γράφει ο Δρ. Παναγιώτης Καρκατσούλης.
Η μεθόδευση της επίθεσης του κ. Τσίπρα εναντίον του κ. Σημίτη ερμηνεύεται από τους περισσότερους ως προσπάθεια του καταρρέοντος κυβερνητικού συνασπισμού να υφαρπάξει ψήφους του μεσαίου χώρου που καλύπτει το Κίνημα Αλλαγής. Θεωρώ, όμως, ότι αυτό που διακυβεύεται είναι κάτι μεγαλύτερο από την επιβουλή των ψηφοφόρων της παράταξής μας.
Η αναφορά του κ. Τσίπρα στον κ. Σημίτη στην Βουλή, κατά τη διάρκεια τη συζήτησης για την συνταγματική αναθεώρηση, ότι δεν αμφισβητεί ότι, επί πρωθυπουργίας του, έγιναν σπουδαία πράγματα στην Ελλάδα, αλλά θα «όφειλε να ζητήσει μια συγγνώμη» επανέφερε στην μνήμη μου την παλιά, καλή διάκριση μεταξύ εκείνων των πολιτικών που χαρακτηρίζονται ως κοσμοπολίτες (cosmopolitan) κι εκείνων που κατατάσσονται στους μεμψίμοιρους, τους πτωχοπρόδρομους (underdog). Οι πρώτοι είναι σταθερά προσηλωμένοι στην δυτική/ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας και, γι’ αυτό, δρομολόγησαν κρίσιμες αλλαγές στην οργάνωση και λειτουργία του κράτους, προκειμένου να ενσωματωθεί οργανικά σ’ αυτήν. Ο κ. Σημίτης συγκαταλέγεται σ’ αυτούς.
Στη δεύτερη κατηγορία συγκαταλέγονται εκείνοι, οι οποίοι όταν βρίσκονται εκτός Ελλάδας έρπουν και εκλιπαρούν για την διάσωση της «ψωροκώσταινας», ενώ όταν βρίσκονται στο εσωτερικό μετατρέπονται σε κατηγόρους των ευεργετών τους, και πάντως, σαμποτάρουν κάθε αλλαγή που προάγει την ανοιχτότητα, την αποτελεσματικότητα και την αποδοτικότητα του δημοσίου. Ο κ. Τσίπρας ανήκει, χωρίς αμφιβολία, σ’ αυτή την δεύτερη κατηγορία.
Εκείνο, λοιπόν, που στοχοποιείται από τον αρχιερέα του λαϊκισμού κ. Τσίπρα είναι η αντιπελατειακή προοπτική της χώρας, ο εξευρωπαϊσμός της. Η περίοδος Σημίτη συνδέεται με αλλεπάλληλα πλήγματα στον πελατειασμό, το DNA της ελληνικής διακυβέρνησης. Οι αλλαγές εκείνες έπληξαν καίρια την οργάνωση και λειτουργία του πελατειακού κράτους και επέτρεψαν στην Ελλάδα να μπορέσει να παρακολουθήσει την πορεία των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών κρατών και να έλθει πλησίστια προς αυτά.
Θεμελιώδεις αλλαγές της περιόδου Σημίτη που αφορούν την οργάνωση και λειτουργία του κράτους είναι:
- Η κατοχύρωση του αντικειμενικού συστήματος προσλήψεων και του ΑΣΕΠ στο Σύνταγμα. Εάν δεν είχε συμβεί αυτό, ο ν. 1943/94 θα είχε καταργηθεί οπωσδήποτε.
- Ο κοινωνικός έλεγχος της διοίκησης με την δημιουργία του Συνηγόρου του Πολίτη.
- Οι μεγάλες αλλαγές με τον «Καποδίστρια» στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπου η Ελλάδα απέκτησε, για πρώτη φορά, βιώσιμους ΟΤΑ.
- Η εισαγωγή κριτηρίων ποιότητας στην παροχή υπηρεσιών με κορυφαία μεταρρύθμιση τα ΚΕΠ.
Ο κ. Τσίπρας επιδιώκει τον εκβαλκανισμό της χώρας και, γι’ αυτό κινείται στον αντίποδα αυτών των αλλαγών προσπαθώντας να τις ακυρώσει: Το ΑΣΕΠ προσπαθούν, συστηματικά, να το μετατρέψουν σε διεκπεραιωτικό μηχανισμό των προσλήψεων που αυτοί αποφασίζουν κι αυτό, τυφλά, εκτελεί, δηλαδή, σε μια μεγάλη Διεύθυνση Διοικητικού. Τα πορίσματα του Συνηγόρου του Πολίτη δεν αποτελούν, επ’ ουδενί, οδηγό για την αντιμετώπιση της κακοδιοίκησης και της παραδιοίκησης η οποία ασκείται από τα τάγματα των μετακλητών, ενώ τα ΚΕΠ καρκινοβατούν αναμένοντας τις ιδέες του υπουργού ψηφιακής πολιτικής για την αξιοποιηση του cloud.
Εν τέλει, η σύγκρουση μεταξύ Τσίπρα και Σημίτη είναι η σύγκρουση δύο κόσμων. Ο κ. Σημίτης ενέταξε οργανικά την Ελλάδα στην ισχυρότερη ομάδα χωρών του κόσμου, την ΕΕ, ενώ ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να την στείλει πίσω στην δεκαετία 50, φτωχοποιημένη και αδύναμη, ώστε να μπορεί να διαιωνίσει την παραμονή του στην εξουσία, μοιράζοντας ελεημοσύνες στους πενόμενους πολίτες της.
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο Insider.gr
