουλάς.
Και αριστερός και κεντρώος και να κλέψουμε και κάτι από τους νεοφιλελευθέρους. Στο ενδιάμεσο να φάμε και κανένα σουβλάκι. Εγώ δεν κατάλαβα γιατί δεν συμπράττει με τον Βενιζέλο. Αυτοί και οι δυο τους είναι όπως τους πάει το ποτάμι, αρκεί να επιπλέουν. Σαν τους φελλούς. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πριν το κοκοράκι με το μικρό πουλάκι λαλήσει τρεις, να σου και έρευνα αγοράς και να τους δίνει και 6%. Σιγά ρε ποταμάκι, στο τέλος θα βγεις και ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός. Όσο για σας μες τις έρευνες, εσείς πια το έχετε βαλτώσει τα πράγμα στη κομπίνα. Τρεις μέρες κόμμα και βρήκε και μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους! Σιγά ρε ποταμάκια!
Αλλά εκεί που είχε πλάκα η έρευνα ήταν που έδινε στο ΠΑΣΟΚ 4%. Λίγο ακόμα να προσπαθήσει ο Βενιζέλος και το ΠΑΣΟΚ ούτε στη Βουλή δεν θα μπει και θα μείνει και η Ξενογιανακοπούλου (φτου σου σκουληκομυρμηγκότρυπα) άνεργη και τι θα κάνει η κοπέλα που δεν ξέρει και να σιδερώνει. Έχει σταθεί ο Βενιζέλος πάνω από το ποταμάκι και κάνει κομματάκια τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ μπας και τον βάλει ο Αντωνάκης σε κανένα επικρατείας. Για όσους τον βλέπουν, λέει ότι ταΐζει τα ψάρια! Εδώ κάνω έμμεση διαφήμιση στο σκίτσο του φίλου μου του Θάνου, που για άλλη μια Παρασκευή με συντροφεύει.
Αυτός ο άνθρωπος που λέτε, ο Βενιζέλος ντε, είναι ο Έλληνας υπουργός εξωτερικών, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και μάλιστα μιας και προεδρεύουμε της ΕΕ, προεδρεύει των υπουργών εξωτερικών όλης της Ευρώπης. Μάλιστα κύριε! Αυτός λοιπόν που τα δημοκρατικά του ένστικτα θέλουν το ΣΥΡΙΖΑ στην ιδία ζυγαριά με τη Χρυσή Αυγή πήγε στο Κίεβο σαν αντιπρόσωπος της προεδρεύουσας χώρας την ΕΕ και δεν σταμάτησε να φλερτάρει τον αρχιφασίστα ναζιστή, υπουργό ασφάλειας της Ουκρανίας. Να οι αγκαλιές, και να οι φωτογραφίες και να τα χαμογέλα και να η υποστήριξη.
Αυτόν που πριν από μερικές μέρες ήθελε να απαγορεύσει την ελληνική γλωσσά από 100,000 έλληνες που ζουν στην Ουκρανία. Αυτόν που πριν από λίγο καιρό ήθελε να γίνει νόμος που θα απαγορεύει σε μειονότητες (εδώ κολλάνε και οι ελληνόφωνοι), εβραίους, τσιγγάνους, αριστερούς και δεν ξέρω τι άλλο να συμμετέχουν σε οπουδήποτε δημόσια υπηρεσία. Αυτόν που διοικεί ένοπλες παραστρατιωτικές ομάδες που τρομοκρατούν, βασανίζουν και δολοφονούν όποιον δεν συμφωνεί με τα υψηλά ιδεώδη του …Χίτλερ. Αλλά πες μου ποιος κυβερνάει για να σου πω ποιον έχει υπουργό εξωτερικών.
Κατά τα άλλα αυτός που κυβερνάει, διαπραγματεύεται αυτή τη περίοδο. Μάλιστα, διαπραγματεύεται το πλεόνασμα ο πλεονέχτης. Και έχει βάλει αρχιδι-α-πραγματευτή, τον Άδωνι. Κι αν οι υπάλληλοι της τρόικας παίζουν το βιολί τους, ο Άδωνις κάνει το σαλαμάκι που χορεύει με το δισκάκι γύρω τους ζητιανεύοντας. Ξέρετε τι με ενοχλεί περισσότερο; Αν βλέπουν αυτόν και κρίνουν εμάς τους υπόλοιπους τότε δεν μας σώζει τίποτα απολύτως. Αυτοί θα νομίζουν ότι μας βαράνε και εμείς θέλουμε κι άλλο.
Είχα σκοπό να γράψω ότι ας σοβαρευτούμε τώρα, άλλα πώς να σοβαρευτείς με τον Άδωνι. Αυτός έχει χάσει πια τον έλεγχο του τι λέει και τι κάνει. Θυμάστε εκείνη την ιστορία με κάποια Έφη Θώδη; Να κάτι τέτοιο μου φέρνει ο Άδωνις τώρα τελευταία. Μήπως σε κάποια από τις ερχόμενες επισκέψεις του εφόδους στα νοσοκομεία αντί για το άσπρο πουκάμισο με τα μανικετόκουμπα να φορέσει εκείνο το άλλο με τα μακριά μανίκια; Θα του πηγαίνει κι ολας με τη λεβεντοκορμάρα του.
Μιας και λέμε για τον Άδωνι, τι έγινε; Τσαντίστηκε λέει ο εγκληματίας ΧΑυγήτης Λαγός γιατί τον είπε ο Άδωνις παιδεραστή; Αυτό μου θύμισε ένα ανέκδοτο. Σε ένα μπαρ λέει ο ένας θαμώνας στον άλλο, «ρε μλακα, δώσε μου τη μπίρα.» και απαντάει ο άλλος έτοιμος να του ορμήξει, «ποιον είπες ρε, ρε;». Ο γελοίος και αχρείος τσακώνονται. Α, ρε Ελλάδα που κατάντησες!!!
Και μιας και φτάσαμε στα κατάντια, θα σας εκπλήξω. Θα μιλήσω στο τέλος για ποδόσφαιρο. Δεν το συνηθίζω μιας και όπου και να γράφω χρόνια τώρα, σε όποιο έντυπο πάντα αναφέρομαι σε θέματα πολιτικά, κοινωνικά και τέχνης, άλλωστε σε αυτά ειδικεύομαι. Αλλά τη εβδομάδα που πέρασε ένα ποδοσφαιρικό γεγονός αγγίζει και την πολιτική και την κοινωνία. Ένας προπονητής κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα σε πανελλήνια μετάδοση και παγκόσμια ανταπόκριση, έφαγε ένα ποτήρι γεμάτο αναψυκτικό στο πρόσωπο. Και να έχεις κρατήσει , που όλοι μας έχουμε κρατήσει, ένα ποτήρι ακόμα και πλαστικό με αναψυκτικό, ξέρουμε ότι το βάρος του δεν είναι αμελητέο, πολύ περισσότερο όταν έρχεται με δύναμη. Ο άνθρωπος έπεσε στα τέσσερα και αφού περιποιήθηκαν το τραύμα του συνεχίστηκε ο αγώνας. Χωρίς να πει κανείς κουβέντα.
Σε μια κοινωνία με αξιοπρέπεια και σε μια πολιτεία με σεβασμό στους πολίτες της αυτός που πέταξε το ποτήρι έπρεπε να συλληφθεί επί τόπου, ακόμα και από τους παριστάμενους φιλάθλους και να παραδοθεί στη δικαιοσύνη για να τιμωρηθεί παραδειγματικά μιας και δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο σε ελληνικό γήπεδο. Συν ότι ο αγώνας θα έρεπε να έχει διακοπεί. Δεν συνέβη.
Αλλά όχι απλά δεν συνέβη τίποτα, αλλά και δυο μέρες μετά η διοίκηση της ομάδας που είναι υπεύθυνη για το γήπεδο και τους φιλάθλους που παρακολουθούσαν τον αγώνα, έβγαλε ανακοίνωση αφήνοντας υπονοούμενα για «θέατρο» του προπονητή και για υποκινούμενα επεισόδια σε ένα γήπεδο που υπήρχαν φίλαθλοι μόνο της γηπεδούχου ομάδος. Σε μια αξιοπρεπή κοινωνία, σε ένα κράτος νομιμότητας και σεβασμού προς τους πολίτες του αυτή η διοίκηση και ειδικά ο πρόεδρος της ομάδας που κρύβεται πίσω από τέτοιες ανακοινώσεις θα έπρεπε και μόνο με όσα αναφέρει αυτή η ανακοίνωση να καταδικαστεί ισόβια με αποκλεισμό από κάθε αθλητική δραστηριότητα και απαγόρευση ενασχόλησης με κάθε τι που έχει σχέση με το κοινωνικό σύνολο.
Αυτός ο κύριος θα έπρεπε να είναι με τον Λαγό στο ίδιο κελί, για υποκίνηση χουλιγκανισμού και εγκληματικών ενεργειών και όχι να τρώει παϊδάκια σε κανένα λιμανάκι δίπλα στο ποταμάκι. Αλλά από ότι φαίνεται στην Ελλάδα του πλεονάσματος τα «φίλαθλα» ψηφουλάκια αγοράζουν και ασυλία σαν την κάρτα «έξω από τη φυλακή» της μονόπολης.
Αλλά είπαμε, στην Ελλάδα του σήμερα, του Αντωνάκη, του Βαγγελάκη και του Θεοδωράκη, άρτσι μπούρτσι και λουλάς!
****************************************************************
Να σας πω, τώρα που μάθατε τα γενέθλια μου, μη ξεχάσετε όταν έρθει η ώρα να μου ευχηθείτε. Το παράπονο μου όταν ήμουν παιδί ήταν ότι κανένας δεν ερχόταν στα γενέθλια μου γιατί Αυγουστιάτικα όλοι ήταν διακοπές και μετά όταν γυρνούσαν το ξέχναγαν, γι αυτό φροντίστε!!!
****************************************************************
Αντωνάκη τι κάνεις; Πάει και η Κριμαία Αντωνάκη μας. Μα κανείς δεν σε παίρνει στα σοβαρά; Τι πρόεδρος είσαι εσύ;
****************************************************************
Εσύ με το τσεκούρι, τι θα γίνει θα το πάρει το ποτάμι;
****************************************************************
Καψή, έχω ιδέα, στις επόμενες εκλογές να κατεβείς με το ποτάμι. Συνάδελφος ο Σταύρος κάπου θα σε βολέψει, όλο και κάτι θα σου δώσει να κάψεις.
****************************************************************
Σταύρο, κανό ξέρεις; Τα λόγια της πλώρης, το έχεις διαβάσει; Ο γέρος και το ποτάμι; Από καγιάκ πως πάμε;
****************************************************************
Ρε, κάποιος να μαζέψει αυτόν τον Άδωνι δεν υπάρχει;
****************************************************************
Για άλλη μια Παρασκευή το κείμενο το συντροφεύουν σκίτσα του ταλαντούχου Θάνου Ραφτόπουλου.
****************************************************************
Στη φωτό σκίτσο του Βαγγέλα, του υπουργού ντε, του αντιπρόεδρου!!! Του κολλητού Ουκρανών καθαρμάτων, φασιστών, ναζιστών και λοιπών σοσιαλιστικών-κατι δυνάμεων.
