του Κωνσταντίνου Μαργαρίτη.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καλείται να υλοποιήσει μια συμφωνία με τους δανειστές, με όσο το δυνατόν λιγότερους κραδασμούς και απώλειες. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης στηρίζουν τη προσπάθεια της κυβέρνησης, αλλά επιδιώκουν και τη συνοχή στο εσωτερικό τους για να αποφύγουν απώλειες που θα έφερνε περισσότερα προβλήματα.
Η κοινωνία στενάζει, δε μπορεί να ανταποκριθεί στις καθημερινές υποχρεώσεις της και η νέα γενιά αναζητά λύσεις στο εξωτερικό. Η επιχειρηματικότητα τείνει να εξαφανισθεί από τη χώρα μας, η ανεργία είναι στα ύψη και ο κυβερνητικός σχεδιασμός για την ανάπτυξη έχει εξελιχθεί σε ένα μεγάλο φιάσκο!
Η μικρομεσαία επιχείρηση αδυνατεί να βρει χρηματοδότηση από τις ελληνικές τράπεζες και καταφεύγει σε λύσεις δανεισμού με υπέρογκα επιτόκια για να μπορέσει να λειτουργήσει. Αυτό καθιστά μη βιώσιμη την επιχείρηση και είναι θέμα χρόνου πότε θα μπει ένα νέο λουκέτο ή στη καλύτερη περίπτωση να μεταφερθεί σε μια άλλη χώρα με πιο χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές.
Αυτή δεν είναι η Ευρώπη που οραματίστηκαν και δημιούργησαν οι ιδρυτές της. Απέχει πολύ από τη φιλοσοφία και το πνεύμα της Ενωμένης Ευρώπης.
Το μεγαλύτερο δίλημμα που προέκυψε από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Ιανουάριο δεν αφορούσε μόνο την Ελλάδα. Αφορούσε το αν οποιοσδήποτε εθνικός πληθυσμός που έχει υιοθετήσει το ευρώ, μπορεί να εκφράσει ουσιαστικά μια διαφορετική δημοκρατική επιλογή από τα όσα επιθυμεί ο σκληρός πυρήνας της Ευρωζώνης.
Αυτή είναι μια περίπτωση δοκιμασίας του ίδιου του ευρώ. Αν η νομισματική ένωση και η δημοκρατία είναι ασύμβατες, ακόμα και οι πιο ένθερμοι φίλοι του ευρώ οφείλουν να επιλέξουν το δεύτερο.
Όμως η ευρωπαϊκή πολιτική βασίζεται στην αντίθετη άποψη. Οι λαοί έχουν εκφράσει τα πιστεύω τους και έχουν δείξει μεγαλύτερη ωριμότητα από τους ηγέτες τους. Εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα της Ενωμένης Ευρώπης και όσο οι «κεφαλές» δε το αντιλαμβάνονται, τόσο το εγχείρημα δε θα έχει την αναμενόμενη πορεία.
Στην Ελλάδα, οι δημοσκοπήσεις είναι αξιοσημείωτα σταθερές σε δύο πράγματα: ότι οι περισσότεροι Έλληνες θέλουν να έχουν ως νόμισμά τους το ευρώ και ότι η πλειοψηφία απορρίπτει τις πολιτικές που τους επιβάλλονται από τους δανειστές.
Αυτό σήμαινε το συντριπτικό «όχι» πριν δυο μήνες , που δεν αξιολογήθηκε από κανένα και πέρασε ασχολίαστο.
Είναι η έκφραση αυτής της συγκεκριμένης προτίμησης -διατήρηση του ευρώ αλλά με διαφορετικές πολιτικές-, που η οικονομική ελίτ της ευρωζώνης έχει κάνει το παν για να αποτρέψει. Οι πολίτες πρέπει να αντιστέκονται και να συνεργάζονται σε κοινές βάσεις και οράματα.
Οφείλουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες να σέβονται τις απόψεις των λαών, να επιδιώκουν τη σύνθεση και όχι να αναλώνονται σε εγωιστικές συμπεριφορές που μόνο κακό κάνουν στη φιλοσοφία της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας. Τα κράτη-μέλη της Ε.Ε να μεταρρυθμίζονται και να τηρούν τις δεσμεύσεις τους, πάντοτε μέσα σε ένα πλαίσιο αλληλοσεβασμού και κατανόησης.
Ας δώσουμε όλοι μαζί τη μάχη που είναι μπροστά μας, για να έχουμε δικαίωμα στο μέλλον με ευρωπαϊκή αντίληψη και δυναμική.
