Στην ουσία δεν υπάρχει καμία πρόταση αναπτυξιακή πέρα από Κοιν.Σ.Επ, συλλογικότητες και υπέρμετρη φορολογία. Αντιλαμβάνονται την ανάπτυξη μόνο δια της φορολογίας και μέσα από τα ψίχουλα χρηματοδότησης του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα. Αναγγέλλουν φοροελαφρύνσεις σε βάθος 5ετίας, για όσους αντέξουν βέβαια, όταν η λιτότητα που όρισαν μέχρι το ΄22 ξεπερνά κάθε όριο. Για την Αριστερά οι μικρομεσαίοι, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι πολίτες είναι μόνο φορολογικά όντα, χωρίς δικαιώματα και χωρίς καμία αξία.
Η πρόσφατη ομολογία του Τσακαλώτου σε εκδήλωση στον Πειραιά “θέλουμε τους φόρους αυτούς … για την παιδεία, την υγεία και την ανάπτυξη” καταδεικνύει απερίφραστα τα πιστεύω τους. Αν οι πολίτες βλέπουν παιδεία, υγεία και ανάπτυξη, περισσότερο με πολιτικό τσαρλατανισμό έχει να κάνει αυτό, παρά με πολιτική ορθότητα. Από τους 20.000 διορισμούς του αλησμόνητου Φίλη το ΄15, πάμε για το ΄19 και βλέπουμε, την ώρα που βολεύουν χιλιάδες συμβασιούχους. Τι και αν τα σχολεία χωρίς τους “αιώνιους” αναπληρωτές δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Οι γυρολόγοι να είναι καλά. Ανήθικη ομηρεία ενόψει εκλογών.
Στην υγεία “η επιβάρυνση υπερβαίνει το 25% και προσεγγίζει το 30%, αν συνυπολογίσουμε το 1 ευρώ ανά συνταγή και την διαφορά ασφαλιστικής λιανικής τιμής” σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπ. Υγείας. Αν μάλιστα κανείς επιλέξει πρωτότυπο φάρμακο τότε η επιβάρυνση εκτοξεύεται, με τους άμοιρους φαρμακοποιούς να προσπαθούνε να εξηγήσουν … τα ανεξήγητα και το τεφτέρι να παίρνει φωτιά.
Όσο για την ανάπτυξη, αρκεί να τονιστούν τα δραματικά στοιχεία της Α.Α.Δ.Ε. όπου πάνω από 4 εκατ. πολίτες οφείλουν στο δημόσιο, ενώ το 54,1% χρωστά ποσό μικρότερο των 500 ευρώ. Η φοροεξάντληση είναι εμφανής. Οι κατασχέσεις πάνε σύννεφο, έχει δεν έχει κανείς.
Στην πόλη μας οι δικαιούχοι του προγράμματος ΤΕΒΑ αυγάτισαν. Για τέτοια ανάπτυξη γίνεται λόγος. Επιδοματική και μόνο. Οι προσδιορισμοί που της αποδίδουν, δίκαιη, βιώσιμη κ.λπ. τονίζουν απλά την αποτυχία της πραγμάτωσής της. Άλλωστε το ΄17 εξαιτίας της υπερφορολόγησης και της έλλειψης μεταρρυθμίσεων ματώσαμε για ανάπτυξη 1,4%, μικρότερη από το αρχικό 2,7% της κυβέρνησης.
Σκεφτείτε πως για κάθε απόδειξη που εκδίδεται το 55% και πλέον αυτής, πηγαίνει στο κράτος. Κέρδος, επένδυση, αποταμίευση; Τι μένει; Κατάσταση to be or not to be δηλαδή. Την αναπτυξιακή πολιτική, ενισχύουν το ΄19 οι περικοπές στις συντάξεις και η μείωση του αφορολόγητου, για επιπλέον αναπτυξιακή υπεραπόδωση. Ούτε στη χρυσή εποχή του Περικλή τέτοια ανάπτυξη. Η κοινωνική ακηδία που εμφανίζεται σήμερα επιβεβαιώνει πως ο συλλογική οργή των πολιτών οδηγεί σε οριστική αλλαγή στο πολιτικό περιβάλλον. Το πλήρωμα του χρόνου έρχεται.
