γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Είναι πραγματικά άξιο απορίας για μια σειρά προσώπων, το πώς και με ποια ηθική πολιτεύονται, όταν τη μια παραδέχονται πως αυταπατώνται, την άλλη πως λυπούνται για τα παθήματα των άλλων που οι ίδιοι προκάλεσαν και άλλοτε πάλι ψηφίζουν μέτρα και κατόπιν κλαίγονται.
Οι πολίτες αδυνατούν να συλλάβουν τις ψυχοπαθολογικές μεταμορφώσεις τους, την αδέσμευτη ενημέρωση που απέτυχε, τη “φιλάνθρωπη” δημιουργία της κόλασης στη Μόρια, για την οποία δημαγωγικά οδύρονται για ανθρωπισμό και δικαιώματα, που τα πολιτικά τους γκουλάγκ δεν επιτρέπουν. Εκείνοι οι οποίοι μέμφονταν τη Δύση γενικά και αόριστα και κατόπιν εκλιπαρούσαν γονυπετείς για βοήθεια. Αυτοί που υποθήκευσαν για 99 χρόνια τη δημόσια περιουσία και αρνούνται τώρα για τις σχεδιαζόμενες ιδιωτικοποιήσεις. Υιοθετώντας μάλιστα σοβιετική μεθοδολογία, πρώτα ενέταξαν την περιουσία του δημοσίου στο ΤΑΙΠΕΔ και μετά αποφάσισαν το ξεπούλημά της. Μη κινηθεί κάτι εκτός ελέγχου… Η δε συμμετοχή τους σε απεργίες είναι το λιγότερο υποκριτική, όταν επί των ημερών τους απαξίωσαν τη ΓΕΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Οι αντιφάσεις τους ατελείωτες. Η πλειονότητα αυτών ιδεολογικοπολιτικά εντοπίζεται στη ζώνη του λυκόφωτος, της ασάφειας, της ιδεοληψίας και της ανερυθρίαστης ραδιουργίας. Όραμά τους η “ισότητα του αποτελέσματος”, η ισοπέδωση δηλαδή των πάντων.
Έτσι, μετά την αποτυχία της προπαγάνδας του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, της δημιουργίας προλεταριακής κουλτούρας δια των επιδομάτων και του ισοπεδωτισμού, φοβούνται πλέον πως οι εξελίξεις θα τους ξεπεράσουν. Ο Κυριάκος καθημερινά τους κλέβει την παράσταση. Μια η οικονομία, την άλλη η παιδεία, κατόπιν το κλίμα, η ασφάλεια και συνεχώς προκύπτουν νέες θετικές ειδήσεις. Τόσο η ταχύτητα της σημερινής κυβέρνησης στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, όσο και κύρια η παντελής έλλειψη αφηγήματος της αντιπολίτευσης για την κοινωνία, η οποία στέναξε υπό το βάρος των ιδεοληψιών τους, τους οδηγούν σε σύγχυση.
Αλλά και αν χάσανε τα δάχτυλα που έκαναν τη βρώμικη δουλειά, είτε τα έδιωξαν είτε επειδή απέτυχαν να εκλεγούν, οι δαχτυλήθρες, Fabergé ολιγαρχών κατά το πόθεν έσχες, έμειναν να θυμίζουν την πάλαι ποτέ δόξα της αριστεροσύνης. Σήμερα, έχοντας την ατζέντα του μικρού κομματικού πυρήνα, χάνονται στην προσπάθεια ανανέωσης που εντοπίζεται μεταξύ σφύρας και άκμονος, μη έχοντας καμία διάθεση για αυτοκριτική.
Όσο όμως οι πληγές της κρίσης σταδιακά θα επουλώνονται και ο λαός θα βιώνει τη διαφορά, τόσο ο λαϊκισμός τους θα παρακμάζει.
