γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Ομολογουμένως η κυβέρνηση Μητσοτάκη δημιούργησε και αξιοποίησε μια καλά προετοιμασμένη ευκαιρία διαλόγου. Πέτυχε κάτι που υπαγορεύονταν από την πραγματικότητα του Αιγαίου και όχι από τα συμφέροντα των άλλων ή της συμμαχίας. Υποχρέωσε ουσιαστικά τον Ερντογάν να έρθει ημέρα αντί για νύχτα και από το Μητσοτάκης γιοκ να υπογράψει συμφωνία φιλίας.
O Eρντογάν έχει αποδείξει πως οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που επισκέπτεται δεν είναι τίποτε άλλο παρά το εθνικιστικό σκηνικό που χρειάζεται στο εσωτερικό. Ωστόσο, παρά τις ευθείες προσβολές έναντι του Καγκελάριου Σολτζ, εδώ εκστόμισε δηλώσεις πολιτικού ρεαλισμού και όχι ρητορικές χειρονομίες εθνικισμού. Σε πείσμα λοιπόν των αρνητών της επίσκεψης, η συνάντηση ως πρώτο βήμα συνεννόησης πήγε εξαιρετικά καλά.
Αμφότεροι συμφώνησαν να συνδράμουν θετικά σε μια σειρά ζητημάτων, από την πολιτική και τα στρατιωτικά ζητήματα μέχρι το εμπόριο, την οικονομία και τις κοινωνικές μεταβλητές. Στα πλαίσια ωστόσο μιας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής στρατηγικής πολιτικής, θα πρέπει η χώρα να ξεφύγει από τη διπλωματία των διεθνών νομικών αρχών και να αποκτήσει ουσιαστική εξωτερική πολιτική. Οι θεσμοί από μόνοι τους άλλωστε δεν επαρκούν στην επίλυση των κρίσεων.
Στον πρόσφατο πόλεμο στη Γάζα, πέρα από τις γλωσσοπλαστικές κορώνες περί ανθρωπιστικών παύσεων ή καταπαύσεων, που υπαγορεύονταν εν πολλοίς από τη συμμαχία, θα έπρεπε να αδράξουμε την ευκαιρία σε ανθρωπιστική βοήθεια, με πλοία – νοσοκομεία, πλοία ως προσωρινά καταλύματα στα ανοιχτά της Γάζας, σε συνεννόηση πάντα με τις εμπόλεμες δυνάμεις. Χωρίς ταμπού, η κληρονομιά του Α. Παπανδρέου είναι πάντα ζωντανή στον αραβικό κόσμο και η ανθρωπιστική βοήθεια δεν αναιρεί τις άριστες σχέσεις με το Ισραήλ. Αντίστοιχα στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία.
Η Ελλάδα χάριν της συμμαχίας διατάραξε τις αρμονικές σχέσεις με τη Ρωσία. Είναι φανερό πλέον πως ο πόλεμος περισσότερο στόχευε στη φιλοδοξία της Αμερικής να απωθήσει τη Ρωσία από το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο στερέωμα, παρά ενδιαφέρονταν για τις τύχες του ουκρανικού λαού. Πριν λοιπόν σαλπίσει το ιππικό την επερχόμενη ήττα, η χώρα μας οφείλει να αποκαταστήσει τους διαύλους επικοινωνίας με τη Ρωσία. Είναι πολλά τα κοινά συμφέροντα στη γειτονιά μας. Η Ευρώπη θα αναγκαστεί να το κάνει σύντομα.
Οι ελληνικές τραγωδίες διδάσκουν πως ο καθένας βλέπει μέρος της αλήθειας, μέρος της δικαιοσύνης και η αναγνώριση στον αντίπαλο το ίδιο, αποτελεί διέξοδο «διόρθωσης» του λάθους. Μετά το τέλμα υποτέλειας λοιπόν, απότοκο των αλλοπρόσαλλων ιδεολογημάτων πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που οδήγησαν στη συμφωνία των Πρεσπών, μπορούμε και μας αρμόζουν τολμηρότερα βήματα εξωτερικής πολιτικής.
